Πρόπερσι, με το φόβο από την άγνωστη απειλή ενός πρωτοεμφανιζόμενου κορωνοϊού, μας βρήκε η Ανάσταση στο μπαλκόνι. Πέρσι, κουρασμένοι από τον εγκλεισμό και την κοινωνική απομόνωση, κάναμε βιαστική Ανάσταση στις 9. Φέτος υπό κανονικές συνθήκες, θα ήταν η στιγμή της μεγάλης ανακούφισης, η στιγμή που θα βγαίναμε από έναν εφιάλτη. Παρ’ όλα αυτά, η μελαγχολία των καιρών, βάραιναν την ατμόσφαιρα. Οι σκηνές πλήρους καταστροφής και ισοπέδωσης στην Ουκρανία, προσφύγων, νεκρών που κείτονται άθαφτοι στους δρόμους, κινέζων “αστροναυτών” που συλλαμβάνουν με δαγκάνες μολυσμένους συμπολίτες τους για να τους μεταφέρουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και παραδίπλα ένας αστρονομικός λογαριασμός της ΔΕΗ με φόντο μια φερόμενη Μήδεια… Μια μελαγχολία που «φωτίστηκε» φέτος από τα εκατοντάδες κεριά στις αυλές των εκκλησιών. Μια ανάγκη για φως μέσα στο σκοτάδι. Κι ας είναι ενός κεριού στο χέρι. Κι ότι αυτό συμβολίζει.
Τι Πάσχα κι αυτό…
