«Προσωπικά, πίστευα και θα πιστεύω στον άνθρωπο!» Αυτό δηλώνει σε συνέντευξή του στην «δημοκρατική» ο γνωστός συμπολίτης μας, δικηγόρος κ. Μιχάλης Κόκκινος, εκτιμώντας πως αυτός ο τόπος έχει ανάγκη από αλλαγή νοοτροπίας όχι μόνο για να κάνει βήματα μπροστά, αλλά για να αλλάξει επιτέλους και ουσιαστικά πολλά πράγματα.
«Η εξουσία πρέπει να κατέβει κάτω, στους ανθρώπους που βιώνουν τα πραγματικά προβλήματα – Μέχρι τώρα, η σιωπή μας ήταν γεμάτη κραυγές. Ήρθε η ώρα να ακουστεί!» αναφέρει, καλώντας για αλλαγή νοοτροπίας και αντιμετώπισης των κοινωνικών μας θεμάτων.
Ακόμη, μιλάει για την κατάσταση όπως αυτή έχει διαμορφωθεί στον εργασιακό, ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό τομέα με τη συνεχή καταστρατήγηση των δικαιωμάτων που ενώ κερδήθηκαν με σκληρούς αγώνες και μάχες, τώρα καταρρέουν μέρα με τη μέρα, βυθίζοντας ολόκληρη την κοινωνία στην απογοήτευση.
• Κύριε Κόκκινε, να ξεκινήσουμε από τα εργασιακά. Μετά τα μνημόνια παρακολουθούμε να καταστρατηγούνται συνεχώς, κεκτημένα εργασιακά δικαιώματα ετών και φαίνεται πως έρχονται κι άλλα. Τελικά, τι μας περιμένει κατά την άποψή σας;
Είναι αλήθεια ότι τα μνημόνια και οι συμφωνίες που έκανε το ελληνικό κράτος, έδωσαν τη δυνατότητα να καταστρατηγηθούν ουσιαστικά ή να απεμπολήσουν αξίες και δικαιώματα εργαζομένων, όχι μόνο των Ελλήνων αλλά αυτά που κερδίσαμε μέσα από παγκόσμιους και πανευρωπαϊκούς αγώνες από την εποχή του μεσοπολέμου ακόμη. Καταστρατηγούνται συλλογικές συμβάσεις, ατομικές συμβάσεις εργασίας και γενικότερα ένα εργασιακό δίκαιο το οποίο κι εγώ προσωπικά και οι συνάδελφοί μου, βλέπουμε να αλλάζει καθημερινά. Το πρόβλημα είναι ότι από τη θλιβερή δεκαετία των μνημονίων κι έπειτα, αυτό το τοπίο αλλάζει προς το χειρότερο. Είναι αλήθεια πως όλοι εμείς που υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα εργαζομένων (ενίοτε και εργοδοτών, αφού ούτε κι εκεί είναι καλύτερο το περιβάλλον) τελικά βρισκόμαστε με λιγότερα όπλα. Υπάρχει όμως μια αξιοκρατική δικαιοσύνη, που ευτυχώς καταλαβαίνει το γενικότερο πλαίσιο της κοινωνίας και μπορεί όχι μόνο από το γράμμα και το πνεύμα του Νόμου, αλλά και από την κατάσταση της κοινωνίας να εισπράττει το τι συμβαίνει και να αποδίδει δικαιοσύνη. Όμως, ξέρετε, είναι θλιβερό στις μέρες μας να μιλάμε γι’ αυτό ενώ θα έπρεπε να υπάρχει ένα ισχυρό νομικό πλαίσιο που θα προστατεύει τις εργασιακές σχέσεις των εργαζομένων. Μιλάμε για εργασιακές σχέσεις που κερδήθηκαν με αγώνες, με κόπο και με αίμα, πολλά χρόνια κι ερχόμαστε σήμερα να μιλάμε για τα αυτονόητα, τα οποία διεκδικούμε. Κι εδώ, τίθεται ένα θέμα δημοκρατίας: κατά την άποψή μου, σε αυτό το σημείο, το πολιτικό μας σύστημα, πάσχει από έλλειμμα δημοκρατίας. Και σε αυτό φταίμε όλοι. Όταν μιλάμε για δημοκρατικό πολίτευμα, οφείλουμε να ενισχύσουμε τις δομές μας, να συντονιστούμε μέσα από συνδικάτα, συλλόγους κ.λπ. ώστε να ακουστεί η φωνή μας και να μην αφήνουμε την τύχη μας στα χέρια των άλλων. Γιατί τελικά, συμβαίνει το οξύμωρο: ενώ βρισκόμαστε στο 2021 (σε λίγο οδεύουμε προς το 2022) γυρίζουμε σχεδόν 100 χρόνια πίσω (!) Όταν σε άλλες εποχές κατοχυρώνονταν εργασιακά δικαιώματα, ερχόμαστε σήμερα να διαπιστώσουμε ότι τα χάνουμε μέσα από τα χέρια μας. Αυτό είναι θλιβερό…
• Να σας ρωτήσω για τους εργαζόμενους εποχικούς και μη που παλεύουν να βρουν δουλειά, να κολλήσουν ένσημα αλλά φοβούνται ότι στο τέλος είτε δεν θα πάρουν ποτέ σύνταξη (με την διαμορφωθείσα κατάσταση) είτε θα εργάζονται πολλά χρόνια, για να πάρουν πολύ μικρότερη σύνταξη από όση θα έπρεπε. Αυτό απογοητεύει και τους νέους αλλά γίνεται και αιτία να στρέφονται σε άλλες μορφές εργασίας, όπως η μαύρη, η ανασφάλιστη κ.λπ. Πώς το σχολιάζετε;
Θα σας το πω με ένα απλό παράδειγμα: κάποτε με ρώτησαν τα παιδιά μου «τι είναι σύνταξη» και τους απάντησα: «είναι κάτι που ο πατέρας σας, δεν θα πάρει ποτέ» (!) Και όμως, αυτή είναι η αλήθεια και αφορά πολύ κόσμο. Θεωρώ ότι όλα αυτά που συνέβησαν στην χώρα μας, μας έφεραν σε ένα σημείο να λέμε ότι δεν υπάρχει φως στο τούνελ εάν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Πρόκειται για ένα μεγάλο ζήτημα με τεράστιες κοινωνικές διαστάσεις το οποίο ο καθένας που ανεβαίνει στην εξουσία, πρέπει να αποφασίσει να το κοιτάξει σοβαρά. Όπως είπα και προηγουμένως, πρέπει να αρχίσουμε να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας και να μην τα αφήνουμε στην τύχη τους. Αυτό το σύστημα είναι πραγματικά άδικο, είναι θλιβερό το ότι φτάσαμε μέχρι εδώ αλλά σε κάθε περίπτωση έχει απογοητεύσει τους εργαζόμενους σε όλους τους κλάδους, που ζουν σε μια κοινωνία η οποία αγωνίζεται να επιβιώσει. Εκτιμώ ότι πρέπει να γίνει μια δίκαιη αναπροσαρμογή τόσο για κείνους που έχουν βγει σε σύνταξη όσο και για τους νέους που παλεύουν για το μέλλον τους.
• Να αλλάξουμε θέμα και κλίμα. Είστε πολιτικό ον με παρουσία στα κοινά του τόπου μας. Θα σας κάνω μια πολύ απλή ερώτηση: πώς βλέπετε την Ρόδο αυτή τη στιγμή και τι θα έπρεπε να αλλάξει κατά τη γνώμη σας;
Προσωπικά, θα ήθελα όλοι οι συμπολίτες μας να είναι πολιτικά όντα. Να σκέφτονται πολιτικά και να συμμετέχουν σε διαδικασίες, καθώς όλοι νιαζόμαστε για το αύριο του τόπου μας, τον οποίο αγαπάμε.
Το αύριο του τόπου μας όμως, ξεκινάει από το σπίτι μας, τη γειτονιά μας, την κοινότητά μας, το νησί μας κ.ο.κ. Θα ήθελα να υπάρχει πιο δυναμική ευαισθητοποίηση. Αυτό, αποτελεί βασική προϋπόθεση για πιο δυναμική συμμετοχή.
Διατηρώ την πεποίθηση ότι δεν κάνουν οι καρέκλες και οι θέσεις εξουσίας τους ανθρώπους, αλλά το αντίθετο. Για να γίνουν όλα αυτά πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία –και αυτό αφορά γενικότερα τη χώρα μας.
Προσωπικά, πίστευα, πιστεύω και θα πιστεύω στον άνθρωπο! Σε αυτό τον τόπο γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε και γαλουχηθήκαμε με αξίες και αρχές, για τις οποίες δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αδιαφορήσουμε.
Δεν αποτελεί μόνον ζήτημα ατομικής ευθύνης αλλά και μια δυνατότητα του καθενός από εμάς να σκεφτεί ότι πρέπει να διεκδικήσει κάτι καλύτερο για την γειτονιά του, για την κοινότητά του, για τον τόπο του και για το αύριο των παιδιών του.
• Δηλαδή θεωρείτε ότι πρέπει να αλλάξουμε τρόπο σκέψης και αντιμετώπισης σε ορισμένα θέματα;
Νομίζω ότι αυτός ο τρόπος σκέψης υπάρχει, αλλά πρέπει να γίνει πραγματικότητα, να πάρει σάρκα και οστά. Εάν όλοι μας λειτουργήσουμε σαν μια ομάδα, θα μπορέσουμε να γίνουμε πιο δυνατοί. Αυτό θεωρώ ότι θα είναι το έναυσμα για να αφυπνιστούν συνειδήσεις, να προκληθούν δράσεις και να γίνουν κινήσεις. Το νόημα, αν θέλετε είναι ακριβώς αυτό: το σύστημα έχει περιοριστεί σε λίγους, με αποτέλεσμα να μην δίδονται λύσεις στα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας.
Η εξουσία πρέπει να κατέβει κάτω, στους ανθρώπους που βιώνουν τα πραγματικά προβλήματα. Εκτιμώ πως ήρθε η ώρα, να ενωθούμε όλοι –ανεξαιρέτως- για να πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας –μέσα από οργανώσεις, συλλόγους κ.λπ. για μια σειρά από θέματα ουσίας που μας απασχολούν.
Η Ρόδος είναι η εσχατιά της Ευρώπης αλλά με την έννοια της γροθιάς και της πολύ-πολιτισμικής δύναμης που δίνει τα φώτα της σε ολόκληρο τον κόσμο. Επιτέλους, πρέπει να τελειώσει αυτό το παραμύθι ότι «δεν μιλάμε». Μέχρι τώρα, η σιωπή μας ήταν γεμάτη κραυγές. Ήρθε η ώρα να ακουστεί!
