Είναι αλήθεια πως η κρίση του πληθωρισμού δεν αποτελεί μόνον ελληνικό πρόβλημα, ούτε καν πανευρωπαϊκό, αλλά παγκόσμιο. Είναι όμως επίσης αλήθεια ότι η κρίση του πληθωρισμού βρίσκει, και βαρύνει την ελληνική οικονομία, πολύ περισσότερο από την υπόλοιπη Ευρώπη. Μια δεκαετία μνημόνια μας ισοπέδωσαν. Το λένε με κυνική αποτύπωση, τα τελευταία στοιχεία της Eurostat: Η Ελλάδα δεν βρίσκεται μόνον στην δεύτερη ταχύτητα της Ευρώπης και κάτω από τον μέσο όρο στον κατώτατο μισθό – βρίσκεται στην τελευταία και τρίτη ταχύτητα στην σχέση μισθών και κόστους διαβίωσης, εάν δηλαδή οι μισθοί μεταφραστούν σε αγοραστική δύναμη. Είναι αλήθεια ακόμη πως σύμφωνα με το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ η απώλεια αγοραστικής δύναμης του κατώτατου μισθού έφτασε τον Δεκέμβριο στο 10,4%, ενώ του μέσου μισθού των εργαζομένων μερικής απασχόλησης άγγιξε το 13,7%. Και με τον πληθωρισμό στο 6% το πραγματικό εισόδημα μειώθηκε ακόμη περισσότερο τον Ιανουάριο – μετά δηλαδή και την συμβολική αύξηση του 2% που εφαρμόστηκε τον Ιανουάριο. Όπως είναι αλήθεια και ότι, με βάση την τελευταία έρευνα του ΙΟΒΕ, το ποσοστό των καταναλωτών που δηλώνει ότι «μόλις τα βγάζει πέρα» έχει φθάσει στο 65%.Κοινώς, ότι για την υπόλοιπη Ευρώπη είναι κρίση ακρίβειας, για την Ελλάδα είναι ήδη κρίση διαβίωσης – και για κάποιους είναι πια και κρίση επιβίωσης. Βέβαια με όλα αυτά κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε «μίζεροι», καθώς σύμφωνα με κυβερνητικά στελέχη, η ανακύκλωση της συζήτησης για την ακρίβεια είναι «μιζέρια» και «βλάπτει τη χώρα», και πως καμία χώρα στην Ευρώπη δεν έχει επιδοτήσει τους λογαριασμούς στην έκταση που το έκανε η κυβέρνηση. Οπότε, όσοι ανοίγουν τους λογαριασμός της ΔΕΗ και πέφτουν λιπόθυμοι, ή γυρνούν με λειψό καλάθι από το σούπερ μάρκετ, δεν είναι ούτε φτωχοί, ούτε απελπισμένοι, είναι απλώς μίζεροι.
Μίζεροι
