Μια ευχάριστη ιστορία

Ηταν μια ευχάριστη ιστορία, μέσα στα πολλά θλιβερά, η πορεία της εθνική ομάδας στο μπάσκετ. Όπως ευχάριστα είναι όλα τα πρόσφατα αθλητικά success stories – Τεντόγλου, Τζένγκο και λοιποί, προσγειωμένα,  πολύ μακριά από την φανφάρα του «ελληνικού DNA» που μας ντόπαρε εκεί κοντά στο «Αθήνα 2004». Και στη μέση αυτής της ευχάριστης ιστορίας, πρωταγωνιστές, τα αδέρφια Αντετοκούνμπο, γύρω γύρω ξινισμένα ρατσιστομουτρα και η υποκρισία που δεν κρύβεται στους μεγαλόσχημους που τρέχουν να μπουν στο κάδρο,  ενώ όλοι ξέρουμε τι ψήφιζαν στη Βουλή για την ιθαγένεια ή πώς ειρωνεύονταν ως «Ακενοτούμπο» το σημερινό εθνικό είδωλο. Καθόλου κακό δεν είναι να τα υπενθυμίζουμε όλα αυτά. Ο Γιάννης και η παρέα του έχουν καταφέρει να γεμίσουν τα συνοικιακά γηπεδάκια μπάσκετ με πιτσιρικάδες που σουτάρουν, καρφώνουν, ιδροκοπούν, αλλά κι ελπίζουν, ονειρεύονται, πιστεύουν ότι μπορούν να γίνουν καλοί παίκτες με σκληρή δουλειά. Είναι ανεκτίμητο και δεν μετριέται με μετάλλια το βλέμμα στα μάτια των εφήβων που λατρεύουν το μπάσκετ κι αισθάνονται τυχεροί γιατί βλέπουν τον Γιάννη και τα άλλα παιδιά.