Μια νέα εξαιρετικά σοβαρή διάσταση προσέλαβε η αντιδικία ιδιωτών με το Ελληνικό Δημόσιο στο πλαίσιο των αστικών δικών που έχουν ανοίξει μετά την έκδοση της υπ’ αρίθμ. 160/2021 απόφασης του Εφετείου Δωδεκανήσου Ρόδου, που έφερε χθες στο φως της δημοσιότητας η «δημοκρατική».
Οπως γράψαμε, εξετάστηκαν 4 εφέσεις επί της υπ’ αρίθμ. 50/2018 αποφάσεως του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ρόδου με την οποία είχε γίνει δεκτή εν μέρει η αγωγή που άσκησε το Ελληνικό Δημόσιο κατά 11 ημεδαπών για την αποκατάσταση της ιδιοκτησίας του σε δημόσιο ακίνητο που υφαρπάχθηκε με τη χρήση ανυπόστατης απόφασης εκποίησης, που φέρει πλαστή υπογραφή νομάρχη Δωδεκανήσου.
Ο γνωστός δικηγόρος κ. Παντελής Αποστολάς, που συμμετείχε στην επίμαχη δίκη μας απέστειλε το ακόλουθο σημείωμα σχετικά για την σημαντικότητα της συγκεκριμένης αποφάσεως:
«Σε σχέση με το σημερινό σας δημοσίευμα, το οποίο αφορά τη σημαντική πράγματι υπ’ αριθ. 160/2021 απόφαση του τριμελούς Εφετείου Δωδεκανήσου, η οποία ασχολήθηκε με το πλαστό παραχωρητήριο ακινήτου του Νομάρχη Δωδεκανήσου και τις συγκεκριμένες έννομες συνέπειες που προκάλεσε ως προς τους εμπλεκόμενους σε αυτή την υπόθεση, εκείνο που έχει τεράστια αξία είναι η ευρύτερη από την μέχρι τώρα ερμηνεία που δίνεται με την εν λόγω απόφαση ως προς το άρθρο 41 του Κτηματολογικού Κανονισμού Δωδεκανήσου, μια ερμηνεία που αποκαθιστά τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, αφού υπήρχε κίνδυνος από την μέχρι τώρα δοθείσα ερμηνεία να καταστραφεί από τα θεμέλια ένας σοβαρός θεσμός (ο Κτηματολογικός Κανονισμός Δωδεκανήσου) και να θέσει υπό αμφισβήτηση την κυριότητα (ή άλλο εμπράγματο δικαίωμα) οποιουδήποτε τιτλούχου ακινήτου στις περιοχές Ρόδου και Κω, που απέκτησε καλόπιστα από επαχθή αιτία, αν και εφόσον κάποια προγενέστερη εγγραφή είναι για κάποιο λόγο άκυρη ή ανίσχυρη όπως σθεναρά υποστήριζα μέχρι σήμερα σε μελέτη μου.
Δέχεται λοιπόν ο Εφετείο Δωδεκανήσου με την παραπάνω απόφαση ότι, «υπό το πρίσμα των αρχών της ακρίβειας των κτηματολογικών εγγραφών της δημόσιας πίστης και της προστασίας των καλόπιστων τρίτων, που διαπνέουν όλο το πλέγμα των διατάξεων του Κτηματολογικού Κανονισμού Δωδεκανήσου, συνάγεται αβίαστα ότι η προστασία του καλόπιστου τρίτου, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 41 του Κτηματολογικού Κανονισμού Δωδεκανήσου, ήτοι του τρίτου που απέκτησε εμπράγματο δικαίωμα επί ακινήτου με καλή πίστη και από επαχθή αιτία, στηριζόμενος στα δεδομένα των κτηματολογικών εγγραφών, που υπήρχαν προ της καταχωρήσεως στα οικεία κτηματολογικά βιβλία του τίτλου κτήσης του, δεν θεσμοθετήθηκε αποκλειστικά και μόνο για την προστασία του καλόπιστου τρίτου από τον χρησιδεσπόζοντα. Τουναντίον, από την ίδια τη γραμματική διατύπωση της επίμαχης διάταξης του άρθρου 41, τη συστηματική θέση της διάταξης, αλλά και από τον σκοπό των διατάξεων του Κ.Κ.Δωδεκανήσου, προκύπτει ότι η παραπάνω διάταξη αποσκοπεί στην προστασία του καλόπιστου τρίτου από τον οποιονδήποτε εγείρει εναντίον του αγωγή ή του προβάλλει ένσταση, επικαλούμενος ακυρότητα ή ανίσχυρο για κάποια αιτία, μιας προγενέστερης εγγραφής, η οποία ακυρότητα ή ανίσχυρο δεν οδηγεί σε κτήση του δικαιώματός του. Ως εκ τούτου η φράση «δικαστικαί αγωγαί» στο άρθρο 41 του Κτηματολογικού Κανονισμού έχει ευρύτερο περιεχόμενο και δεν περιορίζεται στις αγωγές μεταξύ χρησιδεσπόζοντος και τιτλούχου».
Σημειώνεται ότι με την παραπάνω απόφαση απορρίφθηκε, όπως και πρωτόδικα, η αγωγή αποζημιώσεως του Ελληνικού Δημοσίου κατά των κληρονόμων εκείνου που του παραχωρήθηκε το πλαστό παραχωρητήριο.
Αναγνωρίστηκε η καλοπιστία αγοραστών ακινήτων που υφαρπάχθηκαν με πλαστές απoφάσεις εκποίησης
