Θύελλα αντιδράσεων στη Ρόδο και όχι μόνο έχει προκαλέσει η αιφνιδιαστική απόφαση που ελήφθη για τη στέγαση των υπηρεσιών του Φορέα Διαχείρισης Στερεών Αποβλήτων στο κτίριο που στέγασε το Ελληνικό Προξενείο στη διάρκεια της Ιταλοκρατίας.
Για την ιστορία και κυρίως για όσους επιδεικτικά την αγνοούν, για να εφαρμόσουν τα δικά τους φιρμάνια, αναφέρουμε πως το κτίριο αυτό ανήκε στην οικογένεια του Σάββα Παυλίδη τον πρώτο Έλληνα εκλεγμένο Δήμαρχο.
Μετά τον θάνατο του περιήλθε στα παιδιά του και εν συνεχεία αγοράστηκε το 1999 από τη νομαρχία Δωδεκανήσου επί θητείας του κ. Σάββα Καραγιάννη.
Να σημειωθεί πως το νομαρχιακό συμβούλιο Δωδεκανήσου αποφάσισε, ότι στο κτίριο έπρεπε να λειτουργήσει το Μουσείο Νεώτερης Ιστορία της Δωδεκανήσου.
Το ακίνητο είναι στην ιδιοκτησία της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου.
Πως γίνεται ένα ιστορικό κτίριο που στέγαζε το Ελληνικό Προξενείο επί Ιταλοκρατίας που αγοράστηκε για ένα συγκεκριμένο σκοπό από προηγούμενη νομαρχιακή αρχή και συγκεκριμένα για τη δημιουργία
Μουσείου νεώτερης ιστορίας της Δωδεκανήσου ,να αλλάζει χρήση και να γίνεται γραφείο για τη Διαχείριση των στερεών αποβλήτων ;
Ποιο ήταν το σκεπτικό της νέας απόφασης; Πως είναι δυνατό η ιστορία να καταλήγει στα …απορρίμματα;
Δεν υπήρχαν άραγε άλλα κτίρια κατάλληλα για να στεγαστούν οι υπηρεσίες του ΦΟΔΣΑ ;
Γιατί επελέγη το συγκεκριμένο που όχι μόνο αποτελεί ζωντανό κομμάτι της ιστορίας του τόπου αλλά είχε ήδη αποφασιστεί η χρήση του;
Αυτή η ιστορία βεβηλώθηκε από τις παρεμβάσεις που έγιναν εξωτερικά από την απομάκρυνση της γαλανόλευκης σημαίας από την οροφή της εισόδου του κτιρίου .
Η κακή επιλογή μπορεί να διαγραφεί μόνο με την αλλαγή της απόφασης με μια άλλη που θα αφορά τη μεταφορά των υπηρεσιών το ΦΟΔΣΑ σε άλλο χώρο.
Το συγκεκριμένο κτίριο μπορεί να είναι στην ιδιοκτησία της Περιφέρειας αλλά στην πραγματικότητα ανήκει στους Ροδίτες που θέλουν σε αυτό να ζωντανέψει η ιστορία του τόπου τους μέσα από ένα μουσείο.
