Για πάνω από 2000 χρόνια μετά, ο Χριστός καταφέρνει να προκαλεί συζητήσεις, διαφωνίες και να απασχολεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τη λογοτεχνία – και, προφανώς, όχι μόνο αυτήν. Φίοντορ Ντοστογιέφσκι, Νίκος Καζαντζάκης και πολύ πιο πρόσφατα ο Ζοζέ Σαραμάγκου είναι μερικοί μόνο από τους κορυφαίους συγγραφείς που έχουν σταθεί στα έργα και τις ημέρες του. Έβρισκε πάντα τη θέση του στη λογοτεχνία. Και όχι μόνο στα έργα βαθιά θρησκευόμενων συγγραφέων, όπως για παράδειγμα τα γνωστά πασχαλινά διηγήματα του Παπαδιαμάντη τα οποία πάντα επανέρχονται με κάποιο τρόπο αυτές τις ημέρες. Εχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το πως λειτούργησε η βαθιά πίστη που είχε ο Καζαντζάκης στο πρόσωπο του Χριστού και όλες αυτές οι κόντρες που δημιουργήθηκαν. Όταν ο «Τελευταίος πειρασμός» έγινε ταινία είχαμε τρομερές αντιδράσεις από την επίσημη εκκλησία και από τις παραθρησκευτικές οργανώσεις. Ο Καζαντζάκης απλά διατήρησε τα βασικά στοιχεία της χριστιανικής διδασκαλίας εντελώς αυτούσια και έδωσε στον Χριστό ένα πιο ανθρώπινο πρόσωπο. Πάντα χιλιάδες χρόνια μετά ο Χριστός καταφέρνει να ανοίγει συζητήσεις και τόσο σημαντικές που ξεφεύγουν από τη λογοτεχνία. Αλλωστε ο «Τελευταίος πειρασμός», ήταν μια λογοτεχνική δοκιμή του Καζαντζάκη, την οποία ακολούθησαν -τηρουμένων των αναλογιών και με το δικό τους τρόπο- και άλλα μεγάλα ονόματα που έγραψαν την δικιά τους οπτική απέναντι στην ιστορία του Χριστού. Ο Ρόμπερτ Γκρέι, ο Νόμαν Μέιλερ, ο Σαραμάγκου, ο Ντοστογιέφσι. Χιλιάδες χρόνια μετά έχουμε πολύ λίγες διηγήσεις, αφηγήσεις κι ιστορίες οι οποίες έχουν τόση δύναμη όσο η ιστορία του Χριστού. Και δεν έχει να κάνει με το μεταφυσικό κομμάτι, το υπόλοιπο όμως κομμάτι της ιστορίας, είναι η ιστορία ενός ανθρώπου αξεπέραστου, ενός προσώπου που άλλαξε την ανθρώπινη ιστορία, ενός επαναστάτη, ενός προφήτη που όμως μαρτύρησε πάνω στο σταυρό, ενός πιθανόν απλού ξυλουργού που αποφάσισε να μην ακολουθήσει το δρόμο της καρδιάς του αλλά να ακολουθήσει το δρόμο της θέωσης.
Οι ιστορίες του ανθρώπου που άλλαξε την ανθρώπινη ιστορία
