Το ένα μετά το άλλο τα ρεπορτάζ αποδεικνύουν πως σε πολλές περιπτώσεις, ο καθένας κάνει (περίπου) ό,τι θέλει, ιδίως στα πολύ τουριστικά νησιά. Όπως και να ‘χει τα δυσάρεστα αυτά φαινόμενα, συνδυάζονται με τα παράπονα για τις υψηλές τιμές, τις πολλές φορές ανύπαρκτες υποδομές (από δημόσιες τουαλέτες δρόμους και ασθενοφόρα, μέχρι λιμενικές εγκαταστάσεις), αλλά και την αίσθηση που αρχίζει να πλανάται ότι πολύ γρήγορα και πολύ «άναρχα», έχουμε φτάσει στο κατώφλι της υπερεκμετάλλευσης, πάλι με επίκεντρο γνωστά νησιά, δημιουργώντας κινδύνους για το μέλλον του τουριστικού προϊόντος της χώρας. Οι αρμόδιοι, ιδιώτες και μη, προς το παρόν τηρούν… αιδήμονα σιγή. Ναι, το ξέρουμε όλοι πως η Ελλάδα έχει ανάγκη το συνάλλαγμα και τον τουρισμό. Ασφαλώς και είναι η βαριά βιομηχανία μας. Ομως, αν θέλουμε να συνεχίσει να είναι η ατμομηχανή της οικονομίας, τότε πρέπει να τον διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού. Οι καραμπινάτες αυθαιρεσίες η αλλοίωση του φυσικού τοπίου και η άμετρη κατανάλωση φυσικών πόρων, οι υπερτιμολογήσεις, οι καταπατήσεις ακτών, η ανεξέλεγκτη λειτουργία επιχειρήσεων είναι μια σειρά από μπούμερανγκ που έχουν αρχίσει ήδη να παίρνουν το δρόμο της επιστροφής. Καταπάνω μας.
Μπούμερανγκ
