Ανοιχτή επιστολή του πρ. Νομάρχη Δωδεκνήσου Σάββα Καραγιάννη
Ρόδος, 20 Ιανουαρίου 2022
H απόφαση εγκατάστασης του Φορέα Διαχείρισης Στερεών Αποβλήτων (ΦοΔΣΑ) στο ιστορικό κτίριο της οδού Ι. Καζούλη, με έχει λυπήσει βαθιά.
Στο κτίριο αυτό κατοικούσε η οικογένεια του Σάββα Παυλίδη, του πρώτου Έλληνα Δημάρχου Ροδίων (1908-1911), που καθαιρέθηκε και εξορίστηκε από τους Ιταλούς κατακτητές.Το 1914, σε αυτό εγκαταστάθηκε το Ελληνικό Προξενείο και λειτούργησε μέχρι και το 1940 ως Φάρος του Ελληνισμού στα χρόνια της ιταλικής κατοχής.
Το 1999 το Νομαρχιακό Συμβούλιο αποφάσισε με αυξημένη πλειοψηφία (πέραν των 2/3 των μελών του) να εγκρίνει την εισήγηση μου ως Νομάρχη (και της τότε Νομαρχιακής επιτροπής) για την αγορά του ιστορικά σημαντικού αυτού ακινήτου από την Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Δωδεκανήσου -από τα χέρια των απογόνων του Σάββα Παυλίδη, Βαγγέλη και Γιάννη-, με σκοπό τη δημιουργία Μουσείου Νεώτερης Ιστορίας της Δωδεκανήσου, έναντι του ποσού των 150.000.000 δραχμών.
Το κτίριο βέβαια έπειτα βρέθηκε στην ιδιοκτησία της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου. Μέσα στη θητεία μου δε μπόρεσε να υλοποιηθεί το όραμα το δικό μου και των συνεργατών μου. Το κτίριο όμως ανακαινίστηκε από τον επόμενο Περιφερειάρχη Γιάννη Μαχαιρίδη και τους δικούς του συνεργάτες.
Μέχρι που στις 28 Οκτώβρη 2017 άνοιξε προς το κοινό ως δημόσιο κτήριο, στη θητεία του μεθεπόμενου πια Περιφερειάρχη Γιώργου Χατζημάρκου και του Δημάρχου Φώτη Χατζηδιάκου, στο πλαίσιο εορτασμού των 70 ετών από την Ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα. Στο ιστορικό κτήριο του Προξενείου της Ελλάδας κατά τη διάρκεια της ιταλοκρατίας και με στολίδι – κειμήλιο τον παλιό ΘΗΡΕΟ του, διοργανώθηκε από το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και την Δημοκρατία, την Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου και τα Γενικά Αρχεία του Κράτους-Αρχεία Νομού Δωδεκανήσου, η περιοδική έκθεση «Μακρά Πορεία της Δωδεκανήσου προς την Ενσωμάτωση», με σπουδαία ιστορικά εκθέματα. Την εγκαινίασε ο τότε πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων Νίκος Βούτσης, παρουσία των Δημήτρη Γάκη, Νεκτάριου Σαντορινιού, Αριστοτέλη Παυλίδη, Δημήτρη Κρεμαστινού και πολλών ακόμα.
Η ικανοποίηση και περηφάνια που ένιωσα για το «πάντρεμα» του εορτασμού της 77ης επετείου της 28ης Οκτωβρίου 1940 και της αξιοποίησης του κτηρίου -που ήταν συνώνυμο με τον αγώνα για απελευθέρωση των Δωδεκανήσιων αγωνιστών-, ενισχύθηκε από τα τότε λόγια του Περιφερειάρχη Γιώργου Χατζημάρκου: «Tην 28η Οκτωβρίου ανοίγει τις πύλες του ξανά το παλιό προξενείο της Ελλάδας, το ιστορικό κτίριο Παυλίδη το οποίο εδώ και αρκετά χρόνια από τη θητεία του νομάρχη Σάββα Καραγιάννη ανήκει στη νομαρχία Δωδεκανήσου και στη συνέχεια στην περιφέρεια νοτίου Αιγαίου. Ανοίγει με μία έκθεση που έχει να κάνει με την πορεία της Δωδεκανήσου για την ενσωμάτωση με την Ελλάδα μαζί με το ίδρυμα ιστορικών μελετών της βουλής με τα γενικά αρχεία του κράτους και έχω την εξαιρετική τιμή μαζί με τον πρόεδρο του κοινοβουλίου μας Νίκο Βούτση ο οποίος θα έρθει μόνο γι’ αυτό το σκοπό το μεσημέρι μετά την παρέλαση να εγκαινιάσουμε την έκθεση. Ουσιαστικά
εγκαινιάζουμε και το κτίριο μαζί σε μία χρονική συγκυρία με μεγάλο συμβολισμό. Στις 28 Οκτωβρίου έκλεισε τις πόρτες του, στις 28 Οκτωβρίου τις ξανανοίγει».
Τι άλλαξε από τότε κ. Χατζημάρκο; Το κτήριο αυτό έπρεπε να ξανα- εγκαινιαστεί για κάτι .. ανώτερο όπως ο ΦοΔΣΑ; Δεν υπάρχουν άλλοι χώροι να στεγάσουν μια τέτοια υπηρεσία της Περιφέρειας (Σαφώς και υπάρχουν!); Πάρθηκε απόφαση από το Περιφερειακό Συμβούλιο η οποία αναιρεί την απόφαση του Νομαρχιακού Συμβουλίου στις 30/4/1999 (Αριθμός Πρακτικού: 8/30-4-1999, Αριθμός Απόφασης: 70/1999), η οποία ρητά δηλώνει ότι το ακίνητο αγοράζεται «με σκοπό την δημιουργία Μουσείου Νεώτερης Ιστορίας της Δωδ/σου»;
Ως ο Νομάρχης που είχε όραμα του τη δημιουργία Μουσείου Νεώτερης Ιστορίας σε αυτό το ιστορικό ακίνητο, αλλά και ως πολίτης που εκφράζει και άλλους πολίτες της Ρόδου &της Δωδεκανήσου, καταθέτω δημόσια τη δυσαρέσκεια μου για την βάρβαρη παραβίαση των όρων της αγοραπωλησίας του ιστορικού αυτού μνημείου.
Ο σεβασμός και η συντήρηση της ιστορίας ενός τόπου, είναι υποχρέωση της κάθε γενιάς προς τις επόμενες. Ακόμα και η απομάκρυνση της γαλανόλευκης σημαίας από την οροφή της εισόδου του κτηρίου, η αλλαγή του χρώματος εξωτερικά από το παραδοσιακό μπορντώ σε γαλάζιο και η διακόσμηση της από άλλα «σύγχρονα» φώτα…, συμβολίζει τη βεβήλωση της νεότερης ιστορίας μας.
Μακάρι με αξιοπρέπεια και σεβασμό προς αυτή, να αναθεωρήσετε την απόφαση σας.
Με εκτίμηση,
Δρ Σάββας Καραγιάννης
