Toυ Γιάννη Μπόζιου
Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν και είναι πλέον δεδομένο, ότι θα γιορταστούν σε κλειστούς οικογενειακούς κύκλους και μικρές παρέες. Ο ενθουσιασμός και η ζεστασιά που χαρακτηρίζουν αυτήν την περίοδο του χρόνου, φέτος δεν θα είναι τα ίδια. Βρισκόμαστε στην πέμπτη εβδομάδα του lockdown και το τοπίο μοιάζει να είναι θολό.
Παρόλα αυτά η είδηση για την αυξημένη επιτυχία που σημειώνουν τα εμβόλια διαφόρων φαρμακευτικών εταιρειών, ήρθε για να προσφέρει μια αχτίδα ελπίδας στους ανθρώπους και να τους πείσει πως το νέο έτος θα σηματοδοτήσει την λήξη αυτής της επίπονης κατάστασης. Σε λίγο καιρό θα μπορούν να αγκαλιάσουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα και να ξαναγυρίσουν στις αγαπημένες τους ασχολίες. Σε τρείς, πέντε ή και εφτά μήνες, κάποτε θα κυρήξουμε το τέλος αυτής της κατάστασης και τότε η αγαλλίαση θα είναι τεράστια και οι πανηγυρισμοί όμοιοι με εκείνους της κατάκτησης του euro του 2004.
Ως τότε όμως, όλοι πρέπει να παραμείνουμε δυνατοί, για να μπορούμε να προσφέρουμε κουράγιο και ελπίδα σε εκείνους που αυτές τις δύσκολες ημέρες το χρειάζονται περισσότερο. Στους ανθρώπους που νοσούν και στους συγγενείς τους, στους γιατρούς και τους νοσηλευτές που δίνουν έναν απερίγραπτο αγώνα αλληλεγγύης, μα και σε εκείνους που λόγω covid θα περάσουν τις φετινές γιορτές μόνοι. Είμαι αισιόδοξος ότι το πνεύμα των χριστουγέννων θα εκτονώσει το τεταμένο κλίμα που επικρατεί, όπως άλλωστε έχει συμβεί και στο παρελθόν.
Ένα σπουδαίο παράδειγμα που αποδεικνύει την απαράμιλλη ενωτική δύναμη αυτής της περιόδου του χρόνου, είναι τα χριστούγεννα του 1914. Η παραμονή των χριστουγέννων εκείνου του έτους βρήκε τους Βρετανούς και Γερμανούς στρατιώτες στα χαρακώματα μιάς πόλης του Βελγίου. Παρά τον συνεχή πόλεμο φθοράς που διαδραματιζόταν, εκείνη την παραμονή μια δύναμη εξώθησε τους αντιμαχόμενους να συνάψουν μια ιδιόμορφη, μονοήμερη εκεχειρία, για να γιορτάσουν μαζί τα χριστούγεννα. Εκείνη την μέρα οι άνθρωποι ξέχασαν για λίγο το μίσος του πολέμου, έπαιξαν ποδόσφαιρο, αντάλλαξαν δώρα και τραγούδησαν μαζί, κληροδοτώντας σε εμάς αυτήν την ιστορία, η οποία μας τροφοδοτεί με ελπίδα και κουράγιο.
Ο πόλεμος που δίνουμε σήμερα είναι κάπως διαφορετικός, διότι ο εχθρός είναι αόρατος και μας απειλεί όλους. Για αυτό καλό θα ήταν να σταματήσουμε τις διαδικτυακές μονομαχίες, την έντονη αντιδραστικότητα και την ακραία συνωμοσιολογία και ο καθένας ξεχωριστά να αναλάβει τις ευθύνες του για το διάστημα που απομένει. Για να μπορούμε σε μερικούς μήνες να είμαστε, χωρίς φόβο, στις πλατείες, στις σχολικές αίθουσες και στα αμφιθέατρα. Οι μέρες που θα ακολουθήσουν δεν θα είναι εύκολες, τουλάχιστον όμως τώρα διακρίνεται ένα φώς στο βάθος του ορίζοντα.
Ο Γιάννης Μπόζιος είναι
Προπτυχιακός φοιτητής
Στο Τμήμα Πολιτικής
Επιστήμης & Δημόσιας
Διοίκησης Στο ΕΚΠΑ
