Περίπου ένας στους δύο εγγεγραμμένους ψηφοφόρους δεν πήγε να ψηφίσει σε επίπεδο Eπικράτειας. Σε ορισμένες περιπτώσεις το ποσοστό αποχής μόνο ως εντυπωσιακό μπορεί να χαρακτηριστεί και ως τέτοιο να προβληματίσει. Λιγότεροι ψηφοφόροι αποφασίζουν για την τύχη των τόπων, για κάτι που έχει άμεση επίπτωση στην καθημερινότητά τους. Πρόκειται για ένα σύμπτωμα κόπωσης της δημοκρατίας, που πρέπει να προβληματίσει, γιατί είναι άμεσος δείκτης της κοινωνικής συνοχής. Είναι πολίτες που μπορεί να αισθάνονται αποκομμένοι από τις αποφάσεις και πιστεύουν ότι η ψήφος τους δεν θα κάνει σημαντική διαφορά, πιστεύουν ότι δεν έχουν καμιά δύναμη να επηρεάσουν τα πράγματα και γυρίζουν την πλάτη στην πολιτική. Είναι πολίτες που αισθάνονται αυξημένη πόλωση. Κοινωνικές διαιρέσεις, εχθρότητα μεταξύ διαφορετικών ομάδων εντός της κοινωνίας, με εκλεγμένους που έχουν έντονη δυσανεξία στην κριτική και την άλλη άποψη. Η δαιμονοποίηση της «άλλης πλευράς», συνήθης πρακτική, δεν κάνει το άτομο δημότη. Το να ικανοποιείς τους ανθρώπους που συμφωνούν μαζί σου είναι το εύκολο κομμάτι της διοίκησης. Το δύσκολο μέρος της είναι να χτίσεις ένα σύστημα που κερδίζει και τη συγκατάθεση των αντιπάλων. Να μετουσιώνεις τις διαφορές σε λειτουργία. Η κοινωνική συμφωνία είναι απαραίτητη για τη διοικητική υγεία και εν τέλει την Δημοκρατία. Πρέπει να σκεφτούμε πώς οι πολίτες θα νιώσουν ξανά ότι έχουν δύναμη. Πώς οι πολίτες θα νιώσουν και πάλι συμπολίτες. Θα νιώσουν και πάλι δημότες, που δεν θα εξοβελίζεται η άποψή τους, που δεν θα έχουν απέναντί τους αλαζόνες εκπροσώπους, που δεν θα κατηγορούνται «μίζεροι» γιατί ασκούν κριτική, που δεν θα εισπράττουν ειρωνεία και απαξία γιατί δεν είναι «δικός» τους.
Πώς οι πολίτες θα νιώσουν και πάλι δημότες
