«Τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου. Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου. Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου.». Είναι τα λόγια ενός σπουδαίου Ανθρώπου που η μοίρα τού επιφύλαξε μια τραγική κατάληξη. Ο καρκίνος νίκησε τον μαχητή του Tae Kwon Do . Ήταν μόλις 42 ετών. Ενας ολυμπιονίκης των πολεμικών τεχνών. Που ακολούθησε αυτόν τον ρόλο σε κάθε επίπεδο και έκφραση της ζωής του. Που ακόμα και την τραγωδία την έκανε Ήθος και Ανάστημα και αυτά τα δύο θα είναι που θα χαράξουν στην αιωνιότητα μαζί με τα μετάλλια του. Δεν μοιράστηκε μαζί μας το δράμα που ζούσε.Να κερδίσει συμπάθεια. Να του λένε κάθε μέρα ότι παραμένει στο βάθρο, νικητής της ζωής και άλλα άδεια από ουσία λόγια, που λέγονται προσχηματικά. Δεν το έκανε. Εστεκε μάχιμος για τις ιδέες του, συγκρουσιακός ως το τέλος. Και έντιμος. Με αυτό το συγκλονιστικό αποχαιρετιστήριο μήνυμά του, μας θυμίζει ή μας διδάσκει, ότι στο πέρασμά μας από τη ζωή, σημασία έχει το αποτύπωμα που θα αφήσουμε, όχι πότε ή πώς θα φύγουμε για το τελευταίο ταξίδι. Ναι, αυτό κατά βάθος το γνωρίζουμε όλοι, αλλά σπανίως το κάνουμε κομμάτι της συνείδησής μας. Και μπορεί να ακουστεί σκληρό όμως, αυτές τις ζοφερές ημέρες που βιώνουμε όλοι, με όλα τα φρικώδη που ακούμε καθημερινά, η ζωή και ο θάνατός αλλά και η «διαθήκη» του, είναι φως που για λίγο σπάει τα σκοτάδια της τραγικής καθημερινότητας.
Φως στα σκοτάδια
