Ένας από τους ποδοσφαιριστές που έχουν ξεχωρίσει με την φανέλα του Διαγόρα στις πρώτες αγωνιστικές του πρωταθλήματος της Super League 2 είναι ο Ντοριβάλ.
Ο 33χρονος Βραζιλιάνος μέσος μίλησε στην αθλητική ιστοσελίδα metrosport.gr, για όλους και για όλα.
Αναλυτικά:
-Γιατί ένας Βραζιλιάνος άφησε τη χώρα του, για να παίξει μπάλα (με καθυστέρηση μηνών) στη Super League 2;
«Αγωνιζόμουν στην Σάο Μπέντο, στην Β’ Κατηγορία, έως την στιγμή που η Βραζιλία γνώρισε τον κορωνοϊό. Η ομάδα αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα και σκεφτόμουν να φύγω. Ο βασικός λόγος, όμως, ήταν άλλος. Ξαφνικά, έχασε την ζωή του ο κουνιάδος μου, ο αδερφός της συζύγου μου, κι έτσι έπρεπε να έρθουμε στην Ελλάδα, γιατί θέλαμε να βρεθούμε δίπλα στην πεθερά μου, η οποία έμεινε κυριολεκτικά μόνη της. Και κάπως έτσι γυρίσαμε στην Ελλάδα, την οποία έχω στην καρδιά μου. Πάνω απ’ όλα είμαστε άνθρωποι…».
Ο Ντορίβα είναι παντρεμένος με Ελληνίδα και έχουν αποκτήσει δύο παιδιά. Ένα γεννήθηκε στην Ελλάδα και ένα στην Βραζιλία. Αναπόφευκτα, λοιπόν, η οικογένεια ακολούθησε το πεπρωμένο της, έστω κι αν αιτία στάθηκε η οικογενειακή απώλεια.
Οι 20 συμμετοχές του με την Ξάνθη, δεν αποδείχθηκαν αρκετές, ώστε να τιμήσει το τριετές συμβόλαιο, που είχε υπογράψει. Ακολούθησαν δύο δανεισμοί, οι οποίοι τον κούρασαν και τον απογοήτευσαν.
«Ο τότε προπονητής μου, ο Νίκος Κεχαγιάς δεν με ήθελε στην ομάδα, γι’ αυτό και πήγα στον Θρασύβουλο. Δεν μου άρεσε η κατάσταση αυτή, αλλά έκανα υπομονή. Γύρισα, μετά τον δανεισμό μου, αλλά στην ομάδα γύρισε και ο Κεχαγιάς, ο οποίος παρέμεινε αρνητικός κι έτσι πήγα στην Αναγέννηση Καρδίτσας. Δεν άντεξα να μείνω στην Ελλάδα και έφυγα στη Βραζιλία».
Η συνέχεια στην καριέρα του περιελάμβανε μεγάλες δόσεις περιπλάνησης σε διάφορες ομάδες της «χώρας του καφέ» με κορυφαία όλων τη Φιγκεϊρένσε. Το 2015 δοκίμασε την εμπειρία της Ιαπωνίας, αλλά…
«Πήγα στη δεύτερη κατηγορία της Ιαπωνίας, ωστόσο τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Τραυματίστηκα και γύρισα στη χώρα μου, γιατί ο πατέρας μου έπασχε από κατάθλιψη».
Ο Ντοριβάλ δεν το έβαλε κάτω και συνέχιζε να παίζει ποδόσφαιρο, βρισκόμενος κοντά στην οικογένειά του. Ο ίδιος περίμενε πώς και πώς τα περσινά του γενέθλια, προκειμένου να τα γιορτάσει με τους δικούς του ανθρώπους, ωστόσο δέχθηκε ένα ακόμη χτύπημα. Βαρύ χτύπημα…
«Εννιά χρόνια είχα να γιορτάσω δίπλα στους γονείς μου και νόμιζα πως τα κατάφερα. Έτσι, νόμιζα. Ανήμερα των γενεθλίων μου έχασα τη μητέρα μου. Ακόμη δεν κατάλαβα, γιατί και πώς. Πήγαμε στο νοσοκομείο, για να την παραλάβουμε, μετά από πρόβλημα υγείας και εκεί μας ανακοίνωσαν ότι δεν ζει. Ήταν η χειρότερη ημέρα της ζωής μου».
Ο Ντοριβάλ άφησε πίσω του πολλά, ξεπερνώντας ακόμη περισσότερα, προκειμένου να σταθεί στα πόδια του και να συνεχίσει να τρέχει στα γήπεδα. Ο Διαγόρας τού έδωσε την ευκαιρία και ο ίδιος αισθάνεται ευγνωμοσύνη.
«Είμαι σε ομάδα, η οποία με χρειάζεται και θέλω να τη βοηθήσω, για να έχει καλή πορεία στο πρωτάθλημα. Ο προπονητής είναι ο Σάκης Θεοδοσιάδης με τον οποίο υπήρξα συμπαίκτης στην Καρδίτσα. Δεν τον ήξερα ως προπονητή, αλλά είναι καλός άνθρωπος. Είναι καλός ψυχολόγος και τεχνικός. Ξέρει πότε να σου χαϊδέψει τ’ αυτιά και πότε να είναι αυστηρός. Δεν έχει πονηριά μέσα του, γι’ αυτό θέλω να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. Νιώθω την αγάπη όλων στην ομάδα. Είμαι στην αγκαλιά των ανθρώπων του Διαγόρα. Ήθελα να νιώσω ξανά ποδοσφαιριστής και σημαντικός».
Στην συγκεκριμένη φάση της καριέρας του, ο Ντοριβάλ είναι καλά στη Ρόδο. Και το εννοεί. «Μένω στο ξενοδοχείο του προέδρου και είμαι ο μοναδικός ποδοσφαιριστής, που έχει δύο δωμάτια. Στο ένα ζει η οικογένειά μου και στο άλλο, η μητέρα της συζύγου μου. Η ομάδα μού έδωσε και αυτοκίνητο, αν και στο συμβόλαιο δεν το γράφει πουθενά».
Η ζωή στη Ρόδο κυλά όμορφα για την οικογένεια του. Ο 33χρονος μέσος έχει το μυαλό του στο ποδόσφαιρο, τον Διαγόρα αλλά και το μέλλον του. Παρά την ηλικία του, υποστηρίζει ότι έχει μπροστά του τουλάχιστον τρία χρόνια.
«Για μένα είναι όλα περίεργα φέτος. Στα γήπεδα δεν υπάρχει κόσμος, ενώ στη Super League 2 βλέπεις λίγους ξένους, που το θεωρώ θετικό στοιχείο. Κάποιες ομάδες έχουν μόνο Έλληνες κι έτσι διατηρείται η ταυτότητα της χώρας. Έχουμε δώσει επτά παιχνίδια κόντρα σε οργανωμένους αντιπάλους. Ο Διαγόρας είναι απλή ομάδα. Δεν έχουμε πίεση να πάρουμε το πρωτάθλημα ή να μπούμε στα play off, αλλά ξεκινήσαμε καλά. Είμαστε αήττητοι, γεγονός που μας δίνει ώθηση να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Στη Ρόδο περνάμε όμορφα, συγκεντρωνόμαστε στο ποδόσφαιρο και αποφεύγουμε ακραίες συμπεριφορές. Στα 33 μου θέλω ηρεμία. Δεν μου αρέσει να ξέρω ότι μπορεί κάποιοι να μας σπάσουν τα αυτοκίνητα ή να μας παίρνουν τηλέφωνο σπίτι, επειδή χάσαμε ένα παιχνίδι».
Ο Βραζιλιάνος μέσος δεν κάνει πλάνα για το μέλλον. Το περιβάλλον εργασίας και διαβίωσης είναι καταλυτικοί παράγοντες για εκείνον. Με απλά λόγια, θα παίξει εκεί όπου θα εισπράξει αγάπη, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη κι αν χρειαστεί να μετακομίσει.
«Στη φάση που βρίσκομαι δεν έχω παράπονο. Θα ήθελα να μείνω στην Ελλάδα για ένα-δύο χρόνια, αλλά θα φύγω, αν δεν τα καταφέρω. Όπου νιώθω αγάπη, εκεί μένω. Όπου κι αν πάω, έχω δίπλα την οικογένειά μου. Θέλω να κοιτάζω ψηλότερα και παίζει, για να πάω καλύτερα στο μέλλον. Αν υπάρχει δυνατότητα να παίξω στην Α’ Εθνική, θα την αρπάξω από τα μαλλιά. Έχω δημιουργήσει καλό όνομα εδώ. Είμαι καλό παιδί και δεν έκανα βλακείες, όπου κι αν έπαιξα. Επίσης, μιλώ ελληνικά, αγγλικά, ισπανικά και, βέβαια, πορτογαλικά, άρα δεν χρειάζεται μια ομάδα να προσλάβει μεταφραστή για χάρη μου».
Στη σύγκριση του ποδοσφαίρου μεταξύ Ελλάδας και Βραζιλίας ποιος… κερδίζει; Συνηθισμένη η ερώτηση, καθόλου συνηθισμένη η απάντηση, που ακούσαμε από τα χείλη του.
«Ένα πράγμα δεν μου αρέσει εδώ. Οι περισσότεροι παίκτες θέλουν να κερδίσουν στα λόγια. Χάνουν την συγκέντρωση, συζητώντας και γκρινιάζοντας».
Ντοριβάλ: «Στο Διαγόρα… νιώθω ξανά ποδοσφαιριστής»
