Τα μεσάνυχτα στη Ρόδο θυμίζουν λίγο από την όχι και τόσο παλιά, προ Covid19, αγαπημένη ζωή. Οι κεντρικοί δρόμοι της πόλεως είναι άδειοι, μα οι έξω χώροι στα κάθε είδους μπαράκια σφύζουν από κόσμο. Κάποιοι χώροι είναι ασφυκτικά γεμάτοι. Τα μέτρα κατά της πανδημίας τηρούνται κατά περίπτωση και επαφίενται στην καλή θέληση των ιδιοκτητών. Η ματαιοδοξία του κέρδους επηρεάζει κάποιους απ’ αυτούς διότι δεν εξηγείται διαφορετικά όλο αυτό το «παιχνίδισμα» στα όρια της υγειονομικής ασφάλειας. Οι εικόνες της νυχτερινής Ρόδου θυμίζουν νοηματικά την ταινία «Μεσάνυχτα στο Παρίσι», που προχθές το βράδυ άνοιξε τον κύκλο των προβολών στο θερινό κινηματοθέατρο «Ρόδον».
Στην ταινία του Γούντι Άλεν το ρολόι χτυπά μεσάνυχτα στους δρόμους του Παρισιού και ως δια μαγείας ενώπιον του ήρωα ανοίγουν οι πόρτες του χρόνου που θα τον οδηγήσουν στον ιδεατό δικό του κόσμο. Μπορεί οι Ροδίτες και οι επισκέπτες που βρίσκονται στο νησί να μην περιμένουν τους χτύπους από κάποιο αδιόρατο ρολόι να τους δώσει την εκκίνηση, όμως σίγουρα λειτουργούν, όπως ο Τζιλ: Αγωνίζονται να κρατήσουν το όνειρο του παρελθόντος ζωντανό, σε μια προσπάθεια να ζήσουν αισθήματα που τους προσδιορίζουν, τους κάνει να νιώσουν ανθρώπινα.
Έτσι, συγκρίνοντας τις νυχτερινές εικόνες της περασμένης Τρίτης με εκείνες της προπερασμένης Τρίτης φαίνεται ξεκάθαρα ότι η αρχική καταδίκη της μουσικής και η εν συνεχεία αθώωσή της, μάλλον δεν έκανε κάποια διαφορά. Οι άνθρωποι αναζητούν το τέλειο και η επιστροφή στα παλιά στέκια είναι ένας τρόπος ζωής. Άλλωστε το παρελθόν εύκολα εξιδανικεύεται. Άρα, με μουσική ή μη, η οδός είναι ίδια.
Βέβαια, σε όλα αυτά τα «ρομαντίστικα», υπάρχει ένα σοβαρό θέμα: Σε αρκετές περιπτώσεις λείπει η τήρηση του Νόμου και αυτό δημιουργεί αίσθημα αθέμιτου ανταγωνισμού και αδικίας μεταξύ παρανομούντων και μη. Ο Κικέρωνας αρέσκονταν στο να κάνει αναφορές στον Πλάτωνα και να γράφει ότι «Άλλο είναι ο Νόμος και άλλο η Δικαιοσύνη». Στις χιλιετίες που πέρασαν αυτό δεν άλλαξε. Προφανώς η αδικία δεν αφορά μόνο στις επιχειρήσεις της νύχτας, αλλά και εκείνες της μέρας. Όποιος το ‘χει μέσα του, παρανομεί ή παρατυπεί και κερδίζει σοβαρά έσοδα στα ταμεία του. Το πιο τραγικό είναι πως όλο αυτό συμβαίνει σε χώρους που μέχρι πρότινος υπήρχαν μόνο για τη βόλτα των περιπατητών και την ηλιοθεραπεία των λουομένων.
Η κατάληψη λόγω Covid19 (νόμιμη ή παράνομη) και η εκμετάλλευση των κοινόχρηστων χώρων καθημερινά εξαπλώνεται. Αυτό θα είναι μία από τις παρακαταθήκες που θ’ αφήσει πίσω του ο «Κορώνα»· θα παραμείνει κληροδότημα η διατήρηση όλων των καταλήψεων που έχουν γίνει σε κοινόχρηστους χώρους και σε εκείνα που κάποτε ήταν ακτές, πεζοδρόμια, πεζούλια, όμορφα βοτσαλωτά και τα οποία πια καλύπτονται από τραπεζοκαθίσματα.
Σημειώνεται ότι αρκετοί από τους καταληφθέντες κοινόχρηστους χώρους είχαν αποτελέσει αντικείμενο πολύωρων συζητήσεων στα δημοτικά συμβούλια της προπερασμένης δεκαετίας. Όταν τότε σχεδιαζόταν το δίκτυο πεζόδρομων και γινόταν η αφαίρεση προνομίων από επιχειρήσεις καφεστίασης και εμπορικές, το όραμα των αιρετών αρχόντων ήθελε τον εμπλουτισμό της Ρόδου με εικόνες που θα ισορροπούσαν στο Χθες και στο Σήμερα. Πάνε αυτά. Η πραγματικότητα σήμερα θέλει από πεζόδρομους που μέχρι πρότινος είχαν πλάτος οκτώ μέτρα, να έχουν απομείνει μόλις δύο μέτρα για το πέρασμα των περιπατητών. Τα υπόλοιπα έξι μέτρα κατελήφθησαν από επιχειρήσεις (νομίμως, λόγω Covid19, κατάληψη) και περιφράχθηκαν με κατασκευές αλουμινίου ή τζαμιού. Για τις επιχειρήσεις αυτής της κατηγορίας το ερώτημα είναι απλό: Τα τραπεζοκαθίσματα που αναπτύσσονται μέσα στην καταληφθείσα έκταση είναι κατανεμημένα με τρόπο ώστε να διασφαλίζεται η τήρηση των αποστάσεων;
Όλα τα παραπάνω αποτελούν και ορισμένους από τους λόγους που διατηρούν τη γενική υγειονομική εικόνα των νησιωτών μακριά από το πολυπόθητο «πράσινο». Πέραν αυτού, οποιαδήποτε άλλη απόχρωση, πορτοκαλί, κίτρινη, κρατά την τουριστική περίοδο καθηλωμένη στον πάτο. Κατά κοινή ομολογία των επιχειρηματιών του τουρισμού «φέτος, συγκριτικά με πέρυσι, η κίνηση των επισκεπτών είναι χαμηλότερη, οι επιχειρήσεις σε λειτουργία είναι περισσότερες κι αυτό οδηγεί σε ζημιωμένα ταμεία».
Το ρεπορτάζ ξεκίνησε με την αναφορά στην ταινία «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» και για προβολή της που έγινε στο θερινό «Ρόδον» προχθές, στο πλαίσιο των προβολών που οργάνωσε το Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής του Διεθνούς Κέντρου Συγγραφέων και Μεταφραστών Ρόδου και του ΔΟΠΑΡ. Χθες επρόκειτο να προβληθεί η ταινία «Μικρές Κυρίες» και ο κύκλος των προβολών θα ολοκληρωθεί σήμερα, ώρα 21.00’ με την ταινία «The Forty-Year-Old Version».
