Οτιδήποτε λέγεται για την επίδραση της κλιματικής αλλαγής στην επιδείνωση των συνθηκών οι οποίες αυξάνουν την καταστροφικότητα των πυρκαγιών, είναι αληθές αλλά η μεγαλύτερη αλλαγή (επιδείνωση) που συντελείται αυτά τα χρόνια δεν είναι κλιματική αλλαγή (που και αυτή είναι εξαιρετικά σημαντική), αλλά η αλλαγή του τοπίου στην ύπαιθρο, στην οποία εγκαταλείπεται η γεωργία και (ακόμη περισσότερο) η κτηνοτροφία και το δάσος επεκτείνεται αλλά και γίνεται πιο συμπαγές και ακαθάριστο. Αυτή η αλλαγή έχει αρχίσει από τις πρώτες δεκαετίες μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, αλλά είχε επιβραδυνθεί σημαντικά (αλλά προσωρινά) τη δεκαετία του 1990 και του 2000 με την έλευση των μεταναστών από την Αλβανία, των οποίων τα φτηνά εργατικά χέρια είχαν αναζωογονήσει την ελληνική ύπαιθρο. Και τώρα, βρισκόμαστε στη δυστοπία του Εβρου. Οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις από τις πυρκαγιές στην περιοχή, που συνεχίζουν με αμείωτη ένταση για 16η ημέρα, μπορεί να είναι εξίσου σημαντικές και επικίνδυνες με τις άμεσες, δηλαδή την καταστροφή του δασικού οικοσυστήματος. Αυτό καθώς περίπου 120.000 τετραγωνικά βιομηχανικών κτιρίων έχουν επηρεαστεί από τη φωτιά, βάζοντας σε κίνδυνο θέσεις εργασίας και την επαγγελματική ζωή χιλιάδων οικογενειών. Επόμενο βήμα μπορεί να είναι η μετανάστευση, οδηγώντας στην ερημοποίηση μιας πολύ ευαίσθητης εθνικά περιοχής. «Πριν από τρία χρόνια, δεν έπεσε από την εξωτερική απειλή του Ερντογάν. Τώρα, πρέπει να σταθεί όρθιος από την απειλή της πυρκαγιάς», έλεγαν σε ρεπορτάζ κάτοικοι, προσθέτοντας πως η κυβέρνηση πρέπει να ασχοληθεί συστηματικά με την περιοχή ώστε να μην ανοίξουν νέες πληγές. Πρέπει να στηριχθούν οι τοπικές κοινωνίες ώστε να παραμείνουν στις εστίες τους εκμεταλλευόμενοι και συνάμα προστατεύοντας τους τοπικούς πόρους χάρη στους οποίους επιβιώνουν.
Η μεγαλύτερη αλλαγή
