Το να δουλεύεις για το μεροκάματο και το να έχεις απανθρωποιηθεί παντελώς είναι δυο διαφορετικά concept, αυτό το αντιλαμβανόμαστε όλοι. Όπως ήταν λογικό, η δήλωση του υπουργού περί θρήνου για τα μέλη του πληρώματος του «σκιτσα» που «πήγαν για μεροκάματο και βρέθηκαν κατηγορούμενοι για ανθρωποκτονία» προκάλεσε ακριβώς στην προβληματική της βάση: αυτή που εξισώνει θύτες και θύμα. Και από το πρωί που έκανε την δήλωση, απέφευγε να προχωρήσει σε μια διακριτική έστω αναδίπλωση και προσπαθούσε με απανωτές δηλώσεις μετά τον σάλο, να μας πείσει με το γνωστό «λάθος καταλάβατε, διαστρεβλώνετε» και πως «η αντιπολίτευση που εργαλειοποιεί…» κλπ. Μέχρι που ο Πρωθυπουργός στην δήλωσή του (στις 8 το βράδυ), εκφράζοντας τον αποτροπιασμό του για την δολοφονία, ξεκαθάρισε πως «Όπως όλοι, είμαι δίπλα στην οικογένεια του θύματος» Τελεία και παύλα. Μια ώρα μετά, αναγκάστηκε ο κ. υπουργός,να ζητήσει το αυτονόητο: συγγνώμη. Αργησε πολύ και δεν έχει αξία όταν αναγκάζεσαι να το κάνεις, γιατί προφανώς σου τράβηξαν το αυτί και όχι γιατί κατάλαβες το λάθος σου…
Αργησε…
