Αν ζούσε σήμερα ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης, θα είχε προσθέσει ένα ακόμα σπουδαίο κεφάλαιο στην εργογραφία του, είτε ως μυθιστοριογράφος, είτε ως ποιητής, είτε ως θεατρικός συγγραφέας, είτε ως φιλόσοφος με κεντρικό πρόσωπο την εμβληματική μορφή του πατέρα του Βαγγέλη Γιακουμάκη, τον Ανδρέα Γιακουμάκη.
Τον πατέρα αυτόν, που έσωσε την τιμή της Κρήτης, που έσωσε την τιμή της Ελλάδας με τη στάση του στα τελευταία 6,5 χρόνια, όσο δηλαδή διήρκησε ο δικαστικός Γολγοθάς της οικογένειάς του, που όλα αυτά τα χρόνια άκουγαν στωικά να δολοφονείται ο Βαγγέλης ξανά και ξανά, μέσα στις δικαστικές αίθουσες.
Τον πατέρα αυτόν, που κοίταξε κατάματα τους δολοφόνους του παιδιού του, ενός χαρισματικού, ευαίσθητου, καλοσυνάτου έφηβου με αρχές και αξίες από την οικογένειά του, που έπεσε θύμα ανελέητου bullying από 8 συμπατριώτες του Κρητικούς, στη διάρκεια της φοίτησής του στη Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων και αποφάσισε να θέσει τέρμα στα βασανιστήριά του βάζοντας τέλος στη ζωή του.
Τον πατέρα αυτόν, που θα είχε σήμερα τον γιο του κοντά του και θα τον καμάρωνε, αν μιλούσαν εγκαίρως όσοι γνώριζαν για το διαρκές έγκλημα που συντελούνταν εις βάρος του Βαγγέλη στη Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων.
Τον πατέρα αυτόν, που κάθισε στο εδώλιο έπειτα από μήνυση του πρώην διευθυντή της Γαλακτοκομικής Σχολής για προσβολή της τιμής και απλή σωματική βλάβη και που όταν ο μηνυτής ζήτησε να ανακληθεί, ο Ανδρέας Γιακουμάκης αρνήθηκε.
Τον πατέρα αυτόν, που μας δίδαξε ήθος και μας έδειξε πώς είναι οι πραγματικοί λεβέντες της Κρήτης.
Τον πατέρα αυτόν, ο οποίος πιστεύει ακόμα στη δικαιοσύνη που επέβαλε ως ποινή για τρεις από τους οκτώ καταδικασθέντες 150 ώρες κοινωνικής εργασίας, για τους υπόλοιπους φυλάκιση 36 μηνών με την ποινή να είναι εξαγοράσιμη προς 5 ευρώ την ημέρα…
Τον πατέρα αυτόν που πιστεύει ακόμα στον άνθρωπο και στις αξίες παρότι η κοινωνία που ζει, που ζούμε, δεν στάθηκε ικανή να προστατέψει τον γιο του από τους βασανιστές του…
