Τις απαράδεκτες συνθήκες υπό τις οποίες οδηγήθηκε σε παραίτηση περιγράφει, σε ανοιχτή επιστολή του, αναπληρωτής καθηγητής σε ΕΠΑΛ. Κάνει λόγο για «απόλυτη» και «αρνητική» «κυριαρχία» μαθητών, αλλά και εξωσχολικών. Δεν είναι, βέβαια, το πρώτο περιστατικό που έρχεται στο φως και καταδεικνύει την υποβάθμιση στα ΕΠΑΛ. Στα Επαγγελματικά Λύκεια συχνά καταφεύγουν μαθητές και μαθήτριες με χαμηλές σχολικές επιδόσεις για τις οποίες δεν φταίνε οι ίδιοι, αλλά συχνά άλλοι παράγοντες (εκπαιδευτικοί αδιάφοροι; Οικογενειακό περιβάλλον δύσκολο; Κοινωνική πίεση και αποκλεισμοί;) Γιατί λοιπόν η επαγγελματική εκπαίδευση –φοιτούν περί τους 101.000 μαθητές στα περίπου 350 ΕΠΑΛ– παραμένει ο φτωχός συγγενής του ελληνικού σχολείου, τη στιγμή που η αγορά εργασίας αναζητά μεσαία στελέχη και η ανεργία είναι σταθερά σε διψήφια νούμερα; Τι κάνει η πολιτεία; Τα σχολικά συστήματα που επιτρέπουν τους διαχωρισμούς, είναι εκείνα που δέχονται πρώτα τις παρενέργειες τους. Η παιδεία αποτελεί τον καθρέφτη της κοινωνίας μας. Εκεί αποτυπώνονται αυτά για τα οποία είναι περήφανη. Εκεί και αυτά για τα οποία φοβάται ή ντρέπεται. Στα προβλήματα που έχουν να κάνουν με παιδιά δεν λειτουργούν οι «εύκολες» λύσεις. Απαιτείται κυρίως να ενδιαφερθείς πραγματικά. Στην Ελλάδα δεν υπήρξε ως σήμερα ποτέ ένα σοβαρό εκπαιδευτικό σχέδιο στο χώρο της Επαγγελματικής εκπαίδευσης. Ούτε άλλωστε και στο χώρο της ειδικής αγωγής. Αδικεί και προσβάλλει τα παιδιά η ένταξή τους σε σχολεία στερημένα από πλεονεκτήματα που η ίδια η πολιτεία, με αποκλειστικά δική της ευθύνη τα ξεχώρισε και τα υποβάθμισε.
Ο φτωχός συγγενής
