Με την υπ’ αριθμ. 251/2022 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Ρόδου (ειδική διαδικασία περιουσιακών διαφορών) έγινε εν μέρει δεκτή η αγωγή που άσκησε ο πρώην διευθυντής της ΔΕΥΑ Ρόδου κ. Μανώλης Διακομανώλης κατά της επιχείρησης.
Με αγωγή του, ο ενάγων εξέθεσε ότι η ΔΕΥΑΡ, που λειτουργεί ως δημοτική κοινωφελής επιχείρηση ιδιωτικού δικαίου και διέπεται από τους κανόνες του Ν. 1069/1980, τον προσέλαβε την 1.1.1993 με σύμβαση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου, ως διευθυντή Υπηρεσιών (γενικό διευθυντή) καθότι στο πλαίσιο συνταξιοδότησής του, το εναγόμενο κατήγγειλε την ανωτέρω σύμβαση, στις 15.4.2020.
Ότι κατά το χρόνο απόλυσής του, οι τακτικές μικτές αποδοχές του ανέρχονταν στο ποσό των 3.814,30 ευρώ και ότι παρά τις συνεχείς οχλήσεις του, το εναγόμενο αρνείται να του καταβάλει τη νόμιμη αποζημίωση απόλυσης.
Βάσει αυτών, ζήτησε να υποχρεωθεί το εναγόμενο να του καταβάλει, λόγω της ως άνω καταγγελίας της σύμβασης, το συνολικό ποσό των 55.683,78 ευρώ με τον νόμιμο τόκο από την επομένη της απόλυσης, άλλως από την επίδοση της αγωγής μέχρι την ολοσχερή εξόφληση επικουρικά δε, στην περίπτωση που δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις λήψης της αποζημίωσης απόλυσης λόγω συνταξιοδότησης, το ποσό των 18.308,72 ευρώ, ως τη νόμιμη αποζημίωση λόγω αποχώρησης με τη συγκατάθεση του εναγόμενου.
Η ΔΕΥΑΡ συνομολόγησε τη σχέση εργασίας που την συνέδεε με τον ενάγοντα και τους χρόνους πρόσληψης και απόλυσής του. Κατά τα λοιπά, αρνήθηκε την αγωγή και κατ’ ορθή εκτίμηση των ισχυρισμών του, προτείνει σε συμψηφισμό ανταπαίτηση του κατά του ενάγοντος, ύψους 15.000 ευρώ, που καταβλήθηκε σε αυτόν κατά την από 6.6.2007 (προγενέστερη πρώτη) απόλυσή του, η οποία κρίθηκε άκυρη, με τη με αριθμό 215/2010 απόφαση του ίδιου δικαστηρίου και το ποσό αυτό ουδέποτε του επέστρεψε ο ενάγων.
Το ιστορικό της υπόθεσης σύμφωνα με την απόφαση του δικαστηρίου έχει ως εξής:
Ο ενάγων προσλήφθηκε από το εναγόμενο την 1.1.1993 με έγκυρη σύμβαση εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου ως μόνιμος υπάλληλος και συγκεκριμένα ως διευθυντής Υπηρεσιών (γενικός διευθυντής) και απασχολήθηκε σε αυτό μέχρι τις 13.4.2020, οπότε του κοινοποιήθηκε, στις 15.4:2020, η καταγγελία της σύμβασης της εργασίας του, λόγω παρόδου του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης και συμπλήρωσης στο πρόσωπό του και των λοιπών προϋποθέσεων για τη συνταξιοδότησή του.
Τονίζεται παραπέρα ότι με την από 6.6.2007 καταγγελία σύμβασης παροχής υπηρεσιών που κοινοποίησε το εναγόμενο στον ενάγοντα, είχε προηγουμένως καταγγείλει τη σύμβαση εργασίας, καταβάλλοντάς του ως αποζημίωση απόλυσης το ποσό των 15.000 ευρώ, το οποίο ο ενάγων ομολογεί ότι εισέπραξε.
Εξάλλου, με τη με αριθμό 215/2010 απόφαση του Δικαστηρίου, αναγνωρίστηκε η ακυρότητα της ανωτέρω καταγγελίας και το εναγόμενο υποχρεώθηκε να αποδέχεται την πραγματική απασχόληση του ενάγοντος στην ως άνω θέση.
Ωστόσο, όπως εκθέτει η ΔΕΥΑΡ και προκύπτει, επήλθε συμβιβαστική επίλυση των διαφορών που γεννήθηκαν μεταξύ των διαδίκων από την ανωτέρω καταγγελία, με την παραίτηση του ενάγοντος από τις αξιώσεις του, για την ικανοποίηση δε των λοιπών, αναλώθηκε και το ως άνω καταβληθέν ποσό της αποζημίωσης. Συνεπώς, έχει εκλείψει η παράνομη αιτία του ως άνω πλουτισμού, τον οποίον νόμιμα πλέον διατηρεί ο ενάγων, απορριπτόμενης της ως άνω ένστασης συμψηφισμού του εναγόμενου, ως ουσιαστικά αβάσιμης.
Το δικαστήριο έτσι υποχρεώνει την ΔΕΥΑΡ να καταβάλει στον κ. Διακομανώλη το ποσό των 19.500 ευρώ, με τον νόμιμο τόκο από τις 16.4.2020 και μέχρι την εξόφληση.
Αποζημίωση απόλυσης σε πρώην διευθυντή της ΔΕΥΑ Ρόδου
