Εν αναμονή των συναυλίων του Ρόδιου μαέστρου Αλέξανδρου Βελώνη, με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στις 8 Σεπτεμβρίου στο Ρωμαϊκό Ωδείο πάρα την Ακρόπολη της Ρόδου και στις 9 Σεπτεμβρίου στο Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου, μια ιδιαίτερη συνέντευξη μεταξύ μαέστρου και ορχήστρας.
Θα ξεκινήσω με την πιο προφανή ερώτηση. Εάν θα έπρεπε να διαλέξετε ένα κομμάτι ή μέρος από το πρόγραμμα ποιό θα ήταν το αγαπημένο σας (και για ποιό λόγο);
Θα μπορούσατε να μας πείτε λίγα λόγια για τη υπόλοιπο πρόγραμμα;
Φάιδων Μιλιάδης, εξάρχων
Εάν θα έπρεπε να διαλέξετε ένα κομμάτι ή μέρος από το πρόγραμμα ποιό θα ήταν το αγαπημένο σας (και για ποιό λόγο);
Θα μπορούσατε να μας πείτε λίγα λόγια για τη υπόλοιπο πρόγραμμα;
Θα ήταν η σερενάτα του Τσαϊκόφσκι, που άλλωστε είναι γραμμένη ειδικά για το σχήμα που θα παρουσιάσουμε, την ορχήστρα εγχόρδων. Πρόκειται για ένα από τα πιο δημοφιλή έργα του μεγάλου μάστορα των μελωδιών αλλά και της ενορχήστρωσης, που δίνει στο κοινό μια γεύση και από τη συμφωνική του γραφή. Τα Wesendonck lieder (με τη μεσόφωνο Nadine Weissmann) του Βάγκνερ αλλά και τα Χρυσάνθεμα του Πουτσίνι τα όποια θα παρουσιάσουμε σε μεταγραφές για το ίδιο σχήμα, μας φέρνουν για λίγο σε επαφή με τους τεράστιους κόσμους αυτών των δύο ιερών τεράτων της όπερας, εκπροσώπων του γερμανικού ρομαντισμού και του ιταλικού βερισμού αντίστοιχα.
Ποιές είναι προκλήσεις και τα συναισθήματα προκύπτουν όταν παίζετε σε νέους αν και γοητευτικούς χώρους εκτός βάσης;
Τάκης Καπογιάννης, κοντραμπάσα
Έχοντας σαν δεδομένο ότι το “σπίτι” της Ορχήστρας μας, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, είναι παγκοσμίως αναγνωρισμένο σαν ένας από τους καλύτερους συναυλιακούς χώρους και από άποψη ακουστικής, μπορώ να πω ότι είμαστε λίγο καλομαθημένοι!
Με την έννοια ότι αρκετά συχνά όταν παίζουμε “εκτός έδρας” από άποψη ακουστικής ποιότητας κάτι μας λείπει.
Κάποια πράγματα σε έργα γνωστά μπορεί να μην ακούγονται με τον τρόπο που τα έχουμε συνηθίσει και έτσι ενδεχομένως να νιώθουμε λίγο άβολα ως προς το τι τελικά εισπράττει σαν άκουσμα το κοινό μας.
Παρά ταύτα παραμένει πάντα μια ευχάριστη πρόκληση η αναμέτρηση με έναν καινούργιο χώρο και αρκετές φορές καλούμαστε να “ξαναγνωρίσουμε” ένα έργο έχοντας όλες μας τις αισθήσεις σε εγρήγορση.
Αναμφίβολα οι εκτελέσεις σε ανοιχτούς χώρους όπως πχ. το Ηρώδειο είναι πιο δύσκολες αφού διάφοροι απρόβλεπτοι εξωτερικοί ήχοι μπορεί να επηρεάσουν το ηχητικό αποτέλεσμα, στις περισσότερες περιπτώσεις όμως αυτό αντισταθμίζεται από την ιερότητα ή την μαγεία του χώρου.
Σε κάθε περίπτωση πάντως δίνουμε το καλύτερο εαυτό μας έτσι ώστε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις της Μουσικής και του κοινού.
Τι θα μπορούσατε να μας πείτε τους συναδέλφους σας και τη ζωή στην Κρατική Ορχήστρα Αθηνών;
Νίκος Κοτζιάς, τσέλι
Οι συνάδελφοι μου και η σχέση μαζί τους ειναι πολύτιμη, ειναι η συντροφιά μου. Η σχέση που εχουμε τόσα χρόνια έχει ζωντάνια και αμοιβαιότητα. Ίσως η ποιότητα των μεταξύ μας σχέσεων είναι πιό σημαντική και από την “τελειοποίηση” της δουλειάς μας. Όταν ειναι ωραία η σχέση μεταξύ μας και σε αυτό παίζει μεγάλο ρόλο ο μαέστρος, τότε αυτό καθρεφτίζεται και στην συναυλία μας. Η σχέση που κτίζει η μουσική ανάμεσα στους μουσικούς είναι αληθινή, προσωπική, βιωματική. Η ζωή μας στην Κρατική Ορχήστρα είναι πολύ συναρπαστική αλλά και ευάλωτη, με υπέροχες στιγμές, κόπους, προσδοκίες, αγωνίες. Είναι πολύ ωραία!
Τι σημαίνει για εσάς η αντίδραση του κοινού
Μαρίνα Χαραλαμπίδου, δεύτερα βιολιά
Η σχέση μας με το κοινό είναι μια σχέση δούναι και λαβείν. Η μουσική δεν είναι απλώς νότες, γραμμένες στην αράδα. Πίσω από τις νότες βρίσκεται ένας ολόκληρος κόσμος. Βρίσκονται εικόνες, συναισθήματα. Για να μιλήσεις γι αυτά, να τα εκφράσεις, χρειάζεσαι κάποιον απέναντί σου, να αφουγκραστεί, να ακούσει, να συμμετάσχει. Αυτό που λέω πολλές φορές στα παιδιά, κατά τη διάρκεια των εκπαιδευτικών μας δράσεων, είναι να κλείσουν τα μάτια και να προσπαθήσουν να πλάσουν μια ιστορία, να ζωγραφίσουν μια εικόνα. Η μουσική έχει γράμματα, έχει χρώματα…
Όλα αυτά, λοιπόν, τα δίνουμε σε μια συναυλία. Και η αντίδραση του κόσμου είναι η ανταμοιβή μας. Είναι αυτό που δείχνει ότι όλη η προσπάθειά μας δεν πάει χαμένη. Αξίζει. Το χειροκρότημα δείχνει την ανταπόκριση του κοινού. Κι αυτό μας γεμίζει ψυχικά και συναισθηματικά και μας κάνει να ανυπομονούμε για την επόμενη ευκαιρία…
Και τώρα εκ μέρους της ορχήστρας, η Μαρίνα Χαραλαμπίδου:
Είναι η πρώτη φόρα που μας διευθύνετε. Είμαστε ένα μικρό κλιμάκιο, αλλά τί νομίζετε πως είναι αυτό που κάνει την ορχήστρα μας να ξεχωρίζει και τί την χαρακτηρίζει.
Έχει βέβαια ιδιαίτερη σημασία για εμένα ως Έλληνα να διευθύνω την εθνική μας ορχήστρα, αυτό και μόνο της δίνει αμέσως μια μοναδική θέση στη καρδιά μου. Πέραν αυτού, σίγουρα η θερμή και η χαλαρή διάθεση μεταξύ μελών και μαέστρου – νιώθει μια θερμή υπέροχη πρόσκληση για μουσουργεία, για την οποία δεν θα μπορούσα να εκφράσω αρκετή χαρά και ευγνωμοσύνη.
Επίσης, όταν βρίσκεστε πάνω στο πόντιουμ, τί βλέπετε κοιτάζοντας τους μουσικούς; Πόσο επιδιώκετε την επικοινωνία;
Θαυμάσιους μουσικούς με δεκαετίες τριβής, διαφορετικές εμπειρίες, καταγωγή, πεποιθήσεις και γούστα, οι οποίοι έρχονται μαζί και αναπνέουν ως μια νέα συνολική συνείδηση, στα πλαίσια της οποίας διατηρούν το προσωπικό τους στοιχείο μέσα σε αυτή. Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον κράμα! Η επικοινωνία είναι τα πάντα, το να μπορείς να αφουγκράζεσαι την ορχήστρα και όσο καλύτερα μπορείς να κάνεις αυτό, με τόσο μεγαλύτερη επιτυχία εκμαιεύεις από τους μουσικούς σου το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ακριβώς αυτή η μαγική αίσθηση επικοινωνίας είναι που με βεβαίωσε πως θέλω να διευθύνω, είναι μια επικοινωνία σαν καμία άλλη, χωρίς να χρειαστεί να μιλήσεις, μπορείς να μεταδώσεις σε ένα σύνολο ανθρώπων μια ιδέα, την οποία ακούς να επιστρέφει απο έξω σε εσένα. Είναι ένα απερίγραπτο συναίσθημα και ένα προνόμιο!
