Κι ενώ βρισκόμαστε για άλλη μια φορά μπροστά σε σκηνές Αποκάλυψης, αντιμέτωποι με κάτι τρομακτικό όπως οι φλόγες που δεν ξέρεις πια αν θα σε βρουν κι εσένα, δεν υπάρχει, τίποτα χειρότερο από το να νιώθεις αυτή την απειλή και ταυτόχρονα να βλέπεις τους πολιτικούς – αυτοδιοικητικούς, να συνεχίζουν την κοκορομαχία τους, σαν να μην τρέχει τίποτα. Σε εξοργίζει, σε βγάζει από τα ρούχα σου. Στο τέλος της ημέρας, σε κάνει να αισθάνεσαι ακόμη πιο ευάλωτος. Η πεζότητα έχει φτάσει στα άκρα, η φτήνια πηδάει με άνεση από μια ανάρτηση στα social media σε ένα δελτίο τύπου, η διαμάχη επιχειρημάτων και ιδεών, καταπλακώνεται από εξυπνακίστικους καβγάδες προσώπων και έχει κατηφορίσει προς τα επίπεδα βρεφονηπιακών σταθμών… Δυστυχώς, ο χώρος της τοπικής αυτοδιοίκησης προσελκύει ένα κομμάτι από στελέχη πολύ χαμηλού επιπέδου…Το να μπορέσεις να πεις σε κάποιον σήμερα πως «η ενσυναίσθηση είναι η συναισθηματική ταύτιση με την ψυχική κατάσταση κάποιου άλλου -ο οποίος βγαίνει μέσα από καπνούς και στάχτες- είναι μια άσκηση δύσκολη και σίγουρα όχι προς επίλυση τις ώρες κατά τις οποίες η Ελλάδα ακόμη φλέγεται και μετράει στάχτες.
Βρεφονηπιακός…
