Μία ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, προκάλεσε την παρέμβαση της Δημοτικής Κοινότητας Ιαλυσού, αναφορικά με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται εδώ και δεκαετίες, ο αρχαιολογικός χώρος στην Πλατεία Αποστολίδη.
Η εικόνα που παρουσιάζει μέχρι σήμερα δεν κολακεύει καθόλου την περιοχή και βέβαια, εμφανίζει στοιχεία εγκατάλειψης –αν και είναι περιφραγμένος χώρος.
Σύμφωνα με πληροφορίες, αν και υπάρχει έτοιμη μελέτη, το έργο της ανάδειξης του αρχαιολογικού χώρου δεν έχει προχωρήσει. Την μελέτη έχει εκπονήσει ο μηχανικός κ. Νικήτας Χατζημιχάλης και αναμένεται η έγκριση από την αρχαιολογία.
Ωστόσο, πρέπει να βρεθεί ο φορέας χρηματοδότησης.
Όπως ανέφεραν πηγές στην «δημοκρατική», ο περιφερειάρχης κ. Γιώργος Χατζημάρκος, έχει εκφράσει στο παρελθόν την πρόθεση να το χρηματοδοτήσει η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου –αν και η αρμοδιότητα ανήκει στον Δήμο Ρόδου.
Υπάρχει όμως η πολιτική βούληση να προχωρήσει το έργο με χρηματοδότηση της ΠΝΑι.
Ο προϋπολογισμός, ανέρχεται σε 300.000 ευρώ περίπου.
Οι φωτογραφίες που δημοσιεύουμε σήμερα, είναι από ευρήματα που χρονολογούνται 4.000 χρόνια π.Χ. και σήμερα, φυλάσσονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο στην Ρόδο.
Όπως φαίνεται και στην μακέτα, με την αξιοποίησή του, ο χώρος θα γίνει επισκέψιμος, με τα ευρήματα τα οποία θα εκτίθενται εκεί.
ΙΑΛΥΣΟΣ – ΙΣΤΟΡΙΑ 4.000 ΕΤΩΝ-
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Σύμφωνα με σχετικό άρθρο, η (τότε) ανασκαφή της Ιαλυσού αποκαλύπτει μυστικά… αιώνων.
Είναι προφανές ότι η Ιαλυσός υπήρξε πόλη-σταθμός όχι μόνο για το νησί της Ρόδου, αλλά και για τις θαλάσσιες επικοινωνίες από και προς την Ανατολική Μεσόγειο, την Κρήτη, την Αίγυπτο και όλους εκείνους τους μακρινούς προορισμούς που περιγράφονται σε περιηγητικές μαρτυρίες.
Εξαιρετικής τέχνης και τεχνικής τοιχογραφίες, αλλά και σπίτια που παραπέμπουν στην αρχιτεκτονική των Μινωιτών, έχουν προκαλέσει το ενδιαφέρον της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας, ανατρέποντας δεδομένα στην πολυκύμαντη διαδρομή του προϊστορικού Αιγαίου.
Η μια έκπληξη διαδέχεται την άλλη και το κάθε εύρημα που βλέπει το φως είναι σημαντικότερο από το προηγούμενο. Καλά κρυμμένα μυστικά αιώνων, σαν δώρα ανεπίδοτα μέχρι σήμερα, αφήνουν ακόμη και τους ειδικούς άφωνους. Μόλις οκτώ χιλιόμετρα έξω από την πόλη της Ρόδου, τα αρχιτεκτονικά λείψανα όχι μόνο επιβεβαιώνουν, αλλά και ενισχύουν αυτό που ήταν γνωστό στους επιστημονικούς κύκλους: ότι ο οικισμός της Ιαλυσού, από τους πλέον σημαίνοντες στον χάρτη του προϊστορικού Αιγαίου, γνώρισε μεγάλη ακμή λίγο πριν από την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας γύρω στο 1630 π.Χ. σύμφωνα με τις νέες χρονολογήσεις, παράλληλα με εκείνον δηλαδή του Ακρωτηρίου της Θήρας και την Κρήτη της νεοανακτορικής περιόδου.
Η Ιαλυσός υπήρξε μια εύρωστη πόλη στις αρχές της Ύστερης Εποχής του Χαλκού, ο ρόλος της οποίας τονίστηκε ιδιαίτερα το 1950 με το εκτενές άρθρο του Σουηδού αρχαιολόγου Α. Furumark, ύστερα από την πρώτη ανασκαφική έρευνα που διενεργήθηκε στην περιοχή, κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου, από τον Ιταλό G. Monaco. Ωστόσο, τα νέα ευρήματα αποκαλύπτουν αφενός την επιβλητικότητα των κτηρίων της πόλης, αφετέρου το μεγάλο της μέγεθος, καθώς ξεπερνά σε έκταση τα 180.000 τ.μ. πράγμα σπάνιο για την πολεοδομία του προϊστορικού Αιγαίου.
Η ευμάρεια των κατοίκων της αντικατοπτρίζεται τόσο στα αντικείμενα που συνθέτουν την νέα Προϊστορική Συλλογή του Αρχαιολογικού Μουσείου Ρόδου όσο και στην αρχιτεκτονική που ακολούθησαν μιμούμενοι, σχεδόν κατ’ απόλυτο τρόπο, την ανακτορική αρχιτεκτονική των Μινωιτών. «Εντυπωσιακό για την κοινωνία της εποχής είναι το γεγονός ότι όλα σχεδόν τα σπίτια έφεραν λαμπρό τοιχογραφικό διάκοσμο υψηλής τέχνης και αισθητικής που θυμίζει τις περίφημες τοιχογραφίες του Ακρωτηρίου της Θήρας» -επισημαίνει η αρχαιολόγος της ΚΒ’ Εφορείας Αρχαιοτήτων και επικεφαλής της ανασκαφής κ. Τούλα Μαρκέτου, προσθέτοντας ότι «περίτεχνοι ρόδακες, σπείρες, καλαμοειδή, κρινάκια, πάπυροι, τμήματα από ανθρώπινες μορφές διπλός πέλεκυς με ιερό κόσμο, τοπία Νείλου κ.ά. διακοσμούσαν τους τοίχους των ευρύχωρων σπιτιών της προϊστορικής πόλης, ενώ υπήρχαν και γραπτά στικτά δάπεδα από κονίαμα σε κυανό, πορτοκαλί ή μελανό βάθος».
Οι ισχυροί τοίχοι των οικοδομημάτων, πολλοί από τους οποίους είχαν ισόδομη πρόσοψη, φαίνεται οτι στήριζαν και δεύτερο όροφο, ενώ σε πολλά σπίτια υπήρχαν πολύθυρα όπως αυτά που βρέθηκαν στα μινωικά ανάκτορα και στις πολυτελείς οικίες της Θήρας.
Το βορειότερο τμήμα του προϊστορικού οικισμού, όπου διατηρούνται όλες οι φάσεις κατοίκησης από τη Μέση Εποχή του Χαλκού έως την οριστική εγκατάλειψή του στους μυκηναϊκούς χρόνους, το βρίσκουμε σήμερα σχεδόν ανέπαφο, 73 χρόνια μετά την πρώτη ανασκαφή των Ιταλών αρχαιολόγων. Το εν λόγω τμήμα έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος και, όταν ολοκληρωθούν οι απαλλοτριώσεις που εκκρεμούν, είναι σίγουρο ότι θα αποτελέσει έναν από τους σπουδαιότερους μνημειακούς τόπους του Αιγαίου, αντίστοιχο με το Ακρωτήρι της Θήρας, τη Φυλοκωπή της Μήλου, την Αγία Ειρήνη της Κέας, αλλά και τη Μίλητο των μικρασιατικών ακτών.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΠΛΗΞΗ
Σήμερα, οι περισσότερες ανασκαφές διεξάγονται ανάμεσα σε σύγχρονες οικοδομές, στο υπόλοιπο τμήμα του προϊστορικού οικισμού στον νότιο και νοτιοδυτικό τομέα του αρχαιολογικού χώρου. Ακριβώς εκεί, μόλις προ ημερών, ήρθε στο φως τμήμα μνημειώδους κτηρίου της Μέσης Εποχής του Χαλκού με τοιχογραφίες και θαυμάσια γραπτά δάπεδα.
«Τα νέα ευρήματα μαρτυρούν ότι η Ιαλυσός ήταν ίσως η σημαντικότερη πόλη της Μέσης Εποχής του Χαλκού στο Αιγαίο. Εδώ μάλιστα βρέθηκε και ένα από τα αρχαιότερα πολύθυρα της προϊστορικής περιόδου. Πάντως, το μοναδικό πρώιμο πολύθυρο που είχαμε μέχρι σήμερα και ήταν στη συνοικία Mu, στα Μάλια της Κρήτης, είναι λιγότερο προηγμένο τεχνικά από αυτό της Ιαλυσού. Όπερ σημαίνει ότι το πολύθυρο της Ιαλυσού, με τις υψηλές λίθινες πελεκητές βάσεις των παραστάδων των θυρών – των Μαλίων έχει ξύλινες βάσεις παραστάδων και τα μεγάλα μονολιθικά κατώφλια ανάμεσά τους, αποτελεί το αρχαιότερο γνωστό παράδειγμα Αιγαίου», υποστηρίζει η κ. Μαρκέτου, για να καταλήξει λέγοντας ότι ‘τα πολύθυρα αποτελούν τα πλέον εμβληματικά στοιχεία της υστερομινωικής αρχιτεκτονικής των νέων ανακτόρων και του Ακρωτηρίου της Θήρας. Η τόσο πρώιμη και εξελιγμένη παρουσία τους στη Ρόδο αποτελεί μεγάλη έκπληξη».
(Culture Αρχαιολογία – με πληροφορίες από το 2009 της Αλεξάνδρας Ράπτη)
