Η θλιβερή επέτειος του Πολυτεχνείου της 17ης Νοεμβρίου 1973 συμβολίζει για τον καθένα μας τον ξεσηκωμό και την αυτοθυσία για την απόκτηση της Ελευθερίας Δεν αναφερόμαστε βέβαια σε αυτή την ελευθερία που ζούμε σήμερα όταν όλα είναι θεωρούνται αυτονόητα και δεδομένα και ξεσηκωνόμαστε για κάθε τι που μας ξενίζει ουσιώδες ή επουσιώδες.
Μεγαλώσαμε με την ανάμνηση των πεσόντων του Πολυτεχνείου και τα τραγούδια που γράφτηκαν για τους φοιτητές εκείνους που θυσιάστηκαν για την ελευθερία της γνώσης, της μάθησης και για ένα καλύτερο μέλλον, το δικό μας.
Κάθε φορά που αναπαράγεται η ιστορική ταινία με το τανκς να εισβάλει στην Πύλη του Πολυτεχνείου και να καταπατάει τους φοιτητές δακρύζουμε γιατί έζησαν και θυσιάστηκαν όχι για να πραγματοποιήσουν τα δικά τους όνειρα αλλά γιατί ονειρεύτηκαν έναν καλύτερο κόσμο για μας τους νεοέλληνες.
Καλώς ή κακώς μεγάλο μέρος της νεολαίας μας ψάχνοντας να βρει «διέξοδο» από τα προβλήματα της καθημερινότητας, την ανεργία, τη φτώχεια, τα οικογενειακά προβλήματα και την ανέχεια «πιάνεται» στα δίχτυα της πρόσκαιρης χαράς και της εικονικής πραγματικότητας. Των ατελείωτων ωρών μπροστά στις οθόνες των υπολογιστών, στις μάταιες χαμένες ώρες για τις μάστιγες της εποχής, του εθισμού στο διαδίκτυο απομακρυσμένοι από την πραγματικότητα και την αληθινή ζωή. Ίσως αυτή η ψευδαίσθηση είναι μια παγίδα να εγκλωβιστούν οι νέοι μας για να μην μπορεί να εξελιχθεί σωστά η ανθρωπότητα. Οπότε η χειραγώγηση πλέον δεν προέρχεται από καθεστώτα όπως η Χούντα αλλά από τη μεταλλαγμένη της μορφή αυτή που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και δεν μπορεί να πέσει όπως έπεσε τότε το καθεστώς, γιατί απλά δεν είναι ο κόσμος μας τόσο απλός και αθώος όπως τότε.
Η 17η Νοεμβρίου 1973 είναι μια επέτειος ορόσημο και γεμάτη συμβολισμούς για κάθε ελευθερία ατομική ή συλλογική και ο εορτασμός της συμβάλλει στην διατήρηση της Ιστορικής μας Μνήμης, ίσως από τις σημαντικότερες ιστορικές στιγμές της σύγχρονης ιστορίας μας.
Ωστόσο οι προσπάθειες αυτών που διαχρονικά προσπαθούν να υποτιμήσουν την ιστορικότητα και τον συμβολισμό της Επετείου θα είναι άκαρπες γιατί το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ στις ψυχές των ανθρώπων που θέλησαν να είναι ελεύθεροι και για όσους καταφέρνουν να θυμούνται.
