Το νομοσχέδιο για τον αιγιαλό, που βρίσκεται σε διαβούλευση, είναι βέβαιο ότι χρήζει διορθωτικών παρεμβάσεων.
Ανοίγει, όμως, και μια μεγάλη συζήτηση για του τι είδους ανάπτυξη θέλουμε και ποια είναι τα όρια της, σε ό, τι αφορά στις περιβαλλοντικές επιπτώσεις.
Δεν πρέπει να περάσουμε με δαιμονοποίηση και πολεμική ενάντια σε κάθε επενδυτική και αναπτυξιακή πρωτοβουλία. Δηλαδή, στα δυσδιάκριτα όρια για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, που μπορεί να έχει η εμπορική και ιδιωτική εκμετάλλευση των παραλιών και του παράκτιου μετώπου.
Η ισόρροπη και βιώσιμη ανάπτυξη προϋποθέτει την προστασία του περιβάλλοντος.
Θεωρώ ως καίρια 3 σημεία, που πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο διαλόγου, συμφωνίας αλλά και αλλαγών στο νομοσχέδιο που τέθηκε σε διαβούλευση:
1. Η χάραξη αιγιαλού είναι αναγκαία, προκειμένου να σταματήσουν και να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά οι αυθαιρεσίες. Σήμερα, η χάραξη αιγιαλού έχει γίνει μόνο για το 8% των ακτών της χώρας. Στο υπόλοιπο 92% δεν υπάρχει ούτε πλαίσιο ούτε έλεγχος. Άρα, η πρώτη σύγκλιση πρέπει να υπάρξει στην αναγκαιότητα χάραξης του αιγιαλού.
2. Η επιχειρηματική και εμπορική εκμετάλλευση μέρους του αιγιαλού, δεν μπορεί να θέτει σε αμφισβήτηση την ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών στον αιγιαλό. Στο νομοσχέδιο απαιτείται να συμπεριληφθεί, κατά τρόπο σαφή και ξεκάθαρο, η συγκεκριμένη διάταξη. Να καθοριστεί η δημόσια, κοινή χρήση και πρόσβαση στον αιγιαλό.
3. Πρέπει να υπάρχει σαφής και συγκεκριμένη διατύπωση σχετικά με τα κτήρια στον αιγιαλό που θα εξαιρούνται από την κατεδάφιση. Ο νόμος του Υπουργείου Περιβάλλοντος για τα αυθαίρετα, είχε θέσει ως όριο την 28η Ιουλίου 2011, για την διευθέτηση αυθαιρέτων.
Οποιαδήποτε μεταβολή ή κατασκευή, μετά τη συγκεκριμένη ημερομηνία, δεν γίνεται αποδεκτή και θα υπάρχει κατεδάφιση. Στο νομοσχέδιο του Υπουργείου Οικονομικών για τον αιγιαλό, δεν υπάρχει ανάλογη πρόβλεψη και πρέπει να τεθεί. Κανένα χαρακτηρισμένο αυθαίρετο, με το ισχύον πλαίσιο, δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί
Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να ληφθούν υπόψιν και ιδιαιτερότητες, όπως αυτή που διέπει το κτηματολογικό καθεστώς της Δωδεκανήσου και συνδέεται με την Ιταλική κατοχή.
Ο διάλογος ποτέ δεν είναι επιζήμιος σε μία νομοθετική διαδικασία. Ενδέχεται, μάλιστα, προκειμένου να είναι πλήρες και όχι ατελές το νομοθετικό πλαίσιο, ο διάλογος αυτός να είναι εξαντλητικός και ενδελεχής.
Ιδιαίτερα σε θέματα που αφορούν στο περιβάλλον, το οποίο αποτελεί το μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα που διαθέτει η χώρα.
