Η κατάσταση, την οποία είχαν να διαχειριστούν τα σωματεία και οι ποδοσφαιριστές της Β’ κατηγορίας ομίλου Νήσων ποτέ δεν ήταν ρόδινη, καθώς κυρίως λόγω των ιδιαίτερων γεωγραφικών συνθηκών, το πρωτάθλημά τους παραμένει για χρόνια το πλέον υποβαθμισμένο του ποδοσφαιρικού χάρτη της Δωδεκανήσου, κάτι που ήρθε να υπενθυμίσει, με τρόπο οδυνηρό, η πανδημία του covid-19 και το lockdown διαρκείας.
Στις 8 Μαρτίου συμπληρώθηκε ακριβώς ένας χρόνος από τον τελευταίο επίσημο αγώνα που παίχθηκε στον όμιλο Νήσων, στο πλαίσιο του οποίου ο Νικαγόρας Κεφάλου πέρασε με το νικηφόρο 4-1 από την έδρα του Α.Ο. Βαθύ.
Έκτοτε, οι ομάδες παραμένουν απόλυτα ανενεργές, καθώς η απόφαση για την αναστολή κάθε οργανωμένης αθλητικής δραστηριότητας, η οποία ελήφθη τον περασμένο Νοέμβριο, πρόλαβε την προγραμματισμένη έναρξη του πρωταθλήματος, ενώ το «μαρτύριο» της απραξίας αναμένεται να παραμείνει και τους επόμενους μήνες.
Λόγω του περιορισμένου αριθμού ομάδων και των λίγων αγωνιστικών, η διοργάνωση ξεκινάει συνήθως τον προτελευταίο μήνα του χρόνου, κάτι που σημαίνει πως αν δεν αλλάξει κάτι, οι αθλητές των ομάδων θα «μετρήσουν» είκοσι ολόκληρους μήνες μακριά από την επίσημη δράση.
Το μεγάλο ερώτημα είναι πόσα από τα σωματεία θα καταφέρουν να επιβιώσουν, μέσα σ’ ένα οικονομικό περιβάλλον πολύ πιο δυσμενές απ’ αυτό που είχαν συνηθίσει, αλλά και πόσοι από τους ποδοσφαιριστές τους θα επανακάμψουν, πνευματικά και αγωνιστικά, μετά από ένα αδιανόητα μεγάλο διάστημα απόλυτης απραξίας.
Ένας χρόνος απραξίας στα νησιά και δυστυχώς, έπεται συνέχεια…
