Μια κουβέντα είναι ότι «τα σπίτια θα ξαναχτιστούν». Οι τοίχοι, ναι, ξαναχτίζοναι..Μόνο που τα σπίτια δεν είναι σκέτα ντουβάρια . Είναι «εστίες». Οι αρχαίοι είχαν και θεά προστάτιδα της εστίας. Το ότι οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν αβοήθητοι είναι μια πολύ μεγάλη υπόθεση, κάτι που κανένας δεν μπορεί να το υποτιμήσει αν δεν θέλει να γελοιοποιηθεί. Τα ντουβάρια που κάηκαν οριοθετούσαν ζωές ανθρώπων. Αν χάσεις τις ρίζες σου, τις αναμνήσεις σου, τα υλικά στοιχεία που δίνουν σχήμα στη ζωή σου, δεν υπάρχει κάτι να πάρεις, κάτι να σε ανακουφίσει ή να σε παρηγορήσει. Μια κυρία στην Εύβοια μέσα από το καμένο της σπίτι έκλαιγε, για τα 1.000 βιβλία της που κάηκαν και με πολύ κόπο όπως έλεγε από το υστέρημά της αγόραζε. Μια γιαγιά για το καμένο της μπαούλο που μέσα εκεί φύλαγε την … προίκα που κένταγε για την εγγονή της. Ενας κύριος από την Αττική γιατί δεν μπόρεσε να πάρει τα φωτογραφικά οικογενειακά άλμπουμ να δείχνει στην κόρη του. Οι άνθρωποι δεν είναι γυμνοί από προϋποθέσεις γιατί δεν ξαναφτιάχνονται όλα με ευκολία. Οι άνθρωποι είναι και οι τόποι τους, οι αναφορές τους, οι χώροι όπου αναπνέουν και κινούνται, οι διαδρομές που έκαναν για να επιστρέψουν σπίτι. Πώς γίνεται να μιλάς για ζωές που σώθηκαν όταν έχουν χαθεί όλα αυτά που τους δίνουν νόημα; Λυπάμαι, αλλά κάποια πράγματα δεν γίνονται ξανά.
Οι άνθρωποι είναι και οι τόποι τους
