Μια γνώριμη και αγαπημένη φιγούρα, με το καπέλο και την πίπα στο χέρι, δεν μένει πια εδώ. Από τους πολυγραφότερους από τους πλέον μεταφρασμένους Ελληνες συγγραφείς, πληθωρικός, κοσμοπολίτης, πολιτικά ενεργός, ο Βασίλης Βασιλικός σημάδεψε την ιστορία των γραμμάτων –και όχι μόνον– του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα. Το συγγραφικό έργο του Βασιλικού είναι τεράστιο και απλώνεται απ’ την μια μεριά της γης στην άλλη. Μυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα, θεατρικά έργα και ποίηση. συγγραφική πένα θρυλική. Τίτλοι μυθιστορημάτων, θρυλικοί κι αυτοί. Το «Ζ», πάνω στο οποίο βασίστηκε η ομότιτλη, οσκαρική ταινία του Κώστα Γαβρά, αυτή κι αν είναι κινηματογραφικός θρύλος. Σα να γεννήθηκε ο άνθρωπος Η λογοτεχνία ήταν ο τρόπος της ζωής του. «… Ο πατέρας μού το έλεγε όταν ήμουν μικρός: «Θα πεθάνεις στην ψάθα με τη λογοτεχνία». Τελικά μπορεί να βγει δικαιωμένος. Αλλά δεν έζησα, μπαμπά, στην ψάθα. Εζησα στα πλούτη με τη λογοτεχνία. Αν πεθάνω στην ψάθα είναι το λιγότερο. Τι να τα κάνεις τα πλούσια φέρετρα;». Εν τέλει όμως, ούτε έζησε ούτε πέθανε στην ψάθα, ήταν πλούσιος -κυρίως ψυχικά- αφού ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία. Βασικά, ο Βασιλικός δεν πέθανε, η υστεροφημία του θα τον κρατά ζωντανό ανάμεσά μας, πολύ συχνά θα έρχεται στις σκέψεις μας για αυτά που μας είπε, για όλα όσα άφησε γραμμένα ως παρακαταθήκη – τόσο απλά και τόσο σοφά, συνάμα.
Μ’ ένα μολύβι στο χέρι
