Είναι κι αυτοί, που θεωρούν ευμάρεια το να πάει κάποιος 5 μέρες στο σπίτι στο χωριό του. «Τι γκρινιάζουν; Αφού έχουν λεφτά να πάνε διακοπές». Καταρχάς είναι αστείο ως επιχείρημα, καθώς όλοι μπορούν να καταλάβουν ότι ένα ανώτερο εισοδηματικά 10 ή 20% μπορεί να κυκλοφορεί (σε εκδρομικούς προορισμούς, καφετέριες, νυχτερινά κέντρα κ.ο.κ.) και να δημιουργεί την εντύπωση του «όλοι» ενώ είναι «κάποιοι». Γιατί σε πεντάστερα δεν πάνε όλοι. Η ευμάρεια συνεπάγεται κάτι παραπάνω από την επίσκεψη ενός προσώπου για 5 μέρες στο χωριό του, σε συγγενείς ή φίλους χωρίς να υπολογίζουμε τι στερήθηκε για να εξασφαλίσει τα απαραίτητα για το ταξίδι και τη διαμονή του. Καλό είναι οι ουρές στις εθνικές οδούς και στα καράβια και η πληρότητα σε κάποιους τουριστικούς προορισμούς να εκτιμώνται σε συνάρτηση με τον αριθμό όσων δεν έφυγαν το Πάσχα λόγω οικονομικών προβλημάτων ακόμα και για να πάνε στο χωριό τους, ώστε να υπάρχει μια πληρέστερη αξιολόγηση των οικονομικών δυνατοτήτων του συνόλου των κατοίκων της χώρας μας. Αν θέλουμε να δούμε την συνολική ευμάρεια του πληθυσμού υπάρχουν άλλοι δείκτες, η ποιότητα ζωής, η αγοραστική δύναμη, οι ανισότητες, η ανεργία, το ποσοστό κάτω από το όριο της φτώχειας. Όλα τα άλλα είναι μια συζήτηση με φτηνιάρικά επιχειρήματα, υποτιμητική για τους πολίτες.
H ευμάρεια του… χωριού
