Τα “ξύλινα τείχη”, με τις νέας κοπής, “κυριλέ” ομπρέλες και ξαπλώστρες και τις λογής – λογής κατασκευές να δεσπόζουν ως “οχυρά” σε παραλίες και αιγιαλούς “κρύβοντας” ελεύθερες προσβάσεις στους πολίτες, βρήκαν τελικά τους “πορθητές” τους. Σε ένα “ξύπνημα” τοπικών κοινωνιών από την αυγουστιάτικη και μετεκλογική ραστώνη, ένα κίνημα του “αυτονόητου” γεννήθηκε απέναντι σε μοντέλα στρεβλής ανάπτυξης, για να υπερασπιστεί ένα βασικό συνταγματικό δικαίωμα αλλά και την ίδια τη νομιμότητα, που ο εκτελεστικός νόμος 4607/2019 προβλέπει. Την ελεύθερη πρόσβαση σε παραλίες και τη χρήση των αιγιαλών που αποτελούν δημόσιο χώρο, που μπορεί, βέβαια να παραχωρείται με αυστηρές διατάξεις χρήσης και χωροθέτησης αλλά μένοντας πάντα κοινόχρηστος (ΠΕΝΤΕ μέτρα απο την ακτή ελεύθερα. Ανώτατη κάλυψη της παραλίας: 50%. Υποχρεωτική απόσταση της μίας επιχείρησης από την άλλη: 100 μέτρα. Μέγιστη μουσική: 40Db). Το «Κίνημα της Πετσέτας» που ξεκίνησε από την Πάρο, δικαιούται να πανηγυρίζει επειδή κατόρθωσε να προσελκύσει την προσοχή της εισαγγελίας του Αρείου Πάγου, η οποία και αντέδρασε αμέσως, όπως τουλάχιστον δείχνει η εντολή της άρτι διορισθείσας προϊσταμένης της: «σας υπενθυμίζουμε την με αριθμό 10/4-5-2023 εγκύκλιό μας και παρακαλούμε για την πιστή εφαρμογή της» .Η εγκύκλιος στην οποίαν παραπέμπει η κ. Γεωργία Αδειλίνη φέρει την υπογραφή του Αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Παναγιώτη Σ. Παναγιωτόπουλου, ο οποίος, από τις 4 Μαΐου επισήμαινε ότι «η απρόσκοπτη πρόσβαση στις παραλίες είναι conditio sine qua non (σσ: όρος εκ των ων ουκ άνευ)» . Στο κείμενό του ο Αντιεισαγγελέας Παναγιωτόπουλος ξεκαθαρίζει ότι « ΄ίδιωτικές παραλίες’, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ο νόμος δεν γνωρίζει!». Από το 2019, τίποτα κανείς δεν άκουσε και το «τέρας» της ξαπλώστρας γιγαντώθηκε και απειλεί να καταβροχθίσει τα ίδια τα νησιά. Σε πολλές περιοχές της χώρας οι πολίτες διαμαρτύρονται και επιτέλους αντιδρούν για την κοινή λογική που λέει, εφαρμόστε τον νόμο! Ναι τον νόμο που με κυνικό τρόπο αποκαλύφθηκε ότι δεν ισχύει για όλους. Η «Επανάσταση της Πετσέτας» δεν στρέφεται κατά της υγειούς επιχειρηματικότητας και της τουριστικής ανάπτυξης αλλά απαιτεί σεβασμό στον νόμο, στον δημόσιο χώρο, στα δικαιώματα του πολίτη αλλά κυρίως στη μη αλλοίωση της φυσικής ομορφιάς του κάθε τόπου. Δεν είναι επανάσταση κατά της οργανωμένης παραλίας! Αλλά για μια οργανωμένη παραλία με κανόνες, χωρίς αισχροκέρδεια και υπεράριθμες ομπρέλες και ξαπλώστρες. Πρέπει κάποια στιγμή σ΄αυτήν τη χώρα, ο νόμος να μην είναι περίπου και ο σεβασμός στον δημόσιο χώρο να είναι αυτονόητος. Και βέβαια το“ποτήρι της οργής” δε θα ξεχείλιζε εάν δεν είχαν παραδοθεί τα τελευταία χρόνια παραλίες, αλλά και πεζοδρόμια, πλατείες και λογής λογής δημόσιοι χώροι στην ανάγκη για μια στρεβλή τουριστική ανάπτυξη, που ξεχνά όρους όπως η βιωσιμότητα, η αειφορία και ο σεβασμός των βασικών δικαιωμάτων τοπικών κοινωνιών. Ελπίδα, το ότι η νέα υπουργός Τουρισμού Όλγα Κεφαλογιάννη φαίνεται να έχει “πιάσει” το κλίμα και μιλά από την πρώτη στιγμή για το στοίχημα της αειφορίας και της βιωσιμότητας των τοπικών κοινωνιών. Οψόμεθα.
Conditio sine qua non
