Τελικά οι Παγκόσμιες ημέρες είναι για να μαθαίνουμε πως ελάχιστα από τον λόγο για τον οποίο θεσπίστηκαν υλοποιούνται. Και όσο αφορά την ευαισθητοποίηση της κοινωνίας αλλά και της Πολιτείας, αρμόδιας να υλοποιήσει πολιτικές.Το είδαμε στην έρευνα που έγινε με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για το AIDS, το βλέπουμε και για την προχθεσινή ημέρα για τα άτομα με αναπηρία. Μελανή είναι η εικόνα της καθημερινότητας των ατόμων με αναπηρία, όπως τη σκιαγραφεί η έρευνα. Παρά τις καλές προθέσεις που διαφαίνονται εκ μέρους του κοινωνικού συνόλου, αυτό που προκύπτει από τις απαντήσεις, είναι ότι οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν τα ΑμεΑ με προκατάληψη, αδιαφορία και συμπόνια. Στην ερώτηση «πώς πιστεύετε ότι αντιμετωπίζονται τα άτομα με αναπηρία ή/και χρόνιες παθήσεις στην Ελλάδα», ηγείται η προκατάληψη με 45,4%, έπεται η συμπόνια/οίκτος με 39,6%, η αδιαφορία (21,3%), η αμηχανία (20,9%), η απόρριψη (7,8%) και το «σαν βάρος» με 5,8%. Μόνο το 6,3% απαντά «ισότιμα» και το 5% απαντά «με θαυμασμό». Τα άτομα με αναπηρία που ερωτήθηκαν στο πλαίσιο της έρευνας επιβεβαιώνουν ότι η πρόσβαση τους δυσχεραίνεται κατά 88,2% στα μέσα μαζικής μεταφοράς, κατά 87,5% στην κίνηση στην πόλη, κατά 81,9% στην απασχόληση, κατά 75% στον πολιτισμό, κατά 74,3% στις υπηρεσίες υγείας και πρόνοιας και κατά 68,1% στην εκπαίδευση. Πόσες Παγκόσμιες ημέρες χρειάζονται για να καταλάβουμε πως η αναπηρία είναι μέρος της ανθρώπινης ποικιλομορφίας και διαφορετικότητας και όχι μια απόκλιση από το «φυσιολογικό» που γεννά φόβο στους αρτιμελείς και προκαλεί αυτοϋποτίμηση και περιθωριοποίηση;
Καλές οι προθέσεις αλλά…
