Πριν 47 χρόνια, το προδοτικό πραξικόπημα της ελληνικής χούντας κατά του εκλεγμένου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας άνοιξε την κερκόπορτα για την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο.
Με αυτό το πραξικόπημα, η χούντα που είχε επιβληθεί στην Ελλάδα το ’67 υπηρέτησε τα σχέδια των διεθνών παραγόντων και της Άγκυρας, που στόχευαν στην διχοτόμηση της Μεγαλονήσου.
Με τη Συμφωνία του Ελσίνκι – επί κυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ, το 1999 – εξασφαλίστηκε, ότι και πριν την επίλυση του διεθνοποιημένου «κυπριακού προβλήματος» κατοχής του 38% της Κύπρου, θα γίνει η ένταξη της στην Ε.Ε.
Και το 2003 – πάλι επί κυβέρνησης ΠΑ.ΣΟ.Κ – εντάχθηκε ολόκληρη η Κύπρος (όχι μόνο το ελεύθερο 62%), ως ισότιμο πλήρες μέλος, στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η εθνική στρατηγική όλων των πολιτικών κομμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας – που την στήριξαν επί δεκαετίες όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας – αποβλέπει στην εφαρμογή της νομιμότητας και στο κατεχόμενο τμήμα της Μεγαλονήσου, με την δημιουργία ενός ομόσπονδου κράτους, σε ολόκληρη την Κύπρο (ελεύθερη & κατεχόμενη).
Σήμερα, η Τουρκία διακηρύσσει, πως η μόνη λύση που προωθεί είναι η αναγνώριση δύο ανεξάρτητων κρατών, της Βόρειας και της Νότιας Κύπρου, εγκαταλείποντας την πάγια τουρκική θέση, για δημιουργία συνομοσπονδίας.
Με αυτά τα δεδομένα, το «μεγαλοπρεπές σόου» της επίσκεψης του τούρκου προέδρου στα κατεχόμενα, παίρνει διαστάσεις νέας «εισβολής», που γίνεται : – με ωμή παραβίαση των αποφάσεων 550 και 789 του Οργανισμού
Ηνωμένων Εθνών και
– με περιφρόνηση των διακηρύξεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έδαφος της οποίας αποτελούν και τα Βαρώσια και όλη η Κύπρος.
Και μάλιστα στέλλοντας, ο πρόεδρος της Τουρκίας, στην διεθνή κοινότητα, το μήνυμα, ότι το κράτος, που θέλει να αναγνωριστεί στο βόρειο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου, θα είναι τουρκικό προτεκτοράτο και όχι «ανεξάρτητο κράτος». Και σε τέτοιο βαθμό, που κάποιο πρωϊ, να το προσαρτήσει στην Τουρκία…!
Εξ άλλου, επί 47 χρόνια όλες οι τουρκικές κυβερνήσεις τουρκοποίησαν τον πληθυσμό στα κατεχόμενα, με συστηματικό επικοισμό από μερικές εκατοντάδες χιλιάδες τούρκων, που σήμερα υπερβαίνουν τον αριθμό των τουρκοκυπρίων.
Τώρα το ζήτημα είναι, θέλουν και μπορούν να εμποδίσουν την Τουρκία, να πραγματοποιήσει τα σχέδια της ; Ποιοί ;
– Τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε, με πρώτες : την Ουάσιγκτων, την Μόσχα και το Λονδίνο.
– Η Σύνοδος Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με πρώτα – πρώτα : το Βερολίνο και το Παρίσι.
Φυσικά η ελληνική κυβέρνηση θέλει να εμποδίσει την Τουρκία. Όμως μπορεί ; Μπορεί, να δώσει την μεγάλη έκταση της διεθνοποίησης του προβλήματος αυτής της νέας τουρκικής πρόκλησης και να κινητοποιήσει όλες τις παραπάνω δυνάμεις στο να εμποδίσουν την Τουρκία και να της επιβάλουν τον σεβασμό της διεθνούς νομιμότητας ; Εύχομαι, να δούμε να τα καταφέρνει με διπλωματική επιτυχία, γιατί στη βόρεια Κύπρο εξουσιάζει ο τουρκικός στρατός κατοχής, κανείς άλλος …
Η παρουσία στην Λευκωσία των ελλήνων υπουργών Άμυνας και Εξωτερικών (καλώς πηγαίνουν), δε μπορεί να επιρρεάσει τα δρώμενα του Ερντογάν.
Τουλάχιστον, η κυβέρνηση Μητσοτάκη να μην συνεχίσει ν’ αποκόπτει την διαπραγμάτευση για το κυπριακό, από τις λεγόμενες «διερευνητικές» συνομιλίες με την Τουρκία. Έτσι κι αλλιώς η Τουρκία προσχηματικά συμμετέχει σ’ αυτές, για να εμφανιστεί ως δήθεν διαλλακτική και για «να ρίχνει στάχτη στα μάτια».
Ενώ παράλληλα κι αυτές τις συνομιλίες τις υπονομεύει, στέλλοντας προ ημερών την επιστολή – πρωτάκουστο τέχνασμα – στον Ο.Η.Ε, ισχυριζόμενη, ότι τα νησιά μας δεν έχουν δικαιώματα θαλασσίων ζωνών (!), εφόσον διατηρούν αμυντική στρατιωτική δύναμη σ’ αυτά, κατά παράβαση… («ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει»)
Και απευθύνει αυτά στον Ο.Η.Ε, του οποίου ο Καταστατικός Χάρτης (στο άρθρο 51), δίνει το δικαίωμα στην χώρα μας, να οργανώσει την άμυνα των νησιών, όταν αυτά απειλούνται.
Άραγε, τα συμφέροντα της Ουάσιγκτων, της Μόσχας, του Βερολίνου, του Παρισιού και του Λονδίνου θα συμπλεύσουν με το Διεθνές Δίκαιο και τα ελληνικά δίκαια στο Αιγαίο και στην Κύπρο ; Ή θα συνεχίσουν να «χαϊδεύουν» την Άγκυρα, παραβλέποντας την επεκτατική στρατηγική της Τουρκίας ; Θα δείξει.
Κοσμάς Σφυρίου
