Συγκλονιστικά είναι τα στοιχεία για την εξάπλωση της σχολικής βίας και του εκφοβισμού, το οποίο αντιμετωπίζεται ως ένα ακόμη σύμπτωμα της σύγχρονης κοινωνίας, ενώ αποτελεί δείγμα μιας νοσούσας κοινωνίας.
Η 6η Μαρτίου, καθιερώθηκε πανελληνίως από το Υπουργείο Παιδείας, κατά της νέας κοινωνικής “μάστιγας” της Σχολικής Βίας και του Εκφοβισμού, που μπορεί να είναι σωματική, λεκτική, ψυχολογική και κυρίως διαδικτυακή.
ΟΚώστας Γιαννόπουλος, πρόεδρος Δ.Σ. oοργανισμού «Το Χαμόγελο του Παιδιού», σημειώνει ότι η πρόληψη μπορεί να σώσει τις ζωές των παιδιών. Είναι η εγρήγορση που πρέπει να επιδεικνύουν οι γονείς, προκειμένου να προστατεύουν καθημερινά τα παιδιά τους από κινδύνους που διαρκώς αυξάνονται. «Ένα με δυο παιδιά τηλεφωνούν κάθε ημέρα ζητώντας βοήθεια».
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της επιστημονικής ομάδος «Του Χαμόγελου του Παιδιού», σε συνεργασία με το πανεπιστήμιο, διαπιστώθηκε ότι τουλάχιστον ένα στα τρία παιδιά (32,4%) σε όλη την χώρα δέχεται εκφοβισμό.
Είναι αξιοσημείωτο ότι ένα στα έξι παιδιά δηλώνει πως στο σχολείο δεν μαθαίνουν να μην εκφοβίζουν τους συμμαθητές τους. Προφάσεις εν αμαρτίαις, όπως εξηγεί ο κ. Γιαννόπουλος. Φταίει ότι οι μαθητές ζητούν εκ των υστέρων δικαιολογίες για τις πράξεις τους;
Γιατί το φαινόμενο εξαπλώνεται ειδικά στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση; Φταίει ότι οι εκπαιδευτικοί θεωρούν πως η παιδεία και όχι απλώς η εκπαίδευση δεν εμπίπτει στο πλαίσιο των καθηκόντων τους; Φταίει ότι η σύγχρονη προσέγγιση της παιδοψυχολογίας συνιστά να αφήνονται τα παιδιά χωρίς κανόνες και απαγορεύσεις; Και τότε πως θα ενταχθούν στο κοινωνικό σύνολο και θα ζήσουν έχοντας δικαιώματα που φτάνουν έως εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα του άλλου;
Το τελευταίο διάστημα ποινικοποιείται ο σχολικός εκφοβισμός και ορισμένοι εκφράζουν τις γνωστές ανησυχίες, παραπέμποντας τα πάντα στο περιβάλλον και τα όποια προβλήματα, οικογενειακά, κοινωνικά, οικονομικά κ.ά. Αυτά δεν είναι καινούργια και η ανεξέλεγκτη βία και επιθετικότητα ήταν πάντα χαρακτηριστικό ομάδων και ατόμων ασύδοτης σκέψεως. Προφανώς οι “ανησυχούντες” θεωρούν ότι τα όποια προβλήματα έχει το 30% της ανθρωπότητας επιλύονται με κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους και επιδόματα. Ουτοπικές προσεγγίσεις, που αγνοούν ότι όλοι όσοι δεν εμφανίζουν επιθετικότητα δεν ζουν σε κάποιον παράδεισο, ούτε όσοι εμφανίζουν τέτοια συμπεριφορά αναγκαστικά έχουν τα ανωτέρω προβλήματα.
Ποια είναι η ψυχολογία αυτών των παιδιών και των νέων που αισθάνονται ικανοποίηση, προκαλώντας κάθε είδους πόνο σε ένα συνομήλικο, μικρότερο ή μεγαλύτερό τους ηλικιακά και ανεξαρτήτως φύλου;
Ποια είναι η δομή των οικογενειών που θεωρούν “μικρό ήρωα” τον βωμολοχούντα, επιθετικό απόγονό τους, ενώ ετοιμάζουν έναν απροσάρμοστο ενήλικο, που θα νομίζει ότι μπορεί να επιτύχει ότι επιθυμεί στρεφόμενος εναντίον άλλων; Με ποια λογική οι γονείς στρέφονται εναντίον των παιδαγωγών που τους καλούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους στην ανατροφή των παιδιών τους;
Ποια είναι η ψυχολογία παιδιών που μεγαλώνουν σε περιβάλλοντα χωρίς γονικά πρότυπα και έχουν μια σύγχυση για τους ρόλους που θα κληθούν να διαδραματίσουν στο μέλλον; Ενδεχομένως, η παρακολούθηση των σχολικών μονάδων από ειδικούς της ψυχιατρικής επιστήμης, που θα αναλαμβάνουν να εντοπίσουν τέτοιες περιπτώσεις θα βοηθήσει και στον προσανατολισμό αυτών των ατόμων σε ασφαλείς επιλογές για τους ίδιους και την κοινωνία.
Εάν το πρόβλημα σήμερα φαίνεται οξύ μελλοντικά θα είναι ανυπέρβλητο. Οι κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς έτσι όπως διαμορφώνονται ανάλογα με τα ήθη κάθε εποχής, διαμορφώνουν επίσης την λειτουργία και την ύπαρξη της κοινωνίας.
Είναι ενδεικτικός ο τρόπος ζωής της ρωμαϊκής κοινωνίας, που περιγράφει στον δεύτερο φιλιππικό του ο Ρωμαίος ρήτορας Κικέρων. Η εσωτερική φθορά και αποσύνθεση ήταν εκείνη που οδήγησε στην κατάρρευση της και η κοινωνία, τρομαγμένη επέλεξε μια αντίθετη από την προηγούμενη διαδρομή, που κατέληξε στον μεσαίωνα.[1]
[1] Cicero Marcus Tullius, Επίθεση σε έναν Εχθρό της Ελευθερίας, εκδ. Αργοναύτης 2014
