Η διαχρονική… συνήθεια, των κυβερνήσεων, από τη μεταπολίτευση και έπειτα, να ορίζουν διοικητές Οργανισμών οι εκάστοτε υπουργοί ή και το γραφείο του κάθε πρωθυπουργού, ανθρώπους που ήταν κομματικά στελέχη ή πολιτευτές και δεν εκλέχθηκαν ή αρεστοί σε κάποιους και όχι να ορίζονται διοικητές μέσα από διαγωνισμούς έχει οδηγήσει στη σημερινή κατάντια. Είναι πολλά και ισχυρά τα «σταθμαρχεία» στη χώρα. Μικρά και μεγάλα. Εμείς γερνάμε, αυτά ποτέ. Όταν άνθρωποι άξιοι σ’ αυτή τη χώρα, νέοι με πτυχία, φοβερές σπουδές, όρεξη για δουλειά και προσφορά μένουν έξω από τη μοιρασιά, γιατί κυριαρχεί η μετριότητα, πώς περιμένουμε η Ελλάδα να γίνει καλύτερη χώρα. Στο τέλος της ημέρας, σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος οι ηγετικές θέσεις στην δημόσια διοίκηση δεν γίνεται να χαρίζονται. Πρέπει να διεκδικούνται και να κερδίζονται από τους καλύτερους. Υ.Γ. Δεν έπρεπε να θρηνήσουμε θύματα στο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, για να φθάσει μια ελληνική κυβέρνηση να πράξει το αυτονόητο: να αναζητήσει διοικητές στους δημόσιους Οργανισμούς, ΟΣΕ και ΕΡΓΟΣΕ με δημόσια διεθνή πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος η οποία θα δημοσιευθεί τις επόμενες ημέρες.
Η διαχρονική… συνήθεια
