Πόσα παιδιά;

Οι εικόνες από τη Γάζα και το Ισραήλ δεν αντέχονται. Και πιο πολύ αυτές με τα παιδιά. Παιδιά με τρόμο στα μάτια, παιδιά που τ΄αρπάζουν από την αγκαλιά των μανάδων τους, παιδιά νεκρά. Δεκάδες νεκρά παιδιά, κάθε ώρα, αλλά κανείς δεν τελειώνει τώρα αυτόν τον πόλεμο. Στο πρώτο παιδί, η τραγωδία ξεκίνησε. Στα 140, τόσα πρόλαβε η μέρα να πάρει – η νύχτα έχει δρόμο ακόμα μπροστά της- η θηριωδία ολοκληρώθηκε. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες για κανέναν να μένει απαθής. Πόσα παιδιά θα θυσιαστούν μέχρι να φέξει; Είναι εγκληματικά ανούσιες οι τοποθετήσεις αρχηγών κρατών, Συμμαχιών, Ευρωπαϊκών θεσμών και οργάνων για στήριξη του ενός ή του άλλου που βάζουν στο ζύγι τα αθώα θύματα της μιας με της άλλης πλευράς.  Του Ισραήλ ή της Παλαιστίνης. Το αίμα στην αρένα αφηνιασμένο, πρέπει να σταματήσει. Πάμε ολοταχώς προς τα πίσω, χωρίς όμως να μας ακολουθούν τα παιδιά με τα κόκκινα από το αίμα ρούχα, ούτε μας βλέπουν πια… Η απάντηση μας στη βία στο θάνατο και την καταστροφή θα πρέπει πάντα να είναι η επιμονή σε μια κοινωνία ανοιχτή, στην προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ατομικών ελευθεριών, αλλά και η καταδίκη οποιασδήποτε άλλης μορφής ακραίας ιδεολογίας, είτε θρησκευτικής, είτε πολιτικής. Το φυτίλι του φανατισμού πολύ εύκολα μπορεί να πυροδοτήσει βία και πόνο.