Η συμπολίτισσά μας, εικαστικός κυρία Ειρήνη Βαζούκου, στην μέχρι τώρα πορεία της, έχει αποδείξει ότι είναι πάντα ενεργή στον τομέα που επέλεξε να δραστηριοποιείται εδώ και χρόνια. Είναι πολύ δραστήρια, εξωστρεφής και συμμετέχει ακούραστα σε εκθέσεις τόσο σε μουσεία και γκαλερί της Ελλάδας, όσο και του εξωτερικού. Έργα της βρίσκονται σε πολλές ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Σήμερα, μιλάει στην «δημοκρατική» για την περίοδο του εγκλεισμού λόγω πανδημίας και πώς αυτό επηρέασε την δημιουργία της, για την δραστηριότητά της με συμμετοχές σε εκθέσεις σε μεγάλα μουσεία, σε εικαστικά φεστιβάλ και εκθεσιακούς χώρους, σε πολλά μέρη της χώρας μας καθώς και για τα επόμενα βήματά της.
Και όπως σημειώνει: «Δεν μου αρέσει να ‘αντιγράφω’ τον εαυτό μου και θέλω να βάζω πάντα τον προσωπικό μου πήχη όλο και ψηλότερα!».
• Κυρία Βαζούκου, μετά την δύσκολη περίοδο της πανδημίας και των εγκλεισμών, επανερχόμαστε στην ‘κανονικότητα’. Πώς σας βρήκε η περασμένη διετία και πώς επανέρχεστε στο πρόγραμμά σας;
Κατ’ αρχάς, ευχαριστώ πολύ κ. Ντόκου προσωπικά εσάς και την εφημερίδα ‘δημοκρατική’ για το ενδιαφέρον που δείχνετε για την δουλειά μου. Η περίοδος της πανδημίας εκτός από την δυσκολία που έφερε σε πολλά επίπεδα σε όλο τον πλανήτη, μάς έδωσε χρόνο! Το θέμα είναι πώς τον διαχειρίστηκε ή τι επιλογές είχε, για να τον διαχειριστεί ο καθένας μας.
Οι άνθρωποι που ήταν εντελώς μόνοι με οικονομικά, οικογενειακά, ψυχολογικά ή προβλήματα υγείας, χωρίς στήριξη, δεν μπορώ να φανταστώ πώς το αντιμετώπισαν. Γνωρίζω φίλους, που υπέφεραν. Επίσης τώρα βλέπουμε τις συνέπειες του εγκλεισμού –όπως η συγκατοίκηση με τοξικούς ανθρώπους που είχε τραγικά αποτελέσματα όπως η ενδοοικογενειακή βία ή ακόμη και οι γυναικοκτονίες (τις οποίες, παρακολουθούμε να γίνονται πολύ συχνά και θα συνεχιστούν, δυστυχώς αν δεν γίνει κάτι…).
Ένα πράγμα όμως που μου έχει μείνει και θυμάμαι είναι ότι πριν να ανοίξει το κράτος τα Μουσεία, άνοιξε άλλες επιχειρήσεις. Χωρίς να θέλω να προσβάλω κανέναν, φάνηκε πως ανάλογα με τις ανάγκες των θεσμικών, πάνε και οι αποφάσεις τους.
Στον εγκλεισμό, προσωπικά υπήρξα τυχερή γιατί δεν είχαν αλλάξει και πολλά πράγματα από την καθημερινότητά μου. Δουλεύω ‘αυτοέγκλειστη’ ούτως ή άλλως, πάρα πολλές ώρες και μέρες μέσα στο εργαστήριό μου. Συνεπώς, είδα τον χρόνο που μας δόθηκε, σαν δώρο. Η ζωή μου, όμως που είχα με τους φίλους μου, τους συνεκθέτες μου, τους συνεργάτες μου, στις δράσεις μας και όχι μόνο, δεν μπορούσε να αντικατασταθεί με τις τηλεδιασκέψεις και με τα διαδικτυακά project που υπάρχουν. Οι διαδικτυακές δράσεις βέβαια, είχαν σκοπό να μην χαθούμε, να συνεχίζουμε, μέχρι να ξαναβρεθούμε διά ζώσης. Πιστεύω τελικά, ότι διδαχτήκαμε όλοι ένα πράγμα.
Ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί χωρίς αγκαλιά, χωρίς την παρέα. Είναι στην φύση του. Επανήλθα λοιπόν στο πρόγραμμά μου κι εγώ με πολλή χαρά και θέλω να πιστεύω, ότι η πανδημία είναι πια παρελθόν!
• Παρακολουθούμε την δραστηριότητά σας με συμμετοχές σε εκθέσεις σε μεγάλα μουσεία, σε εικαστικά φεστιβάλ και εκθεσιακούς χώρους, σε πολλά μέρη της χώρας μας. Φαίνεται λοιπόν ότι υπάρχει έντονο ενδιαφέρον για την Τέχνη σε πολλές περιοχές!
Κοιτάξτε τα τελευταία χρόνια (με εξαίρεση το 2020-21) τα έργα μου ταξιδεύουν πολύ και παρουσιάζονται σε αρκετούς αξιόλογους χώρους. Φέτος δε, ήταν απίστευτη κατάσταση. Οι ‘μηχανές’ στον χώρο των εικαστικών πήρανε μπροστά, με φοβερή ταχύτητα. Δεν προλαβαίναμε. Νιώθω δε ευλογημένη, από το γεγονός πως έχει εκτιμηθεί η δουλειά μου. Δεν μου αρέσει να ‘αντιγράφω’ τον εαυτό μου και θέλω να βάζω πάντα τον προσωπικό μου πήχη όλο και ψηλότερα. Όταν κοιτάζω καμιά φορά το βιογραφικό μου ή παλιές φωτογραφίες, αναρωτιέμαι αν τα έκανα εγώ όλα αυτά, και με τι δύναμη. Ίσως παίρνω πολύ κουράγιο από την αγάπη, τον σεβασμό και την ενθάρρυνση που εισπράττω πρωτίστως από την οικογένειά μου, τους φίλους μου και τους συνεργάτες μου. Ίσως είναι το πάθος μου για την ζωγραφική που δεν μειώθηκε ποτέ -από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ίσως το πείσμα που έχω, όταν η ζωή μου στέλνει συνεχώς δυσκολίες κι εμπόδια στο να προχωρήσω και να υλοποιήσω τα όνειρά μου. Ίσως ο σεβασμός που δείχνω στους επιμελητές με τους οποίους συνεργάζομαι και τον εκφράζω έμπρακτα Πχ: Ποιοτική δουλειά, συνέπεια, νέα δουλειά συνεχώς και γνωρίζουν ότι μπορούν να βασιστούν σε εμένα. Αυτά είναι αμφίδρομα βέβαια. Γιατί και εγώ πάω όπου εκτιμώ, θαυμάζω και ξέρω ότι θα μπορώ να συνεργαστώ και δεν θα ‘χαλαστώ’ (που λένε). Ευτυχώς είμαι πάρα πολύ νέα στην ψυχή, ώστε να αντέχω την φυσική σωματική κούραση που βγαίνει από αυτήν την πορεία και θέλω να πιστεύω ότι έχω και υγιές ένστικτο, το οποίο ακούω όχι μόνο στις σχέσεις μου και στις συνεργασίες μου, αλλά και όταν ζωγραφίζω. Για μένα, το ένστικτό μου είναι πάντα βασικός παράγοντας.
• Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας; Συμμετέχετε και σε ραδιοφωνικές παραγωγές.
Θα απαντήσω πρώτα στο δεύτερο που αναφέρεστε. Αποδέχθηκα την πρόσκληση που μου έστειλαν η Άννα Μπαρδακά και Σπύρος Στογιάννης με χαρά, και αφορούσε ένα project που το έχουν δημιουργήσει και το ονομάζουν iasmos collective για το Ράδιο Λυχνάρι. Ακούω ότι αρέσει πολύ και χαίρομαι γι’ αυτό! Προσωπικά μιλάω για την σχέση που έχω με την τέχνη και πόσο καθορίζει την ζωή μου.
Όσον αφορά στην συνέχεια της πορείας μου, έχω αρκετές κλεισμένες συμμετοχές σε ομαδικές εκθέσεις για το επόμενο τρίμηνο. Ενδεικτικά, σας αναφέρω μερικές, με αρχή την Κρήτη (ήδη τρέχει η έκθεση στο οινοποιείο Διγενάκη στο Ηράκλειο) στα Χανιά στο Μουσείο Ελαιουργείο, μετά στο Ζινζιρλί Τζαμί του Αρχαιολογικού Μουσείου Σερρών, στο τέλος του Σεπτέμβρη στο νέο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, στην Πινακοθήκη Αλίμου, στην Platform Projects 22 στην ΑΣΚΤ, στο Βαφοπούλειο Θεσσαλονίκης τον Οκτώβρη, στην Art Thessaloniki 22 και στην Σπιναλόγκα της Κρήτης τον Νοέμβρη και έπεται συνέχεια.
Ετοιμάζω τώρα ένα έργο για την μεγάλη έκθεση του ΕΕΤΕ για τα 100 χρόνια από την καταστροφή της Σμύρνης και βέβαια εκτός των συμμετοχών σε ομαδικές, συνεχίζω να δουλεύω παράλληλα και την επόμενή μου ατομική που θα ανακοινωθεί ο τόπος και ο χρόνος αργότερα!
Λίγα λόγια για την Ειρήνη Βαζούκου:
-Γεννήθηκε στην Ρόδο και μένει στην Αθήνα και στην Ρόδο. Είναι μέλος του ΕΕΤΕ ( Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος) και της IAA / AIAP, The International Association of Art, του ΣΚΕΤΒΕ , της ομάδας ΔΙΠΟΛΑ και του Ορίζοντα Γεγονότων.
– Έχει παρουσιάσει έως τώρα 15 ατομικές εκθέσεις και συνεκθέσεις (επιλεγμένα): Ιστορικό Αρχείο Μουσείο Ύδρας 2015, Δημοτική Πινακοθήκη Κέρκυρας (Περιστύλιο) 2014, Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης (Casa Bianka) 2012, Κέντρο σύγχρονης Τέχνης του Μουσείου Νεοελληνικής Τέχνης Ρόδου στα πλαίσια του ΜοΤεΡ 1- 2001.
-Έχει συμμετάσχει σε πάνω από 100 ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (επιλεγμένα): 5th Biennalle of London 2021, Platform Project of Athens ΑΣΚΤ / Art Thessaloniki 2021/ 5th Quartenalle of Stara Zagora 2020-21 Voulgaria 2021 / Platform Project of Athens ΑΣΚΤ 2020 / Platform Project of Athens ΑΣΚΤ 2019 / NetworX-Inspiring rural Europe-ENRD Brussels 2019 / Platform Project of Athens ΑΣΚΤ 2018 / Archipelago» project -«Dal-Baħar Madwarha Valletta Malta 2017/ Platform Project of Athens ΑΣΚΤ 2017 / 4th Quartenalle of Stara Zagora 2016 Vulgaria / Art Athina 2016 / Art Thessaloniki 2016.
-Έργα της ανήκουν στις συλλογές:
Δημοτικής Πινακοθήκης Χανίων, Δημοτικής Πινακοθήκης Κέρκυρας, Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Χανίων «Ελαιουργείο», Ιστορικού Αρχείου – Μουσείου Ύδρας, Βαφοπουλείου Πολιτιστικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, Μουσείου Νεοελληνικής Τέχνης Δήμου Ρόδου, Κρατική Πινακοθήκη Stara Zagora Βουλγαρίας, Μουσείο Αλλοτροπίας- Αντίκυρα, ΕΤΑΛ Α.Ε, ATE Bank, Υπουργείου Δικαιοσύνης και σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
-Για το έργο της έχουν γράψει:
Χάρης Καμπουρίδης (τεχνοκριτικός-επικοινωνιολόγος), Ντίνα Αδαμοπούλου (προϊσταμένη ΓΑΚ – διευθύντρια Ιστορικού Αρχείου-Μουσείου Ύδρας), Έλλη Κοκκίνη (ιστορικός τέχνης- πρώην προϊσταμένη Βαφοπούλειου Πνευματικού Κέντρου Θεσσαλονίκης), Πόλυ Χατζημάρκου (ιστορικός τέχνης και ευρωπαϊκού πολιτισμού)-Msc Διοίκηση Πολιτισμικών Μονάδων), Μαρία Μελέντη (ιστορικός τέχνης- διευθύντρια Δημοτικής Πινακοθήκης Κέρκυρας), Σάσσα Μεταλληνού–Chaitow (δρ. ιστορίας και φιλοσοφίας της τέχνης),
-Έχει λάβει το Α΄ Πανελλήνιο βραβείο στην ζωγραφική από τον ΣΚΕΤΒΕ το 2011.
Μια «εκ βαθέων» συνέντευξη της εικαστικού Ειρήνης Βαζούκου
