Γενική παραδοχή ότι η διαφθορά είναι συστατικό στοιχείο του δημόσιου βίου. ΄Οτι η αδιαφάνεια είναι όρος επιβίωσης του μοντέλου των κομμάτων εξουσιών. ‘ Οτι όποιος κρατάει το κλειδί της εξουσίας, μπορεί να κάνει τα πάντα: να κάνει σκάνδαλα, να νομοθετεί προνόμια, να διορίζει χωρίς αξιοκρατία, να σπέρνει και να διατηρεί την ανισότητα ανάμεσα στους πολίτες και τόσα άλλα. ΄Εστω και χωρίς καμία υπόνοια για συγκεκριμένες πράξεις ή παραλείψεις, το κοινό αίσθημα είναι ότι «όλοι ίδιοι είναι» Μια αίσθηση που δηλητηριάζει μόνιμα την πολιτική αλλά και μπλοκάρει κάθε φιλότιμη προσπάθεια του ανώνυμου κρατικού λειτουργού να δουλέψει με φιλότιμο και συνέπεια ( υπάρχουν και τέτοιοι) αλλά και ήταν πάντα αυτό που δημιουργούσε άλλοθι στους πολίτες να παραβούν και αυτοί τον νόμο, αφού “όλοι τα ίδια κάνουν”. Μπορεί να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος; Φαύλος καταλήγει ένας κύκλος όταν κανείς δεν παίρνει την απόφαση να τον σπάσει. Κι εκείνος που καλείται να τον σπάσει είναι αυτός που νομοθετεί και είναι υπεύθυνος για την εφαρμογή των νόμων. Κλήθηκε ο πολίτης για αλλαγή νοοτροπίας, συμπεριφοράς, στάσης και αντιμετώπισης πραγμάτων και όλα αυτά να “δέσουν” ταυτόχρονα με σκληρή ανεργία, μειώσεις απολαβών, σημαντική επιδείνωση του βιοτικού του επιπέδου. Από την άλλη υπάρχει το σύνολο του πολιτικού κόσμου που καταδικάζει φραστικά μεν φαινόμενα αδιαφάνειας και διαφθοράς, αλλά ενεργεί με την ίδια παλαιού τύπου πεπατημένη τακτική σε πολλά ζητήματα. Κανείς δεν πιστεύει ότι οι όποιες σκιές θα ξεκαθαρίσουν και θα φωτισθούν οι ένοχοι. Και όσο δεν ξεκαθαρίζουν, και δημοσιεύματα θα υπάρχουν και θα είναι σαν το μυθιστόρημα του Ιταλού συγγραφέα Πιτιγκρίλ ιπου στον πρόλογό του γράφει: «Ποιοι φταίνε για τον Α’ Παγκόσµιο Πόλεµο;». «Οι Εβραίοι και οι ποδηλάτες». «Γιατί οι ποδηλάτες;». «Και γιατί οι Εβραίοι;». Το παιδικό παιχνίδι της κολοκυθιάς.
Το παιδικό παιχνίδι της κολοκυθιάς
