Κάτι δεν πάει καθόλου καλά…
Οποιος σχεδιασμός γίνεται σε κεντρικό επίπεδο, «σκοντάφτει» στη νησιωτικότητα… Ανέκαθεν.
Από τους (καταργημένους) μειωμένους συντελεστές ΦΠΑ και τη διασύνδεσή τους με το μεταναστευτικό (!) μέχρι το μεταφορικό ισοδύναμο, την περίθαλψη, την υποστελέχωση των υπηρεσιών και τους χειρισμούς για την πανδημία, οι όποιοι σχεδιασμοί βρίσκουν τοίχο…
Τα οριζόντια μέτρα αποβαίνουν πάντα εις βάρος της νησιωτικότητας, σε μια χώρα με 227 κατοικημένα νησιά οι κυβερνώντες της οποίας δεν έλαβαν ποτέ υπ΄όψιν ότι Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα.
Η έννοια της «νησιωτικότητας» περικλείει μια σειρά από οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και πολιτιστικά στοιχεία που διαφοροποιούνται διαρκώς και είναι τα ίδια που πολύ εύκολα από προτερήματα γίνονται αξεπέραστα μειονεκτήματα.
Ετσι και στον σχεδιασμό για την πανδημία. Όλα τα μέτρα ελήφθησαν οριζοντίως, αψηφώντας τις ιδιαιτερότητες των νησιών, που έναν χρόνο τώρα, τρέχουν πίσω από τις εξελίξεις για να διορθώνουν λάθη και παραλείψεις.
Με τους βουλευτές να έχουν μετατραπεί σε αγγελιαφόρους και να χτυπούν πόρτες στα Υπουργεία, μεταφέροντας κάθε φορά αιτήματα για διορθώσεις, επισημάνσεις, παρεμβάσεις (το ότι τρέχει ο κάθε βουλευτής μόνος του στα Υπουργεία και καταλήγουν να κάνουν ξεχωριστές συναντήσεις για το ίδιο θέμα με τα ίδια πρόσωπα και να λαμβάνουν ίδιες απαντήσεις, είναι μια άλλη θλιβερή ιστορία), έχουμε φτάσει σήμερα να είναι η Ρόδος από- κατ’ ευφημισμόν – ναυαρχίδα του τουρισμού σε ουραγό στην πορεία των εμβολιασμών. Διότι για άλλη μια φορά τα οριζόντια μέτρα δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις που προκύπτουν από την γεωγραφική ιδιαιτερότητα του νομού μας.
Είμαστε καταδικασμένοι διαχρονικά να τρέχουμε πίσω από τις εξελίξεις γιατί οι σχεδιασμοί επί χάρτου βρίσκουν συχνά τη θέση τους στο καλάθι των αχρήστων ακριβώς επειδή δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα την οποία βιώνουμε όλοι εμείς που δεν μπορούμε να αλλάξουμε νησί, νομό, περιφέρεια, οδηγώντας το αυτοκίνητό μας.
Κι επειδή αυτό το αυτονόητο δεν έχει γίνει ακόμα κατανοητό σε όσους δεν έχουν την τύχη (και την ατυχία) να περιβάλλονται από θάλασσα, αναρωτιέμαι πόσο θα αντέξουμε ακόμα να τρέχουμε σαν το χάμστερ στον τροχό, εγκλωβισμένοι μέχρι το επόμενο οριζόντιο μέτρο, να κυνηγάμε την ουρά μας.
