Τα Συνδικάτα και δη τα δευτεροβάθμια και το τριτοβάθμιο Συνδικαλιστικό Όργανο, όταν προκηρύσσουν γενική απεργία αυτή έχει εξόχως πολιτικά χαρακτηριστικά και οφείλουμε να είμαστε όλοι πολύ προσεκτικοί κατά τη ενάσκηση αυτού του δικαιώματος. Πολλώ δε μάλλον όταν οι γενικές απεργίες προαναγγέλλονται πρώτα μέσα από κομματικές φυλλάδες και αμέσως μετά καλούνται τα συνδικάτα να υιοθετήσουν κομματικές αποφάσεις και «κελεύσματα»… Τα Συνδικάτα, η ΓΣΕΕ και οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, μόλις πριν από 10 ημέρες βρέθηκαν στη Θεσσαλονίκη και διαδήλωσαν κόντρα στην Κυβερνητική προπαγάνδα που ήθελε την αναστολή των αγωνιστικών μας κινητοποιήσεων. Το πλαίσιο αιτημάτων εκείνης της κινητοποίησης ήταν ακριβώς το ίδιο με αυτό που σήμερα προτάσσεται ως «νέο» πλαίσιο για να αιτιολογηθεί η αναγκαιότητα μιας νέας κινητοποίησης. Τα συνδικάτα και η ΓΣΕΕ συμμετείχαν την περασμένη Δευτέρα 18 Σεπτεμβρίου στη Διαρκή Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής και κατέθεσαν ολοκληρωμένο πλαίσιο αντιρρήσεων και προτάσεων γύρω από το νέο εργασιακό νομοσχέδιο της Κυβέρνησης. Οι θέσεις μας είναι γνωστές τόσο στην Κυβέρνηση, όσο και στο σύνολο των κομμάτων του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Το ίδιο και οι έντονες αντιρρήσεις μας για την περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, σε μια αγορά εργασίας παρηκμασμένη και υπονομευμένη από τις διαρκείς παρεμβάσεις της περασμένης 12ετιας. Οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα (σ.σ. αυτούς αφορά το εργασιακό νομοσχέδιο) δεν έχουν ανάγκη
από καθημερινή «επαναστατική γυμναστική» που στο τέλος εξαντλεί οικονομικά τους ίδιους και τους ίδιους. Απαιτούν σοβαρότητα και διεκδικήσεις καλά προετοιμασμένες, με πλαίσιο που να απηχεί σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, ώστε να χτιστούν εκείνες οι κοινωνικές συμμαχίες που θα φέρουν αποτέλεσμα στους αγώνες για τη βελτίωση της θέσης τους. Για το λόγο αυτό ως Ε.Κ.ΡΟΔΟΥ συμπαρατασσόμαστε με τη θέση της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας, να διαμορφωθεί το επόμενο διάστημα ένα ολιστικό διεκδικητικό πλαίσιο που να κινείται σε άξονες πλειοψηφικά αποδεκτούς από την κοινωνία και τους εργαζόμενους. Η επαναφορά της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας στα χέρια των Κοινωνικών Εταίρων, η υπογραφή νέων Κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και η κήρυξή τους ως υποχρεωτικών, η κατάρτιση και διεκδίκηση ενός ολοκληρωμένου σχεδίου ανασυγκρότησης των πληγεισών περιοχών (με την υπόδειξη ενός νέου παραγωγικού μοντέλου που θα τροφοδοτήσει με νέες και καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας την περιοχή), τα ζητήματα της ακρίβειας που εξανεμίζει τα εισοδήματα των εργατικών νοικοκυριών, το πραγματικό και καθολικό «ξεπάγωμα» των τριετιών, είναι ζητήματα επάνω στα οποία μπορούμε να δομήσουμε ένα δυνατό διεκδικητικό πλαίσιο που θα οδηγήσει σε μια Γενική Απεργία με πραγματικούς απεργούς τους εργαζόμενους του σκληρού ιδιωτικού τομέα και όχι τις γνωστές «στρατιές» κομματικών μελών και φίλων. Μετά από 12 χρόνια καθημερινών αγώνων δεν μας προβληματίζει, έστω και κατ ΄ελάχιστο, το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα συμμετέχουν με μονοψήφιο ποσοστό στις απεργιακές μας κινητοποιήσεις; Οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι, ειδικά όσοι ακόμα βρίσκονται μέσα στα λασπόνερα προσπαθώντας να ανασυγκροτήσουν τις ζωές και την καθημερινότητα τους, απαιτούν από εμάς σοβαρότητα και σεβασμό. Οι συναδέλφισσες και οι συνάδελφοι του σκληρού ιδιωτικού τομέα, χρειάζονται ενημέρωση και ένα πειστικό πλάνο για ποιους λόγους αξίζει να θυσιάσουν το «ιερό» μεροκάματό τους και για ποιο λόγο θα αντιδικήσουν με τον εργοδότη τους εκείνη την ημέρα, καθώς είναι τοις πάση γνωστό ότι οι απεργοί ιδιωτικοί υπάλληλοι έχουν και απώλεια μισθολογική και σε σύγκρουση με τον εργοδότη έρχονται όταν απεργούν. Δεν υποστείλουμε τη σημαία του αγώνα επουδενί . Ας προβληματιστούμε μόνο αν τελικά θέλουμε να χαράσσουμε και να ακολουθούμε τον δρόμο τον αποτελεσματικό ή αν απλά θυσιάζουμε την όποια δυνατότητα παρέμβασης και πίεσης για τη βελτίωση των όρων και των συνθηκών εργασίας, για την εκπλήρωση ενός κακώς νοούμενου συνδικαλιστικού «καθήκοντος», που προαγγέλλετε πρώτα μέσα από τις κομματικές φυλλάδες .
Είναι τουλάχιστον απρεπές να δεχόμαστε επίθεση από ένα Σωματείο του ΠΑΜΕ που κάνει την εμφάνιση του μία φορά τον χρόνο και να κατηγορεί το Εργατικό Κέντρο ότι δεν κάνει αγώνες και δεν διεκδικεί τα δικαιώματα των εργαζομένων της περιοχής μας. Την απάντηση τους την δίνουν χρόνια οι συνάδελφοι εργαζόμενοι και τους κατατάσσουν εκεί που πρέπει..
Προφανώς λόγω των κομματικών παρωπίδων που έχουν δεν το αντιλαμβάνονται.
Το Εργατικό Κέντρο μέσα από θέσεις – προτάσεις και σχέδιο διεκδικεί και φέρνει αποτελέσματα για τους συνάδελφους εργαζόμενους της περιοχής μας .
Εμείς απολογούμαστε μόνο στους εργαζόμενους και μόνο αυτοί μπορούν να μας κρίνουν και όχι σε κομματικά στρατόπεδα.
ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
ΕΓΓΛΕΖΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΦΡΑΝΤΖΟΛΑΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
