Καθηγήτρια φιλόλογος Γενικού Λυκείου Αφάντου
«ὃν οἱ θεοὶ φιλοῦσιν ἀποθνήσκει νέος»: όποιον αγαπούν οι θεοί, πεθαίνει νέος. Η αρχαία αυτή ρήση του Μενάνδρου επιβεβαιώθηκε, δυστυχώς, για μία ακόμη φορά. Στην προκειμένη περίπτωση, αφορά στην οδυνηρή απώλεια του πολυαγαπημένου συναδέλφου μας και τέως Υποδιευθυντή μας του ΓΕΛ ΑΦΑΝΤΟΥ, του αειμνήστου, πια, Βασιλείου Μανέττα.
Όλος ο εκπαιδευτικός κόσμος της Ρόδου είναι συγκλονισμένος! Το νέο φαντάζει ακόμη απίστευτο, αδυνατεί ο νους να το συλλάβει… Συγκλονισμένοι είμαστε κι εμείς, οι συνάδελφοί του του Λυκείου Αφάντου. Ειδικά όσοι μένουμε στο χωριό, έχουμε την αίσθηση ότι ο Βασίλης Μανέττας είναι εδώ γύρω, ότι κάπου εδώ κοντά θα τον συναντήσουμε, όπως παλιά.
Νυν και πρώην εκπαιδευτικοί του Συλλόγου Διδασκόντων του ΓΕΛ Αφάντου, δώσαμε όλοι το «παρών» στην κηδεία του κι αγκαλιαζόμασταν συγκινημένοι, εκφράζοντας την ανείπωτη θλίψη και τον απέραντο πόνο μας για τον χαμό του εξαιρετικού συναδέλφου Βασίλη Μανέττα που υπηρέτησε επί σχεδόν δύο δεκαετίες (2000-2019) το σχολείο μας. Στην κηδεία συνέρρευσαν, επίσης, εκπαιδευτικοί απ’ όλη τη Ρόδο και απ’ όλες της βαθμίδες της Εκπαίδευσης. Παρούσα ήταν και αντιπροσωπεία του συνδικαλιστικού μας οργάνου, της Α’ ΕΛΜΕ Δωδεκανήσου. Μήνυμα συμπαράστασης προς την οικογένεια απηύθυνε και ο Διευθυντής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Δωδεκανήσου, κ. Ι. Παπαδομαρκάκης, εκφράζοντας την απερίγραπτη θλίψη του για την απώλεια του αγαπητού συναδέλφου.
Τι να πρωτοπεί κανείς για τον Βασίλη Μανέττα (τον «δον Μπασίλιο», όπως τον προσφωνούσα εγώ, προσωπικά, στην ισπανική γλώσσα); Καταρτισμένος επιστήμονας χημικός, προικισμένος διδάσκαλος με μεταδοτικότητα στις παραδόσεις του, εκπαιδευτικός με παιδαγωγική αντίληψη, Υποδιευθυντής με εξαιρετικές διοικητικές ικανότητες, χωρίς ποτέ, ωστόσο, να ξεχνά το συναδελφικό του πνεύμα. Απλός και προσιτός, ευγενής και διακριτικός, με ενέργεια και ζωντάνια, γλυκύς και χαμογελαστός, με το χιούμορ και τον αστεϊσμό του που μας έκανε ν’ αποφορτιζόμαστε στο Γραφείο των Καθηγητών από το καθημερινό στρες και την πίεση. Είχε ένα χαμόγελο -σχεδόν παιδικό, θα έλεγε
κανείς- που φώτιζε όλο του το πρόσωπο! Έντιμος και ειλικρινής, ευθύς, μετριοπαθής, πάντα μέσα στα όρια της κοσμιότητας και του πολιτισμού, άνθρωπος της συναίνεσης, της άμβλυνσης και όχι της όξυνσης, με ουσιαστική παιδεία και πνευματική καλλιέργεια.
Γενικά, θα υποστήριζε κανείς ότι ο Βασίλης Μανέττας ήταν μια χαρισματική προσωπικότητα που συνδύαζε οξυδέρκεια, ώριμη σκέψη, επιστημοσύνη, εργατικότητα, αποτελεσματικότητα και ανιδιοτέλεια. Με άλλα λόγια, συνδύαζε ικανότητες και ήθος. Γι’ αυτό άλλωστε υπήρξε ευρέως αποδεκτός απ’ όλους κι έχαιρε της γενικής εκτίμησης όλων. Όπως σοφά το έχει συμπυκνώσει ο λαός μας, ο συνάδελφός μας Βασίλης ήταν άνθρωπος με αύρα, είχε «ίσκιο»!
Κάποια στιγμή μας ανακοίνωσε ότι θα ασχοληθεί με τον στίβο της πολιτικής και, συγκεκριμένα, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, της άλλης μεγάλης του αγάπης μετά την Εκπαίδευση. Του είπαμε: «Θα μας λείψεις!». Δεν μας ξέχασε όμως. Και πάλι ήταν παρών και πάλι μας νοιαζότανε από τη θέση του Χωρικού Αντιδημάρχου αυτή τη φορά, αφού μέχρι πρότινος που ήταν καλά στην υγεία του ενδιαφερόταν -σε συνεργασία με όλους τους τοπικούς άρχοντες- για όποια ανάγκη προέκυπτε στο σχολείο και ήταν πάντοτε εκεί, με φυσική παρουσία. Το ίδιο ενδιαφερόταν, βέβαια, για το χωριό του, τ’ Αφάντου, αλλά και για όλο το νησί του. Γιατί ο Βασίλης Μανέττας είχε ένα όραμα για τον τόπο του και αυτό υπηρέτησε με συνέπεια με όλες του τις δυνάμεις.
Πριν μερικούς μήνες πληροφορηθήκαμε συγκλονισμένοι τη σοβαρή περιπέτεια της υγείας του, την οποία υπέμεινε με πολύ θάρρος και αξιοπρέπεια, δίνοντας για μία ακόμη φορά μαθήματα ηθικού μεγαλείου. Θυμάμαι ότι Μεγάλη Παρασκευή βράδυ του τηλεφώνησα για να μάθω τι κάνει και για να τον ρωτήσω αν θα έρθει να συνοδεύσει τον Επιτάφιο στ’ Αφάντου. Μου απάντησε: «Δεν θα έρθω, γιατί πονάω λίγο». Κατάλαβα ότι αυτό το «πονάω λίγο» κατά πάσα πιθανότητα ήταν «πονάω πολύ», το οποίο ο κύριος Βασίλης το μετρίαζε, γιατί ήταν άνθρωπος περήφανος και δεν ήθελε να επιβαρύνει ποτέ κανέναν. Αντιλήφθηκα, λοιπόν, με πόνο ότι τα πράγματα μάλλον δεν πήγαιναν καλά.
Αρχές της Λαμπροβδομάδας μάθαμε με θλίψη και ανησυχία ότι η κατάστασή του υποτροπίασε. Εμείς, οι συνάδελφοί του, κάποιοι εκ των οποίων είναι παιδικοί και εφηβικοί του φίλοι, προσευχόμασταν για εκείνον και ελπίζαμε σ’ ένα θαύμα. Τελικά ο Θεός τον κάλεσε δίπλα του, για να τον αναπαύσει από μια αρρώστια που τον εξουθένωσε και τον τσάκισε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Πήγε να συναντήσει ο Βασίλης Μανέττας την άλλη συνάδελφό μας,
την Ελένη τη Διάκου, η οποία επίσης μας άφησε, βασανισμένη από την ασθένεια, πρόωρα.
Ο συνάδελφος Βασίλης έφυγε Πρωτομαγιά, ημέρα της Άνοιξης και των λουλουδιών, θυμίζοντάς μας τους στίχους του Κώστα Βάρναλη:
Φεύγεις πάνου στην άνοιξη, καλέ μου,
Άνοιξή μου γλυκιά, γυρισμό που δεν έχεις.
Η μνήμη του όμως παραμένει ζωντανή και το έργο που άφησε πίσω του θα μιλά πάντα για εκείνον. Γιατί οι άνθρωποι είναι θνητοί, τα έργα τους όμως αιώνια.
Εμείς, οι συνάδελφοί του του ΓΕΛ ΑΦΑΝΤΟΥ αποχαιρετούμε συντετριμμένοι, με αγάπη και πόνο, τον Βασίλη Μανέττα. Πραγματικά, πρόκειται για μεγάλη απώλεια για το σχολείο μας, για την Εκπαίδευση, για τον τόπο όλο! Συγχρόνως, εκφράζουμε τα θερμότερα συλλυπητήριά μας στην οικογένεια και στους οικείους του, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγεται και η συνάδελφος και κάποτε μέλος του Συλλόγου μας, η ανιψιά του Μαρία Κρητικού. Κουράγιο σε όλους, κουράγιο Μαρία!
Το ξέρουμε ότι είναι πολύ δύσκολο να πει κανείς κάτι που ν’ ανακουφίσει τον πόνο σας. Ας είναι όμως, όπως γράφει ο Θουκυδίδης στον Περικλέους «Επιτάφιο», παρηγοριά για εσάς, αγαπητοί συγγενείς, το εξαίρετο ήθος και ο αδαμάντινος χαρακτήρας του εκλιπόντος. Γιατί έχετε κάθε λόγο να νιώθετε υπερήφανοι για τον άνθρωπό σας, τον Βασίλη Μανέττα.
Και μια και διανύουμε την αναστάσιμη περίοδο της Εκκλησίας μας, όπως τόνισε και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ρόδου κ. κ. Κύριλλος, ας είναι η Ανάσταση του Κυρίου μας ελπίδα και βεβαιότητα για τη μετά θάνατον ζωή και ανάσταση του αγαπημένου σας.
Κύριε Βασίλη, θα μας λείψετε! Ήδη μας λείπετε πολύ! Όμως σας διαβεβαιώνουμε ότι πάντα θα σας θυμόμαστε και θα ζείτε ανάμεσά μας στο Λύκειο Αφάντου, όπως και σε όλη την εκπαιδευτική κοινότητα.
