Γέμισαν οι σελίδες των εφημερίδων με χαρούμενα πρόσωπα επιτυχόντων στις Πανελλήνιες. Ανάμεσά τους ένα αγόρι από το Ιράν, να στέκεται δίπλα στις επιτυχίες όλων των παιδιών που προσπάθησαν αλλά να έχει όμως λίγο παραπάνω βάρος, λίγο παραπάνω κόπο και πόνο γιατί η αφετηρία δεν ήταν ίδια. Το ταξίδι με βάρκα από τις ακτές της Τουρκίας τον Αύγουστο του 2019 στη Μόρια, μετά στο Καρά Τεπέ, μετά πάλι σε καταυλισμό. Η προετοιμασία σ’ αυτές τις συνθήκες, έχει την διαφορετικότητά της. Κι αυτή η ιστορία (μαζί με του ασυνόδευτου προσφυγόπουλου από τη Γουινέα, αλλά και του Γιάννη Αντετοκούνμπο) θα πρέπει να γίνει case study. Για την πολιτεία, για όλους μας. Γιατί όσα κερδίζει κάποιος δεν είναι μόνο δικό του κατόρθωμα. Το λέει όμως, ο ίδιος ο Κούρος Ντουρμοχαμαντί Μπαγκί, απόφοιτος του Πρότυπου Λυκείου Μυτιλήνης: «Διάβασα πάρα πολύ. Με βοήθησαν όμως, όλοι πάρα πολύ, οι συμμαθητές μου, οι καθηγητές μου, μία ΜΚΟ που μου βρήκε έναν μικρό χώρο για να πηγαίνω μετά το σχολείο, ο καθηγητής μου στα Μαθηματικά, κ. Κουτσκουδής. Μέχρι την τελευταία μέρα πήγαινα σχολείο, ήμουν μόνος μου με τον καθηγητή τις τελευταίες μέρες, δεν ερχόταν κανείς άλλος. Οι καθηγητές με βοήθησαν πάρα πολύ. Εμαθα ελληνικά σε τρία χρόνια (σ.σ.: ελληνικά όχι επιπέδου εισαγωγής, αλλά για να γράψει έκθεση) γιατί ζούσα σε ένα περιβάλλον που μιλούσαν Ελληνικά. Όλοι οι πρόσφυγες μπορούμε να μάθουμε… Φτάνει να μας δοθεί η ευκαιρία». Θα μπορούσε να είναι και μπούσουλας αυτή η ιστορία, για τις συνθήκες με τις οποίες μπορούν να ενσωματωθούν στην ελληνική κοινωνία πρόσφυγες και μετανάστες που, υπό κανονικές συνθήκες, θα έμεναν δυστυχείς και αναξιοποίητοι στο περιθώριο. Αξίζει να παρατηρήσεις όχι μόνο τον ίδιο, αλλά και τις συνθήκες μέσα στις οποίες εξελίχθηκε και να αναρωτηθούμε: Επαιξε ρόλο το περιβάλλον υποδοχής; Κατάφερε να βρει προϋποθέσεις καλύτερες σε σχέση με τα άλλα παιδιά στην ίδια μοίρα; Τι συνέβη στο σχολείο του; Διότι ασφαλώς οι εκπαιδευτικοί που υποστήριξαν την προσπάθεια του συνέβαλαν στον μέγιστο βαθμό, αλλά καλό θα ήταν να κωδικοποιηθεί και να μεταλαμπαδευτεί η εμπειρία τους. Όλα αυτά και πολλά περισσότερα θα πρέπει να μάθει από τον Κούρο ο πρωθυπουργός που τον προσκάλεσε στο Μαξίμου, για να σταματήσει κάποτε η προβολής των αριστούχων μεταναστών και η προώθηση μιας «αριστείας» που χαρίζει δικαιώματα μόνο στους «αρίστους». Δεν αρκούν τα καλά και ωραία λόγια, χρειάζονται πράξεις για την ένταξη προσφύγων και μεταναστών στην ελληνική κοινωνία. Για να μην είναι μόνο ο Κουρος το προσφυγόπουλο με το πλατύ χαμόγελο…
«Φτάνει να μας δοθεί η ευκαιρία»
