Πας να ευχηθείς και διαβάζεις την κτηνωδία «των δεκαπεντάχρονων» ή το πως η σκληρότητα και η απουσία ενσυναίσθησης, εμφανίζεται με ένα «ε, και; Δεν έγινε και τίποτε. Το κάναμε για πλάκα». Και νομίζω πως χειρότερο από όλα είναι αυτό το «ε, και» που εμφανίζεται για να αθωώσει το κακό, για μετατρέψει τη βαρβαρότητα σε μπανάλ φάση και φυσικό δεδομένο. Η υπόθεση σοκάρει. Παιδιά δεκαπέντε, κάποια δεκατεσσάρων ετών, να προβαίνουν σε τέτοιες πράξεις γιατί το έβλεπαν… ωραίο στην τηλεόραση. Σεξουαλική βία, bullying, καταγραφή των ειδεχθών πράξεών τους σε βίντεο και διακίνηση πορνογραφικού υλικού. Όλα αυτά τα έβλεπαν στην τηλεόραση, τα θεωρούσαν ωραία και αποφάσισαν να το κάνουν για πλάκα Και όταν οι βιασμοί γίνονται για… πλάκα τότε έχουμε σοβαρό πρόβλημα. Οχι ότι υπάρχουν… σοβαροί βιασμοί. Τρομακτικό. Η βία είναι το όπλο των αδύναμων, κι εμείς είμαστε πολύ αδύναμοι. Και αποτυχημένοι γιατί δε μάθαμε στα παιδιά μας την αγάπη, τον σεβασμό, την κατανόηση, την ελευθερία του άλλου, την συμπερίληψη, την ενσυναίσθηση.
Εχουμε σοβαρό πρόβλημα
