Λίγες μόλις εβδομάδες μετά τις χειρότερες πλημμύρες στην ιστορία της χώρας. Λίγες μόλις ημέρες μετά τις διακηρύξεις για ενίσχυση της πολιτικής προστασίας και καλύτερους μηχανισμούς πρόληψης. Λίγες ώρες αφότου οι μετεωρολόγοι προειδοποιούσαν πως η Μαγνησία μπαίνει στο στόχαστρο, ο εφιάλτης είχε επιστρέψει, Ο Βόλος «πνιγόταν» και πάλι. Οι δρόμοι είχαν μετατραπεί σε ορμητικά ποτάμια, και πνίγηκε στις λάσπες, η πρόνοια του δημάρχου που είχε πει πως από Δευτέρα ( και ενώ οι χάρτες της ΕΜΥ με τον «Ellias» κυκλοφορούσαν ήδη), «ετοιμαζόμαστε να κάνουμε τα πιο φαντασμαγορικά Χριστούγεννα που έχουν γίνει ποτέ στην πόλη». Η κάλπη θα ήταν κι αυτή διακοσμητική, αξεσουάρ της φαντασμαγορίας. Αλλά η βία του νερού την παρέσυρε ξανά στην πραγματικότητα. Υπήρχαν βέβαια κάποιοι που ανησυχούσαν για τις συνέπειες της πρώτης καταστροφής. Για τα τραύματα στις υποδομές, για το ακαθάριστο ποτάμι (μπαζωμένο και στενεμένο με τα χρόνια) από τα φερτά υλικά του προηγούμενου εφιάλτη «Daniel”. Ενώ για πολλά από αυτά που συμβαίνουν υπάρχουν, προβλέψεις, μελέτες (αυτές που υπάρχουν), και ενώ η επικινδυνότητα των φαινομένων εντείνεται, η συχνότητά τους αυξάνεται, και μάλιστα την ώρα που οι πόλεις και το δομημένο περιβάλλον συνεχίζει να αναπτύσσεται ανεξέλεγκτα, στην πράξη δεν φαίνεται να υπάρχει, όχι απλά καμία συνολική στρατηγική (εκτός από το «προειδοποιούμε» ), αλλά ούτε καν διάλογος σε επιστημονικά fora και σε φορείς αρμόδιους όπως είναι το Τεχνικό Επιμελητήριο, ή τα Πανεπιστήμια. Αυτό είναι χειρότερο από την ίδια την καταστροφή, γιατί αυτό που συνέβη δύο φορές μέσα σε λίγες ημέρες, και το οποίο προφανώς δεν ήταν ένα χωροχρονικό άλμα 16.000 -κατ’ αλλους 400 ετών, ούτε «εντυπωσιακή ατυχία». Είναι κάτι που θα ξανασυμβεί και για το οποίο πλέον πρέπει να μιλάμε, όχι με όρους μεταφυσικής, αλλά με συνείδηση ότι πρέπει να αναπροσαρμόσουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε, που κάνουμε πολιτική, που μιλάμε για την επιστήμη, που σχεδιάζουμε. Μιλάμε και θα μιλάμε με όρους μοιρολατρίας και μεταφυσικής, για θεομηνίες, οργή της φύσης ή… «ατυχίες» και αντί να αναλύσουμε τα αίτια για να βρούμε λύσεις σχεδιάζοντας, θα αναζητήσουμε και πάλι απλά τις ευθύνες, κι αυτές μόνο στα πρόσωπα και όχι στους μηχανισμούς. Ή μέχρι να έρθουν με ορμή τα λασπόνερα και στη δική μας πόρτα.
«Ατυχία»
