Ας αρχίσουμε από τις ευρωεκλογές, όπου έχει σερβιρισθεί το κυρίως πιάτο του εκλογικού παιχνιδιού, με την γενική διαπίστωση των κομμάτων να είναι ότι όλοι έχασαν και όλοι κέρδισαν (αυτή είναι, άλλωστε, η παγία τακτική του ελληνικού πολιτικού συστήματος, ανάλογα από την σκοπιά και την οπτική γωνία που βλέπει και ερμηνεύει το εκλογικό αποτέλεσμα).
Οπως δείχνουν τα πράγματα, το καλύτερο αποτέλεσμα ήταν και το τελικό αποτέλεσμα: «Εχασε ο Σαμαράς, χωρίς να κερδίσει ο Τσίπρας». Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε, στις χαλαρές ευρωεκλογές ένα ποσοστό οριακά μικρότερο από αυτό που είχε πάρει στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου του 2012. Για μια ακόμα φορά οι Ελληνες πολίτες δείχνουν πολύ πιο σοβαροί από την πολιτική τάξη της χώρας: Τιμώρησαν την ΝΔ, ανακαλώντας την ταυτόχρονα στην τάξη, και «συνιστώντας» αλλαγή πορείας, χωρίς να δίνουν όμως ψήφο εμπιστοσύνης στον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να εγκρίνουν μια «καθολική ανατροπή».
Απλώς ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναβαθμιστεί σε «κυβέρνηση εν αναμονή», σε περίπτωση, που η σημερινή δεν προχωρήσει εγκαίρως και με τρόπο μη επιδεχόμενο παρερμηνειών ή αμφισβήτησης, σε αναθεώρηση της αντιλαϊκής πολιτικής της, αποτέλεσμα της οποίας είναι η εξαθλίωση των πανελλήνων.
Συμπερασματικά, αν κάτι «λέει» το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών (αν και δεν έχουν την διάσταση των εθνικών εκλογών, απλώς, μπορούν να θεωρηθούν ως «πρόκριμα») είναι ότι οι Ελληνες πολίτες γνωρίζουν ότι όλα τα υπάρχοντα κόμματα είναι κατώτερα των περιστάσεων. Μια σιωπηλή πλειοψηφία των πολιτών αναγνωρίζει ότι τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν και ότι μια νέα δύναμη θα πρέπει να γίνει ο εκφραστής αυτής της μεγάλης αλλαγής. Το παλιό δεν έχει πεθάνει, το καινούργιο δεν έχει γεννηθεί και οι πολίτες απλώς αναμένουν.
Αν θελήσουμε τώρα να προχωρήσουμε και λιγάκι πιο πέρα, μπορούμε να πούμε ότι το ΠΑΣΟΚ και οι συν αυτώ (με την «Ελιά») κατάφερε να ανατρέψει τα δημοσκοπικά ποσοστά, που το έφεραν να βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, με μία πραγματικά αξιοζήλευτη συσπείρωση που πέτυχε τις τελευταίες τρεις ημέρες και να δηλώσει ξανά «παρών» στο πολιτικό γίγνεσθαι. Στο σημερινό, αλλά και σε αυτό που θα διαμορφώσει, εκ των πραγμάτων πλέον, το αύριον.
Η «εξαφάνιση» της ΔΗΜ.ΑΡ. από τον πολιτικό χάρτη, καθώς και άλλων «προοδευτικών δυνάμεων», σηματοδοτεί πλέον την ανάγκη επαναχάραξης των ορίων, με την δημιουργία μιας «ευρύτερης κεντροαριστεράς» να προβάλλει περίπου, ως «επιτακτική ανάγκη».
Το ίδιο ισχύει και με την λεγόμενη «κεντροδεξιά», που για να συνεχίσει να παίζει πρωτεύοντα ρόλο στα πολιτικά πράγματα, πρέπει να αναθεματίσει, όσο γίνεται πιο γρήγορα την πολυδιάσπαση και να προχωρήσει σε «συνεννόηση», λαμβάνοντας και σοβαρά υπόψη τι έγινε με την «Χρυσή Αυγή», ό,τι γίνεται στη Θράκη με τη «μουσουλμανική κοινότητα» και ότι «φυλλορροούν» ΑΝΕΛ και άλλοι «κεντροδεξιοί σχηματισμοί».
Εν κατακλείδι ότι η σημερινή ημέρα δεν είναι η χθεσινή ούτε και η αυριανή θα είναι η σημερινή. Και ότι «των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν».
Στην Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, έγινε η αναμενόμενη, σχεδόν απ’ όλους (τουλάχιστον απ’ όσους δεν φορούσαν παρωπίδες) ανατροπή.
Ισως να μην περίμεναν την έκταση της νίκης του κ. Γιώργου Χατζημάρκου ή αν προτιμάτε, την έκταση της ήττας του κ. Γιάννη Μαχαιρίδη, η αλήθεια είναι όμως ότι η ήττα εγγράφεται στο παθητικό του περιφερειάρχη, που είχε επιδείξει στα τελευταία χρόνια μια πρωτόγνωρη αλαζονεία και δεν ήθελε να αναγνωρίσει ότι αυτό οδηγούσε σε αδιέξοδα.
Οχι μόνο αυτό, αλλά δεν ελάμβανε και υπόψη τις εισηγήσεις και των πλέον στενών και πιστών συνεργατών του, για αλλαγή πορείας. Την τελευταία εβδομάδα αντιλήφθηκε ότι βρισκόταν στο χείλος του γκρεμού, επεχείρησε γενική επαναφορά, αλλά, όπως αποδείχθηκε, ήταν κάτι παραπάνω από αργά!
Το ποτάμι δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω ούτε να ανατραπεί η μεγάλη δυναμική που επεδείκνυε η παράταξη του κ. Γιώργου Χατζημάρκου. Ηταν λάθος, μεγάλο λάθος και ασυγχώρητο, που ο κ. Γ. Μαχαιρίδης δεν απεχώρησε εγκαίρως από την πολιτική σκηνή προστατεύοντας την υστεροφημία του. Δεν υπάκουσε στους κανόνες του λεγόμενου «timing» και υπερεκτίμησε τις δυνάμεις και τις δυνατότητές του.
Αποτέλεσμα τούτου ήταν να συσπειρώσει εναντίον του ακόμα και τους «δικούς» του ανθρώπους, αλλά και να στρέψει εναντίον του, στον δεύτερο γύρο, ευρύτερες δυνάμεις. Ο Γιάννης Μαχαιρίδης «τιμωρήθηκε» για την αλαζονεία του, αλλά και για τις συνεχείς μεταμορφώσεις του, ενώ θα μπορούσε να προσθέσει κανείς, ακινδύνως για την αξιοπιστία των αναλύσεων ότι και κούρασε και κουράστηκε, από την πολύχρονη παρουσία στον θρόνο του.
Από την άλλη, η παράταξη Χατζημάρκου, εφάρμοσε μια άξια προσοχής και αναγνωρίσεως στρατηγική και τακτική, που μπορεί να χαρακτηριζόταν από το «μια στο καρφί και μια στο πέταλο», όμως δεν υπερέβη τα εσκαμμένα, σεβάστηκε τον λεγόμενο «πολιτικό πολιτισμό» και πέρασε με σχετική ευκολία το μήνυμα της αφαντενής γριάς «καλά του είναι πιο».
Το ό,τι ο κ. Γ. Χατζημάρκος, μπόρεσε, επιπλέον, να υπερβεί τον εαυτό του, συγκρατώντας τον εκνευρισμό και την άσκοπη πολυλογία (κακοί σύμβουλοί του στο παρελθόν), επέτρεψε να φανεί προς τα έξω ότι «μπορεί όταν θέλει». Τελικά και ήθελε και μπόρεσε. Ευχή όλων είναι να μη παρασυρθεί από την γλυκύτητα της εξουσίας, από τα γλυκά λόγια της Κίρκης και να προσηλωθεί σ’ αυτό που έταξε ο ίδιος και εφ’ ω ετάχθη από το εκλογικό σώμα «Μπροστά το Νότιο Αιγαίο».
Περιττό να τονισθεί, συμπερασματικώς, ότι το «αίσθημα της νίκης» που διαπέρασε όλο σχεδόν το Νότιο Αιγαίο, συνέβαλε αποφασιστικά στο να διευρύνει την νίκη του ο κ. Γ. Χατζημάρκος.
Είναι γνωστό, άλλωστε, και εν τη Ιουδαία και εν τη Σαμαρεία, ότι ο Ελληνας κατά κανόνα θέλει να είναι με τον διαφαινόμενο νικητή, με αυτόν που έχει το «ρεύμα».
Στον Δήμο Ρόδου, επιβεβαιώθηκε με τον ίδιο πανηγυρικό και απόλυτο τρόπο, αυτό που επισημάνθηκε για τον κ. Γ. Χατζημάρκο στις τελευταίες γραμμές.
Το εκλογικό σώμα εγκαίρως είχε την αίσθηση ότι ο κ. Φ. Χατζηδιάκος όχι μόνο διατήρησε το «ρεύμα» αλλά ότι είχε και όλα τα «ατού» στα χέρια του για να κερδίσει τις εκλογές, παρά την φιλότιμη προσπάθεια που κατέβαλε η παράταξη «Ροδίων Οραμα» του κ. Στράτου Καρίκη.
Η διάσπαση των δυνάμεων της Ν.Δ. στο Δήμο Ρόδου, για μια ακόμα φορά, αλλά και η μη διάθεση των υπολοίπων παρατάξεων, όπως προκύπτει από την αριθμητική ανάγνωση των αποτελεσμάτων, να δημιουργήσουν «αντισυσπειρώσεις» κατά του κ. Φ. Χατζηδιάκου, διευκόλυναν το έργο του και συνέβαλαν αποφασιστικά στην εύκολη, σχεδόν, επικράτησή του.
Από την άλλη πλευρά αποδείχθηκε ορθή η προεκλογική τακτική και στρατηγική που ακολούθησε, όσο κι αν διαφωνεί κανείς με τις μεθόδους και τους τρόπους που ακολούθησε (γι’ αυτόν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, ως φαίνεται, και δικαιώθηκε), να στραφεί ευθέως και αποκλειστικά κατά του κ. Χ. Χατζηευθυμίου γιατί γνώριζε ότι ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να του αμφισβητήσει την επικυριαρχία και να του «κλέψει» την πρωτιά.
Κι εδώ φάνηκε για μια ακόμα φορά η «γύμνια» και η πολιτική απερισκεψία της Τοπικής Νέας Δημοκρατίας.
Εδειξε ότι στερείται πολιτικού αισθητηρίου, ότι δεν έχει επίγνωση της πραγματικότητας και ότι είναι αυτοκαταστροφική.
Αυτό, όμως, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση, αμφισβήτηση της υπεροχής και υπεροπλίας του κ. Φ. Χατζηδιάκου σε πολιτική στρατηγική, αφού κατάφερε να αντιμετωπίσει τους αντιπάλους του με τα ίδια τους τα όπλα και τις ίδιες τις αδυναμίες τους.
Ουαί και αλίμονο, όμως, αν προβεί σε λαθεμένη αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος. Ο δρόμος απ’ εδώ κι εμπρός γι’ αυτόν θα είναι πιο δύσκολος απ’ ό,τι προεκλογικά και αν δεν το εντάξει στην απ’ εδώ κι εμπρός μεθοδολογία του, θα καταλήξει εκεί που κατέληξε ο κ. Γ. Μαχαιρίδης.
Η ελληνική ιστορία έχει διδάξει ότι είναι άπειρες οι φορές που το «ωσαννά» ακολούθησε η σταύρωση.
Ευχόμαστε και ελπίζουμε, νικητές και ηττημένοι, πραγματικοί και υποτιθέμενοι, να συλλάβουν τα μηνύματα που έστειλε ο λαός και να πράξουν αναλόγως.
Υ.Γ. Αξίζει να σημειωθεί ότι η «δημοκρατική», την προηγούμενη Τρίτη, 20 Μαΐου, εξάγοντας τα πρώτα συμπεράσματά της, σχετικά με τα εκλογικά αποτελέσματα της Κυριακής 18 Μαΐου, έπεσε «διάνα», τόσο στις εκτιμήσεις, όσο και στις προβλέψεις της, σχετικά και με τα αποτελέσματα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών της Κυριακής, 25 Μαΐου.
