Το σύστημα εισαγωγής στα ελληνικά Πανεπιστήμια εφαρμόζεται σχεδόν 40 χρόνια με μικρές ή μεγάλες αλλαγές αλλά από το 1980 που έκανε «πρεμιέρα», δεν έχει αλλάξει ριζικά στη φιλοσοφία του επιβεβαιώνοντας πως «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν…».
Στην Ελλάδα εφαρμόζεται ένα σύστημα εισαγωγής που όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες των μαθητών και στις απαιτήσεις της εποχής αλλά «στραγγαλίζει» κάθε δημιουργικό και κριτικό πνεύμα.
Στην εποχή της τεχνολογίας που όλα αλλάζουν με ταχύτητες φωτός, η από καθέδρας διδασκαλία που βασίζεται σε ένα από πολλού παρωχημένο σύστημα εκπαίδευσης, λίγα εφόδια παρέχει στον μαθητή για να μπορέσει αύριο να γίνει ένας ενεργός πολίτης.
Στην Ελλάδα οι μαθητές του σήμερα, οι επαγγελματίες του αύριο, εκπαιδεύονται με συστήματα του χθες μακριά από τον «ψηφιακό κόσμο» όπου οι εξελίξεις ακολουθούν καταιγιστικούς ρυθμούς.
Η εξέλιξη του κάθε μαθητή και αυριανού ενεργού πολίτη, επαφίεται καθαρά στη δική του βούληση και στις εξωσχολικές δραστηριότητες, όταν θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο.
Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι μαθητές επιλέγουν να σπουδάσουν στο εξωτερικό επικεντρωμένοι αποκλειστικά στο αντικείμενο που τους ενδιαφέρει «προσπερνώντας» το ελληνικό σύστημα εισαγωγής.
Ετσι και η Αλεμίνα Καραγιάννη, με τη σύμφωνη γνώμη -ίσως και προτροπή- των γονιών της παρότι είχε πολλές πιθανότητες να εισαχθεί σε «μια σχολή» από τις πολλές του μηχανογραφικού δελτίου, αποφάσισε να σταματήσει την προετοιμασία και να μην δώσει πανελλαδικές εξετάσεις, επιλέγοντας τη δυνατότητα σπουδών στο εξωτερικό.
Σήμερα μιλάει στην «δ» από το Ρότερνταμ της Ολλανδίας ως φοιτήτρια πλέον της «Willem de Kooning Academy» όπου έγινε δεκτή και μετακόμισε τον Αύγουστο, αναλύοντας τους λόγους που επέλεξε να μην περάσει από την βάσανο των πανελλαδικών εξετάσεων.
• Αλεμίνα, πότε πήρες την απόφαση να μην δώσεις πανελλήνιες εξετάσεις;
Την είχα πάρει τον Αύγουστο του 2019, έχοντας ήδη όμως κάνει προετοιμασία από την τρίτη Γυμνασίου. Ξεκίνησα κανονικά φροντιστήρια, εντατικό διάβασμα και προετοιμασία για τις πανελλαδικές εξετάσεις.
Στο πίσω μέρος του μυαλού μου, και των γονιών μου, υπήρχε η προοπτική να φύγω για σπουδές στο εξωτερικό αλλά δεν είχαμε αποφασίσει. Φτάσαμε σε ένα σημείο που η μαμά μου, μου είπε ότι πρέπει να πάρω μια οριστική απόφαση γιατί οι σπουδές στο εξωτερικό δεν είναι εύκολη διαδικασία. Και όντως δεν ήταν εύκολη, ούτε διαδικαστικά ούτε ψυχολογικά. Ηταν σαν να δίνω πανελλαδικές εξετάσεις και πάλι, αλλά αυτή τη φορά είχε νόημα.
• Οπότε παίρνεις την απόφαση πέρυσι τον Αύγουστο, λίγο πριν την τρίτη Λυκείου να φύγεις στο εξωτερικό.
Ναι, το αποφάσισα, σταμάτησα τα φροντιστήρια και επικεντρώθηκα σε αυτό που ήθελα να κάνω. Ετσι, δήλωσα συμμετοχή σε αρκετές σχολές στο εξωτερικό στο αντικείμενο που είχα αποφασίσει να ασχοληθώ, χωρίς να πρέπει να εξετάσω άλλες επιλογές λιγότερο ενδιαφέρουσες για εμένα, όπως θα έκανα αν έμενα στην Ελλάδα.
• Αυτό που σε οδήγησε να μην δώσεις πανελλαδικές εξετάσεις τι ήταν;
Αριστη μαθήτρια δεν ήμουν ποτέ, κι αυτό δεν με πειράζει. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ήμουν επιμελής όμως ως μαθήτρια. Δυστυχώς το ελληνικό σύστημα των εξετάσεων εισαγωγής στα πανεπιστήμια, δεν ήταν φτιαγμένο για εμένα.
Ο καθένας έχει τα δικά του ταλέντα, τους δικούς του στόχους όμως δυστυχώς το ελληνικό σύστημα δεν μας προετοιμάζει γι αυτό, ούτε μας ωθεί να κάνουμε πράγματα τα οποία όντως ταιριάζουν σε εμάς και ανταποκρίνονται στις επιλογές μας. Κάποια στιγμή όμως θα πρέπει στην Ελλάδα, να γίνουν αλλαγές στο σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια. Να δίνονται ευκαιρίες στα παιδιά να ασχοληθούν με αυτό που πραγματικά θέλουν και να αλλάξει αυτή η βάρβαρη διαδικασία των πανελλαδικών εξετάσεων. Δεν ανταποκρίνεται ούτε στις ανάγκες των μαθητών ούτε στη σύγχρονη εποχή.
Ευτυχώς όμως οι γονείς μου με είχαν προετοιμάσει πάρα πολύ καλά. Αν δεν ήταν οι γονείς μου να με στηρίξουν και να μου δώσουν την προοπτική του εξωτερικού, ίσως δεν θα το τολμούσα ποτέ. Δεν μου έθεσαν περιορισμούς στην επιλογή του επαγγέλματος που θα ασχοληθώ. Θυμάμαι μια μέρα βλέπαμε ένα ντοκιμαντέρ για το Ααρχους στη Δανία, που περιλαμβάνεται στις πιο χαρούμενες πόλεις του κόσμου. Εκείνη την ώρα, μιλούσε ένα υπάλληλος καθαριότητας και η μαμά μου σταμάτησε το ντοκιμαντέρ και μου είπε αν θες να γίνεις υπάλληλος καθαριότητας να φροντίσεις να γίνεις η καλύτερη στον τομέα σου και να είσαι ευτυχισμένη με την επιλογή σου.
• Και ποιο είναι το αντικείμενο των σπουδών σου στην Ολλανδία;
Μεταφράζεται ως χωρικός σχεδιασμός, είναι ένα πτυχίο με το οποίο μπορείς να γίνεις βοηθός αρχιτέκτονα, γραφίστας, interior designer, έχει πολλές επιλογές. Παρότι στην Ελλάδα δεν είναι αναγνωρισμένο ως επάγγελμα, στο εξωτερικό υπάρχουν πολλές θέσεις εργασίας. Είναι περίπου ως βοηθός αρχιτέκτονα, αυτή είναι η κατεύθυνση που με ενδιαφέρει. Αν έμενα στην Ελλάδα και έδινα πανελλαδικές θα δήλωνα την Αρχιτεκτονική.
• Στο πίσω μέρος του μυαλού σου, σκέφτεσαι το ενδεχόμενο να μην επιστρέψεις;
Μου περνάει από το μυαλό καθημερινά, το τι θα κάνω μετά. Αλλά δεν είναι κάτι που πρέπει να αποφασίσω τώρα. Χαίρομαι πάντως που είχα αυτή την επιλογή και αισθάνομαι ευγνώμων απέναντι στους γονείς μου, που μου έδωσαν αυτή την ευκαιρία με μεγάλο κόπο και θυσιάζοντας και οι ίδιοι πολλά πράγματα για να είμαι εγώ εδώ σήμερα. Είδα πολλούς συμμαθητές μου που δεν μπορούσαν να αντέξουν την διαδικασία των πανελλαδικών εξετάσεων, είναι πολύ σκληρή δοκιμασία. Υπήρχαν συμμαθητές μου που με καλούσαν στο τηλέφωνο και έκλαιγαν σχεδόν καθημερινά, εξαιτίας της ψυχολογικής πίεσης και από το σχολικό και από το οικογενειακό περιβάλλον. Κάποια παιδιά πέρασαν στις πανελλαδικές εξετάσεις κάποια όχι. Ή πέρασαν σε σχολές που δήλωσαν στο μηχανογραφικό απλώς για να περάσουν κάπου και όχι απαραίτητα επειδή τους άρεσε το αντικείμενο. Μετά τις πανελλαδικές εξετάσεις υπήρχαν κι άλλα παιδιά που ήθελαν να φύγουν στο εξωτερικό αλλά δεν τους επέτρεπαν οι γονείς τους. Υπήρχαν και οι περιπτώσεις βέβαια που οι γονείς δεν είχαν τη δυνατότητα να στείλουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό. Στη Ρόδο, ούτως ή άλλως τα πιο πολλά παιδιά που θέλουν να σπουδάσουν, είτε έχουν περάσει σε σχολή μέσω των πανελλαδικών εξετάσεων είτε επιλέξουν ιδιωτικά ΙΕΚ, πρέπει να φύγουν από το νησί. Και σε πολλές περιπτώσεις το κόστος για να σπουδάσεις εκτός Ρόδου σε κάποια πόλη της Ελλάδας, είναι σχεδόν ίδιο με το να επιλέξεις μια σχολή του εξωτερικού.
• Στη Σχολή αυτή πώς πέρασες, πώς τη βρήκες;
Κατά τύχη! Ηταν η τελευταία σχολή που είχα στο μυαλό μου να δηλώσω. Ο πατέρας μου, είχε μια γνωστή που ο γιος της έκανε αίτηση για φοίτηση σε αυτή τη σχολή. Το παιδί μού έδειξε τη σχολή, μου εξήγησε κάποια πράγματα που βρήκα ενδιαφέροντα κι έτσι έκανα την αίτησή μου την τελευταία στιγμή, κυριολεκτικά δύο εβδομάδες πριν κλείσουν οι αιτήσεις. Εστειλα portfolio και ό,τι άλλο μου ζήτησαν για να εξετάσουν τη δημιουργικότητά μου και τις δυνατότητές μου. Αλλά αυτό που έχει μεγάλο ενδιαφέρον είναι ότι πριν πέντε χρόνια είχα έρθει ξανά στην Ολλανδία και θυμάμαι είχα περάσει έξω από ένα κτήριο και μου άρεσε πάρα πολύ. Δεν ήξερα τι κτήριο ήταν, απλώς το φωτογράφισα γιατί είχε ένα εντυπωσιακό quote που έλεγε “πρέπει να αλλάξω για να παραμείνω ο ίδιος”. Και το έβγαλα φωτογραφία.
Ερχόμενη εδώ για τις σπουδές μου, όταν πέρασα στη σχολή την οποία δεν είχα δει ξανά αφού οι αιτήσεις έγιναν ηλεκτρονικά, ανακάλυψα ότι το κτήριο που είχα φωτογραφίσει πέντε χρόνια πριν, επειδή με είχε εντυπωσιάσει, είναι η Σχολή που είχα κάνει αίτηση και φοιτώ τώρα! Μόλις πάτησα το πόδι μου στη σχολή δεν μπορούσαν να σταματήσουν οι ιδέες να τρέχουν στο μυαλό μου… Ηταν συγκινητικό αυτό που συνέβη. Εχω την αίσθηση ότι έχει ανοίξει ένας τεράστιος δρόμος μπροστά μου με πολλές επιλογές.
Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, με την οικονομική κρίση, κρίνουμε τις πανελλαδικές και το επάγγελμα που θα ακολουθήσουμε κυρίως με βάση τις οικονομικές απολαβές που θα έχουμε όταν θα βγούμε στην αγορά εργασίας, αυτό είναι το βασικό κριτήριο. Δεν θα έπρεπε όμως να σκεφτούμε και πόσο ευτυχισμένους θα μας κάνει το επάγγελμα που θα ακολουθήσουμε; Εδώ στην Ολλανδία για να βρω δουλειά αργότερα δεν θα χρειαστώ “μέσον”. Αν αξίζεις θα προχωρήσεις, αν δεν αξίζεις δεν θα προχωρήσεις. Τόσο απλά.
• Πώς έμαθες ότι πέρασες;
Επινα τον καφέ μου, εκείνη την περίοδο είχα πάει για λίγες ημέρες στη Θεσσαλονίκη, και εκεί που καθόμουν έλαβα ένα mail που έλεγε “Καλώς ήρθατε στην Σχολή Καλών Τεχνών”, το διάβαζα και το ξαναδιάβαζα, είχα σαστίσει. Πήρα τηλέφωνο την μαμά μου και τη ρώτησα αν όντως αυτό σημαίνει ότι είχα γίνει δεκτή στη Σχολή, από τη χαρά μου δεν ήξερα πώς να αντιδράσω! Και κάπως έτσι έφτασα εδώ όπου είμαι από τις 25 Αυγούστου. Προσαρμόστηκα πολύ γρήγορα. Βέβαια για τους Ελληνες είναι πολύ περίεργο που οι περισσότεροι εδώ μετακινούνται με ποδήλατο, τηρώντας τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας όπως όταν οδηγείς αυτοκίνητο. Αλλά συνηθίζεις, πλέον μετακινούμαι κι εγώ με ποδήλατο.
• Από τη Ρόδο τι σου λείπει;
Οι γονείς μου, η αδελφή μου, το αγόρι μου, οι φίλοι μου και ο σκύλος μου πάρα πολύ! Χρειάζομαι χρόνο ακόμα για να προσαρμοστώ αλλά κάθε μέρα που περνάει συνηθίζω την νέα καθημερινότητα.
•Αλεμίνα στα παιδιά που δεν έχουν επιτύχει το στόχο τους στις πανελλαδικές εξετάσεις, είτε δεν πέρασαν στη σχολή που επιθυμούσαν είτε δεν πέρασαν καθόλου και που βλέπουν τους φίλους τους τώρα να φεύγουν για τα πανεπιστήμιά τους και εκείνα μένουν πίσω, τι θα τους έλεγες;
Οτι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο… Κι αν όντως είσαι σίγουρος γι αυτό που θέλεις να κάνεις, δεν θα σε ενδιαφέρει πόσες φορές θα πρέπει να προσπαθήσεις ξανά για να το πετύχεις.
