Το χωριό Νικιά, στη Νίσυρο, είναι από τα ωραιότερα της Ελλάδας. Γαντζωμένο σε μια κορυφή, βλέπει από τη μια πλευρά το ηφαίστειο –οι ντόπιοι φωνάζουν τον μεγαλύτερο κρατήρα στοργικά με το όνομα «Στέφανος»– και από την άλλη το πέλαγος. Σήμα κατατεθέν του η κουκλίστικη κεντρική πλατεία, κυριολεκτικά μια σταλίτσα, μπροστά από τον Ναό των Εισοδίων της Θεοτόκου, με το παλιό σχολείο και το δημαρχείο. Το πλατειάκι εξωραΐστηκε το 1923 με ένα καταπληκτικό ασπρόμαυρο βοτσαλωτό και απέκτησε ένα ελλειπτικό πέτρινο έδρανο. Φανταστείτε χαρές και πανηγύρια που έγιναν εκεί όταν φέτος το καλοκαίρι 30 ξαδέλφια της ευρύτερης οικογένειας Σκάρου από τις ΗΠΑ, που έλκουν την καταγωγή τους από τον τόπο αυτόν, επισκέφθηκαν το χωριό με τις μόλις 20 ψυχές. Ξαναφύσηξε πνοή αγάπης και στοργής, αφού ακόμα και οι τρίτης και τέταρτης γενιάς Ελληνοαμερικανοί –που δεν μιλούν λέξη ελληνικά– ένιωσαν αυτό το ιδιαίτερο δέσιμο με τις ρίζες τους.
Η λιλιπούτεια πλατεία των Νικιών, με το παλιό σχολείο και το δημαρχείο.
«Δεν μπορείτε να φανταστείτε τη συγκίνηση που ένιωσαν», λέει στη στήλη ο κτηματομεσίτης Μιχάλης Ανδριώτης. Ο συντοπίτης τους, αν και έζησε πολλά χρόνια στη Νέα Υόρκη, ξαναγύρισε στο νησί. Ηταν, μάλιστα, ο άνθρωπος που αποκατέστησε το σπίτι της οικογένειας Σκάρου. Οι 30 συγγενείς είναι απόγονοι του Κωνσταντίνου Σκάρου και της Μαρίας Αλεξιάδη, που παντρεύτηκαν το 1902 και απέκτησαν επτά παιδιά. Ετσι, το σόι μεγάλωσε και στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, απλώθηκε σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ, από τη Νέα Υόρκη έως τη Νέα Αγγλία και από τη Φλόριντα μέχρι τον Ειρηνικό. Οι περισσότεροι δεν είχαν πατήσει ποτέ το πόδι τους στην Ελλάδα και κάποιοι άλλοι είχαν δεκαετίες να έρθουν. Να όμως που βρέθηκε η ευκαιρία για να ξαναμαζευτούν όλοι στα Νικιά και να το γιορτάσουν όπως έπρεπε. Φόρεσαν ίδια μπλουζάκια, φωτογραφήθηκαν και αποφάσισαν να ανανεώσουν το ραντεβού τους για το μέλλον. Αναφορά στην επετειακή επίσκεψη έγινε και στον «Εθνικό Κήρυκα».
Τμήμα του ενεργού ηφαιστείου – σήμα κατατεθέν του νησιού.
Οι περισσότεροι κάτοικοι της Νισύρου έφυγαν για την Αμερική μαζικά τη δεκαετία του 1960, για να βρουν ένα καλύτερο μέλλον. Βέβαια, η μικρή τους κοινότητα είχε αρχίσει να φυλλορροεί από πιο πριν, με μεταναστεύσεις εντός και εκτός συνόρων. Οι οικισμοί άδειασαν, έπεσε παντού ερημιά. Οσοι όμως έφυγαν, δεν ξέχασαν ποτέ την τρομερή έλξη που ασκεί το ηφαίστειο. Ο σύλλογός τους στις ΗΠΑ είναι ένας από τους πιο δυναμικούς, ενώ όποιος έχει ζήσει στη Νέα Υόρκη ξέρει ότι θα βρει εκεί περισσότερους Νισύριους από όσους σε όλα τα Δωδεκάνησα. Ο Τζον Κατσιματίδης είναι ένας από τους επιτυχημένους και ποτέ δεν λησμονεί να αναφέρεται στον πατέρα του, που ήταν εργάτης στο γειτονικό νησάκι Γυαλί.
Πηγή kathimerini.gr
Μαργαρίτα Πουρνάρα
