Βρίσκονταν στα πύρινα μέτωπα από την πρώτη στιγμή, για 12 μέρες. Η εξάντλησή τους είναι μεγάλη, ωστόσο δεν το βάζουν κάτω. Ξεκουράζονται για λίγο όπου βρουν, και συνεχίζουν. Μέσα στο βαθύ μαύρο έλαμψε η ανιδιοτελής προσφορά των απλών Ροδιτών/Ροδιτισσών κάθε ηλικίας που κινητοποιήθηκαν με ότι μέσα είχαν στη διάθεσή τους, για να προστατέψουν ζωές, περιουσίες και την φύση καταβάλλοντας υπεράνθρωπες προσπάθειες, ώστε το μέλλον των παιδιών μας να μην έχει ξηρασία. Εν τέλει σ’ αυτή την πολύπαθη χώρα, ότι μεγαλειώδες συμβαίνει σε δύσκολες στιγμές, οφείλεται στο φιλότιμο των ανθρώπων της. Στους γιατρούς, νοσηλευτές/νοσηλεύτριες που έσπασαν τα ανθρώπινα ρεκόρ αντοχής την δύσκολη εποχή της πανδημίας, στον πυροσβέστη που ρίχνεται στη μάχη με τις φλόγες και σώζει ανθρώπους, περιουσίες, ή πετάει με ένα καναντέρ χάνοντας τη ζωή του. Είναι ευλογία ένας τόπος να διαθέτει πλάσματα με τα χαρακτηριστικά και την «τρέλα» του σμηναγού Χρήστου Μουλά και του ανθυποσμηναγού Περικλή Στεφανίδη που από τη μια στιγμή στην άλλη έχασαν τη ζωή τους. Καλύτερα την παρέδωσαν στο βωμό καταπολέμησης της πύρινης κολάσεως, κόντρα σε κάθε κίνδυνο και παρέα με όλα τα ρίσκα. Είναι ευλογία για ένα τόπο το πάθος και η «τρέλα» των εθελοντών της Ρόδου, που έτρεξαν στη φωτιά, γιατί σκέφτηκαν πως δεν μπορεί, διάολε, θα σκοτώσω τη φωτιά. Αντί εκείνη να με κάψει, θα την εξοντώσω εγώ πρώτα. Θα την προλάβω. Να μην επεκταθεί. Να μην κατακάψει χλωρίδα, πανίδα, σπίτια, περιουσίες και ίσως ανθρώπινες ζωές . Χωρίς αυτούς τους παθιασμένους «τρελούς» κάθε τόπος είναι χαμένος.
Παθιασμένοι «τρελοί»
