Ραγίζει καρδιές η ιστορία ηλικιωμένης η οποία κάτω από τα δυσβάσταχτα οικονομικά προβλήματα, έκλεψε από κατάστημα γνωστής αλυσίδας σούπερ μάρκετ ένα κομμάτι κρέας κι ένα κομμάτι τυρί. Μια ιστορία που έπρεπε να μείνει μέχρι εκεί, όταν πελάτες προθυμοποιήθηκαν να πληρώσουν το αντίτιμο των 40 ευρώ και όταν οι αστυνομικοί που κλήθηκαν, παρότρυναν να μην υποβληθεί μήνυση. Η ηλικιωμένη κυρία δεν θα εκτίθετο, τόσο που να θέλει να αυτοκτονήσει, η εταιρία αντι για την άκαμπτη στάση της ότι «αυτή είναι η πολιτική της εταιρίας» θα τεκμηρίωνε την κοινωνική ευαισθησία τη φήμη της στο όνομα της “εταιρικής κοινωνικής ευθύνης” και της “υγειούς επιχειρηματικότητας” και θα αποφεύγαμε και τον λαϊκισμό υπουργών πού έτρεξαν να μπουν στο κάδρο σαν άλλοι ήρωες των Misérables του Ουγκώ. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι παθαίνουν “εμφράγματα” ανοίγοντας τους λογαριασμούς του ρεύματος και του φυσικού αερίου, οι άστεγοι πληθαίνουν , από φτώχεια και όχι από…άποψη, οι άνθρωποι δυστυχούν, θαμπώνει η ζωή μέσα τους. Βάζουμε -και καλά κάνουμε- στόχους για το λεγόμενο brain gain, να φέρουμε πίσω, δηλαδή, όσους έφυγαν με την μνημονιακή κρίση, αλλά χάνουμε το νόημα της ανάγκης να επιτύχουμε ένα life gain για όλους αυτούς που βρίσκονται εδώ αναμεσά μας, δίπλα μας. Η “πολιτική της εταιρείας” μπορεί να επιβάλει κανόνες απανθρωπιάς, το κράτος όμως με θεσμούς και επαρκείς δημόσιες δομές υποστήριξης σε ευπαθείς ομάδες, που να μη δίνει χώρο σε φαινόμενα τύπου “Αγίας Σκέπης” που είναι;
Les Misérables
