Υποψήφιοι: «κάηκαν απ’ την κουρκούτη και φυσούν και το γιαούρτι»

Κωμικοτραγικές καταστάσεις εκτυλίσσονται με την κατάρτιση των ψηφοδελτίων του αποτυχημένου μοντέλου του Καλλικράτη στον δήμο «τέρας» της Ρόδου 7 μέρες πριν την υποβολή των ψηφοδελτίων στο πρωτοδικείο και την ανακήρυξη των υποψηφίων.
Καθένας από τους πέντε συνδυασμούς επιδιώκει να συγκεντρώσει το μέγιστο αριθμό των υποψηφίων συμβούλων και όπως όλα δείχνουν ο στόχος του πλήρους ψηφοδελτίου με 330 άτομα δεν θα επιτευχθεί από κανέναν εκ των αντιπαρατιθέμενων παρατάξεων.

Άλλοι μιλάνε για αριθμητική υπεροχή άλλοι για ποιοτική υπεροχή και άλλοι για αδυναμίες προβλήματα, δυσκολίες και λύσεις ανάγκης.

Ο αριθμός των υποψηφίων από μόνος τους καταδεικνύει προδήλως ότι η κατάρτιση ενός ψηφοδελτίου δεν ήταν ποτέ και δεν θα μπορούσε να είναι εύκολη υπόθεση. Οι δεκάδες υποψήφιοι που απαιτούνται σε μια περίοδο που η προσφορά για συμμετοχή στα κοινά είναι περιορισμένη αποτέλεσαν το πρώτο τεστ επιτυχίας ή αποτυχίας των συνδυασμών που μετέχουν στις εκλογές.

Πέρα από τις διάφορες θεωρίες που διακινούνται, η αλήθεια είναι ότι ο αριθμός των υποψηφίων σε κάθε ψηφοδέλτιο πέρα από τα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά – τα οποία είναι και εντελώς υποκειμενικά – αντανακλά τη δυναμική και την τύχη του συνδυασμού στις εκλογές.

Ο συνδυασμός που έχει παντού υποψηφίους ακόμα και αν πρόκειται για παππούδες ή γιαγιάδες έχει περισσότερες πιθανότητες για καλύτερη παρουσία από αυτόν που έχει μόνο «κεντρική» παρουσία.

Τα πράγματα στην πολιτική είναι απλά. Αυτός που μπορεί να φτάσει στον παππού και τη γιαγιά και να τον πείσει να θέσει υποψηφιότητα θα βρει περισσότερες ψήφους το βράδυ της Κυριακής στο κουτί από αυτόν που στο όνομα της «ποιότητας» δεν φτάνει με πρόσωπο υποψηφίου στο τελευταίο σπίτι ακόμα και του μικρότερου χωριού του νέου δήμου.

Με λίγα λόγια τα ψηφοδέλτια και η αριθμητική επάρκεια τους αποτελούν πρόκριμα. Όλοι το ξέρουν ακόμα και αυτοί που δεν το ομολογούν.
Η επιτυχία σε κάθε εκλογική αναμέτρηση βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη συμμετοχή και την κινητοποίηση των πολιτών. Η συμμετοχή στα ψηφοδέλτια των δημοτικών εκλογών αποτελεί από μόνη της δύναμη κινητοποίησης και καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα.

Η ποιότητα των ψηφοδελτίων που συγκροτούνται είναι η άλλη όψη του νομίσματος. Η ποσότητα και η διείσδυση των υποψηφίων σε διάφορους χώρους είναι συνήθως σε βάρος της ποιότητας με αποτέλεσμα η διαχείριση της επόμενης ημέρας να είναι εξαιρετικά δυσχερής.

Οι υποψήφιοι που μπαίνουν με ευκολία σε σπίτια, μιλώντας για τον καιρό και λέγοντας ωραία ανέκδοτα, φέρνουν ψήφους στους συνδυασμούς εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα και την προσωπική τους εκλογή.

Μετά τις εκλογές όμως ο συνδυασμός που θα βρεθεί είτε στην εξουσία είτε στην αντιπολίτευση και έχει συμβούλους χωρατατζίδες θα αντιμετωπίσει τεράστιο πρόβλημα.
Δεν ήταν σπάνια – αντίθετα αποτελούσε τον κανόνα τα τελευταία χρόνια – η «ομολογία απόγνωσης» πολλών δημάρχων για την ανικανότητα των συνεργατών τους στα δημοτικά συμβούλια.

Το ωραίο όμως είναι ότι ακόμα και αυτοί που υποστήριζαν ότι τα κάνουν όλα μόνοι τους γιατί οι υπόλοιποι είναι «άχρηστοι», φροντίζοντας να σημειώσουν ότι τους έχουν δώσει θέσεις ευθύνης μόνο για να παίρνουν το μισθό και να μην φωνάζουν, στελεχώνουν εκ νέου τα ψηφοδέλτια του με τους ίδιους υποστηρίζοντας τώρα : «τι να κάνω αφού αυτοί φέρνουν σταυρούς». Γυρίζουμε έτσι στο γνωστό «η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα».

Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι ψηφοδέλτια που στελεχώνονται με ελιτίστικη αντίληψη χάνουν πανηγυρικά τις εκλογές. Άνθρωποι καταξιωμένοι επαγγελματικά, με κύρος και σοβαρότητα δεν ζητούν εύκολα ψήφους σε λαϊκές και καφενεία με αποτέλεσμα παρότι έχουν δυνατότητες και μπορούν να προσφέρουν βρίσκονται εκτός της εκλογικής μάχης είτε θέσουν είτε δεν θέσουν υποψηφιότητα.

Από την άλλη μεριά οι χαρούμενοι νταραβερτζήδες εξασφαλίζουν με ευκολία την εκλογή τους και είναι περιζήτητοι από τους επικεφαλής των συνδυασμών γιατί αφενός τους αρκεί ένα «ξεροκόμματο» για να το «βουλώσουν» και αφετέρου δεν γνωρίζουν και πολλά αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στον αρχηγό να κάνει μόνος του παιχνίδι.

Στη χώρα μας, αντί της σύγκλισης, επικράτησε η διαρκής γιγάντωση, ένας «αλόγιστος εκδημοκρατισμός» που μας οδήγησε στη σημερινή κατάσταση.

Διαπιστώναμε ότι σε κάθε τοπικό ή εθνικό πρόβλημα, υπήρχε ένας συνωστισμός υπεύθυνων και ανεύθυνων πολιτικών και διοικητικών αξιωματούχων, με αποτέλεσμα ο ένας να εμποδίζει τον άλλο. Αυτός ο συνωστισμός αν μη τι άλλο προφανώς υποβάθμιζε αντί να ανεβάζει την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού, μεγάλωνε την αναποτελεσματικότητα και τη διαφθορά του συστήματος.

Ο περιορισμός των δημοτικών συμβούλων, εκ των πραγμάτων θα ανεβάσει την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού και θα λύσει προβλήματα του εκλογικού συστήματος.
Το ότι ήδη υπάρχουν στα ψηφοδέλτια υποψήφιοι που ούτε οι επικεφαλής των συνδυασμών τους δεν τους θέλουν να εκλέγονται είναι κοινό μυστικό.

Υπάρχουν και άτομα, που κανείς δεν πιστεύει ότι μπορούν να πάρουν περισσότερες ψήφους, πέρα απ’ αυτές της οικογένειάς τους, οπότε καταλαβαίνει κανείς εύκολα, ότι ο υποψήφιος Δήμαρχος, τους επέλεξε, όχι για να φέρουν ψήφους στον συνδυασμό, αλλά για να «μπαζώσει» το ψηφοδέλτιο και να φαίνεται πως έχει τον απαραίτητο αριθμό των υποψηφίων, καθώς επίσης και για να μπορέσει να αγγίξει το όριο προς τα πάνω και να δείξει, (υποτίθεται) ένα αξιοπρεπές ψηφοδέλτιο.

Περιττό δε να σημειωθεί ότι η αγωνία των επικεφαλής των συνδυασμών, η οποία μάλιστα εντείνεται εξαιτίας του μικρού αριθμού των προθύμων να είναι υποψήφιοι έχει οδηγήσει ορισμένους, με μηδενική προσφορά μέχρι σήμερα στα κοινά, με καμία εμπειρία στην αυτοδιοίκηση να θεωρούν εαυτούς σπουδαίους ως περιζήτητους και να ζητούν απίστευτα πράγματα…

Εξυπακούεται ότι κάθε υποψήφιος δήμαρχος φιλοδοξεί για τον εαυτό του και πασχίζει για ευνόητους λόγους να καταρτίσει ψηφοδέλτιο, αν είναι δυνατόν, με πλήρη σύνθεση, με αντιπροσωπευτική, παράλληλα, εκπροσώπηση όλου του κοινωνικού φάσματος αλλά και με αξιόλογους από κάθε άποψη υποψηφίους.

Δημότες, απ’ αυτούς που διαθέτουν τα ενδεικνυόμενα προσόντα, αρνούνται να συμμετάσχουν ως υποψήφιοι στην εκλογική διαδικασία και ο καθένας έχει τη δικαιολογία του. Ορισμένοι αρνούνται, γιατί δεν επιθυμούν να εκτεθούν με κόμματα και παρατάξεις. Άλλοι, γιατί δεν ταιριάζει στον χαρακτήρα τους. Άλλοι, γιατί αρέσκονται μόνο στην κριτική και αυτή απ’ τον καναπέ. Άλλοι, γιατί αντιλαμβάνονται τις υποχρεώσεις και τη δυσκολία του ρόλου τους σε περίπτωση, που εκλεγούν.

Άλλοι, πάλι, γιατί σκέπτονται τα έξοδα της προεκλογικής εκστρατείας και το χρήμα, που πρέπει να δαπανήσουν και δεν το έχουν, για να τους προσέξει ο κόσμος και να τους επιλέξει. Άλλοι, γιατί δέχθηκαν, κάποια φορά, να είναι υποψήφιοι, «κάηκαν απ’ την κουρκούτη και φυσούν και το γιαούρτι». Άλλοι, γιατί δεν τους ικανοποιούν τα κίνητρα. Άλλοι, κυρίως νέοι, αλλά και επιτυχημένοι επαγγελματίες, επιχειρηματίες και οικογενειάρχες με μικρά παιδιά, γιατί προέχουν γι’ αυτούς οι σπουδές τους, η εργασία τους και η οικογένειά τους, οπότε δεν τους περισσεύει χρόνος ενασχόλησης με τις κοινές υποθέσεις και πάει λέγοντας.

Αν κοντά σ’ όλα αυτά προσθέσει κανείς το μέτρο της αναγκαστικής συμμετοχής και σε ποσοστό 30% γυναικών, που δεν φημίζονται ιδιαίτερα για το ενδιαφέρον τους στα κοινά, και κυρίως τον μεγάλο αριθμό των υποψήφιων δημάρχων και κατά συνέπεια των πολλών ψηφοδελτίων, αντιλαμβάνεται κανείς το μέγεθος των δυσκολιών για την κατάρτισή τους.

Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες οι υποψήφιοι δήμαρχοι και τα επιτελεία τους αναγκάζονται, πολλές φορές, να προχωρήσουν σε λύσεις ανάγκης. Για να συμπληρώσουν τον προβλεπόμενο αριθμό υποψηφίων δημοτικών συμβούλων, είτε απευθύνονται σε συγγενείς και φίλους, τους οποίους επιστρατεύουν, κι ας μην έχουν τα προσόντα, είτε συμπεριλαμβάνουν στα ψηφοδέλτια τους υποψήφιους, που ελάχιστα ενδιαφέρονται για την εκλογή τους, γιατί ο ρόλος τους είναι να συμπληρώνουν τα κενά, γεγονός που ευλόγως τραυματίζει την ποιότητα των ψηφοδελτίων.

Είμαστε έτσι μάρτυρες του φαινομένου να προσεγγίζονται δημότες σχεδόν από όλες τις παρατάξεις και κάποιες φορές να ασκούνται και πιέσεις, για να δεχτούν να μπουν στα ψηφοδέλτια, με μοναδικό κριτήριο, δυστυχώς, την εμφάνιση του ψηφοδελτίου και όχι τη διάθεση για προσφορά..