“Η πατριαρχία είναι πανταχού παρούσα, αλλά πρησμένη και δυσκίνητη πια. Τουλάχιστον στην παραδοσιακή μορφή της. Κάθε κακό είναι κακό για όσο καιρό διατηρεί μια γοητεία. Τώρα σου φωνάζει και σε τρομάζει, αλλά δεν σε γοητεύει με τον τρόπο π.χ. που σε γοήτευε στις παλιές ταινίες, στα παλιά τραγούδια, στις παλιές μπίζνες… Άρα είναι ένα τζούφιο κακό”. Λέει ο ο Φοίβος Δεληβοριάς σε συνέντευξή του στη «Lifo». Μιλά για την “Άγρια Ορχιδέα” του, το τραγούδι για την Ελένη Τοπαλούδη κι όλον τον δίσκο του “Anime” που γράφτηκαν για όσα μάς πληγώνουν. « Έγραψα ένα τραγούδι για να του δώσω το όνομά της. Γιατί ο χειρότερος από τους διαβόλους που την πήραν μακριά μας είναι εκείνος που τη θέλει ανώνυμη. Το τραγούδι θα μιλήσει ‒ή όχι‒ από μόνο του και για την Ελένη και για μας όλους. Εδώ, στην κουβέντα μας, αφού μου δίνεται η ευκαιρία, θέλω να στείλω αγάπη και δύναμη στους γονείς της. Οποιαδήποτε ευχή θα ήταν ανεπαρκής, να ξέρουν όμως πως είμαστε πολλοί αυτοί που είμαστε κοντά τους.»
«Άγρια Ορχιδέα»
