Ημέρες σαν αυτή, που θυμόμαστε τη μαύρη σελίδα της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από σφαίρα αστυνομικού, έρχεται ακόμη ένα φρικτό περιστατικό πυροβολισμού 16χρονου παιδιού και πάλι από όργανο της τάξης. Ούτε ο Ουγκό δεν είχε φανταστεί ότι ο νόμος μπορεί να τιμωρήσει με πιθανό θάνατο την κλοπή 20 ευρώ βενζίνης. Σήμερα, μετά 150 χρόνια προόδου, πυροβολούμε εύκολα. Και το πιο τραγικό είναι ότι υπάρχουν πολλοί που εγκρίνουν αυτήν την “πρόοδο”. Ναι, να διώκεται το έγκλημα και να τιμωρείται η παραβατικότητα. Είτε αφορά είκοσι ευρώ είτε ένα εκατομμύριο. Όμως υπάρχει μια υπέρτατη αρχή: η προστασία της ανθρώπινης ζωής. Και κάπου εδώ επανέρχεται και πάλι η συζήτηση που κάνουμε κάθε φορά για παρόμοια περιστατικά. Για την ανάγκη εκπαίδευσης των αστυνομικών, για να κρίνουν καλύτερα στις (καθόλα αναγκαίες) παρεμβάσεις τους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η δουλειά των αστυνομικών είναι δύσκολη και επικίνδυνη. Αυτό όμως, δεν μπορεί σε κανένα βαθμό να δικαιολογήσει την αυθαιρεσία και την επικίνδυνη βία. Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Προστασίας Πολίτη καλείται αυτή τη φορά να πάρει πραγματικά μέτρα που να απαντούν στα ελλείμματα οργάνωσης και εκπαίδευσης που υπάρχουν, να μην χρειαστεί άλλη φορά να ξανακάνουμε την ίδια συζήτηση και να μην αντιμετωπίζει τους αστυνομικούς απλώς ως δυνάμει δεξαμενή ψηφοφόρων. Και περιμένοντας την κρίση της δικαιοσύνης για το θλιβερό περιστατικό, ας συμφωνήσουμε τουλάχιστον πως δεν γίνεται να χάνεται έτσι μια ζωή. Είναι δείγμα πολιτισμού και δημοκρατίας. Το να βρίσκουμε δικαιολογίες είναι δείγμα απανθρωπιάς.
Να μη χρειαστεί να ξανασυζητάμε
